Την εικόνα της γιορτής την μαρτυρούν από τ’ απομεσήμερο του Σαββάτου η διπλή κεροδεσιά γύρω από την εκκλησία, τα σημαιάκια που υπακούουν στις μικρές πνοές του ανέμου, η ατέλειωτη ευωδία της δάφνης και η αστραφτερή στη φεγγαράδα παρουσία του ασβέστη. Την επιβεβαιώνουν, εξάλλου, οι τελευταίες προετοιμασίες, η αγωνία να προσεχθούν οι λεπτομέρειες, πού τα ξύλα για τη φωτιά, πώς τα αντίσκηνα, εδώ τα καζάνια, εκεί τα τραπέζια, για ν’ αποφανιστεί ο Άγιος. Τίποτα όμως δεν την φωνάζει σαν την φωνή της καμπάνας που στέλνει, το πρωί της Κυριακής, σ’ όλα τα γυρόχωρα, ανάμεσα στο ντιν και στο νταν της, το ευλογητός του Θεού…
Κάποτε η λειτουργία και η ακολουθία της Γονυκλισιάς τελειώνουν κι εμείς, κρατώντας αναμμένα κεριά, ακούμε γύρω από τον κόλυβο τον παπα-Μιχάλη να μνημονεύει καθαρά και στέρεα έναν – έναν του Κατουνιάρηδες που έχουν φύγει από τη ζωή. Παππούδες με ποταμίσια γένια που πριν κινήσουν για πόλεμο, ακομπούσαν στην εικόνα του Γείτονα Αγίου. Γιαγιάδες που καημόδεναν σε τραγούδια τις χαρές και τις λύπες τους. Ανθρωποι ωραίοι στην καθημερινότητά τους, με τα δρεπάνια και τα βοσκοράβδια τους, που τρεις φορές έκτισαν την εκκλησία, που σήμερα είναι από κάθε φορά καλύτερη…
Μέσα στην εκκλησία η παράκληση κοντεύει να τελειώσει κι εμείς εξώ έχουμε κιόλας ανάψει τη φωτιά της Χάρης του και στέλνουμε τα χαιρετίσματά μας στον Μπούμπουλο, που λαμποκοπά, και στ’ άλλα Άγια Πνεύματα της Μαδάρας. Την κρατούμε αναμμένη μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, χτίζοντας πέτρα την πέτρα, με πολλούς και καινούργιους φίλους μας την ιστορία του πανηγυριού μας…
Λαμπερή κι αστραφτερή, μα και δροσερή κι αεράτη, ξημερώνει η Δευτέρα. Ο,τι πρέπει για τους προσκυνητές να συρρεύσουν απ’ όλα τα γυρόχωρα, μα και από τα Χανιά να φτάσουν μέχρι την εικόνα της Χάρης του. Τους βλέπω από το ψαλτήρι, ποτάμι ατέλειωτο, να κατευθύνονται στην Εικόνα Του και το χαίρομαι. Οχι, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, πως ήταν μια φορά η γιορτή, πως μπορεί να είναι αύριο. Ούτε τι “κουβαλά” μια μικρομάνα που τρέχουν κουτσουνάρι τα μάτια της. Εξάλλου, είναι ώρα να συνοδεύσω τους τρεις από τους έξι ιερείς που ιερουργούν, για την ευλογία των προβάτων. Μια ματιά όμως, έστω και φευγαλέα, στη μάνα μου, που ανάβει τόσα κεριά, όσα τα παιδιά, οι νύφες, οι γαμπροί και τα εγγόνια της, συν ένα ακόμα, δεν μπορώ να την αποφύγω…
Η λιτανεία (της εικόνας του Αγίου) στους δρόμους της γειτονιάς μας είναι ό,τι πιο σπουδαίο και επίσημο, κάνουμε αυτές τις μέρες. Ακόμα κι απ’ το μνημόσυνο για τους πεθαμένους μας κι απ’ τη φωτιά που ανάβουμε κι απ’ το τραπέζι στις τάβλες της φιλοξενίας. Έτσι το αισθάνομαι κι εφέτος βλέποντας τις γειτόνισσες να θυμιάζουν τον Άγιο που περνά απ’ τις πόρτες τους, ενώ οι “άντρες”, ακουμπούν τα μάτια τους στις καντουνάδες των παλιών μας για να πάρουν δύναμη. Μονομεριασμένοι, όπως παλιά κάτω απ’ την Γρεν-Ελέ, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι,προς τις Κάτω Κατούνες, περιμένουν να περάσουμε…
Σημείωση: “Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου”, ο τίτλος ενός από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. “Ρεμβασμός του Αγίου Πνεύματος” ο τίτλος της σημερινής Στάσης που είναι απόσπασμα από παλιότερο δημοσίευμά μου στη στήλη “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας” (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 28 Ιουνίου 2000). Στο εκκλησάκι της Παναγίας της Πρέκλας, στη Σκιάθο εστιάζει τον “φακό” του ο Αγιος των Νεοελληνικών Γραμμάτων. Στο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος, που βρίσκεται στις Κατούνες του Νίππους ο δικός μου φακός.
Χανιώτικα νέα (06.06.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου