ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΘΥΑΜΙ
«Ξάφνου άλλαξε ο άνεμος, μια παρουσία έκανε την εμφάνισή της από το πουθενά. Σκέφτεσαι τα βάσανα του ανθρώπου, παιδί μου; Αυτά είναι προαιώνια! Δίπλα μου καθόταν σταυροπόδι μια γυναίκα ηλικιωμένη, μ’ ένα γελούμενο πρόσωπο, δύο φωτεινά μάτια που έλαμπαν! Είμαι θρέμμα της γης, κόρη μου, αρχαία όσο κι ο κόσμος και νέα παντοτινά. Οι ρίζες μου είναι βαθειά στους αιώνες και άκουσα και είδα και βλέπω κι ακούω. Τα βάσανα είναι γνώση, μη χολιάζεις, είναι σοφία που σμιλεύει το πνεύμα και το κάνει γλυπτό! Το ποτάμι κύλαγε, οι λαγκαδιές αχολογούσαν σε μια φύση ζαλιστική σαν κοκκινέλι». (Αννα Μπουρατζή – Θώδα “Νισάφι τα βάσανα”).
Το ποτάμι (το μεγαλύτερο ποτάμι της Ηπείρου, ο Θύαμις ή Καλαμάς) «κύλαγε οι λαγκαδιές αχολογούσαν σε μια φύση ζαλιστική σαν κοκκινέλι» και η συγγραφέας η Αννα Μπουρατζή – Θώδα, κατά δήλωσή της, άκουγε τη γιαγιά Καλλιρρόη, τη φωνή της γης της, να της διηγείται «με βραχνή φωνή και με τρόπο που αυτή και μονάχα αυτή γνώριζε να στοράει χθεσινά και τωρινά». Ακουγε και κατέγραφε… Αυτά τα “στορήματα” δεν είναι για τον άνεμο, για να γνωρίσουν κι άλλοι είναι, σκεφτόταν. Κάπως έτσι “προέκυψαν” τα 12 πεζογραφήματα του νέου βιβλίου της “Νισάφι τα βάσανα” που κυκλοφορήθηκε το 2016 από τις εκδόσεις “ΔΡΟΜΩΝ”. “Νισάφι τα βάσανα”, “Το γάλα του πόνου”, “Φωτεινή”, “Ο μπάρμπα Χριστόδουλος και η ξενούρα”, “Εμινέ η πρώτη χανούμ”, “Η Θέτις”, “Κλεοπάτρα και Τιμαρέτη”, “Ερημίτισσα”, “Αρετή και Αντωνία”, “Πίσω από τον Θεό”, “Εξομολόγηση (Φρύνη)” και “Τα κορδόνια”, οι τίτλοι των.
Έχει έναν δικό της, έναν ξεχωριστό τρόπο να διηγείται όλα εκείνα που η Αγία Μνήμη με τη μορφή της γιαγιάς Καλλιρρόης της υπαγορεύει, η, και καλή μου φίλη, διακεκριμένη ποιήτρια και συγγραφέας Άννα Μπουρατζή – Θώδα. Μικροπερίοδος ο λόγος της, μακροπερίοδος η σκέψη της, στην υπηρεσία της επικοινωνίας η γλώσσα της. «Κάκιωνε, ξεκάκιωνε με τους χωριανούς η Φρύδω. Επειτα έκανε τον σταυρό της, έδινε άφεση αμαρτιών σ’ όλους μπροστά στα εικονίσματα κι ήταν ήσυχη στην ψυχή και τη συνείδηση. “Βαρεμένη” τη λέγαν οι χωριανές “αλαφροΐσκιωτη”. Κάθε Σάββατο ξυπνούσε νύχτα, έφτιαχνε τηγανίτες, γιόμιζε ένα ταψί και το πασπάλιζε με πετιμέζι. Το πρωί έδενε το μαύρο μαντήλι της στο κεφάλι κι έβγαινε στο σοκάκι. Αυτό το γλύκισμα ήταν για τα παιδιά του χωριού». Η αρχή του πρώτου πεζογραφήματος… Είναι να μην αρχίσεις να διαβάζεις το βιβλίο της…
«Σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό/ τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου». Και οι στίχοι αυτοί από “Το μοιρολόι της φώκιας” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη διαρκώς στον νου μου, ενώ διάβαζα απνευστί τα περί ου ο λόγος πεζογραφήματα της Αννας Μπουρατζή – Θώδα. Προπάντων, όμως, σε κάποιες “καντουνάδες” φράσεις της οι αναγκαστικές στάσεις μου. «Καλά κρυμμένες κρατώ τις θεομηνίες στην καρδιά μου», μια απ’ αυτές που βάζει στο στόμα κάποιας ηρωίδας της. «Ο ιερός βωμός για τον κάθε άνθρωπο είναι η ψυχή του, εκεί κάνει λιτανεία», μια άλλη. Και για την Ηπειρώτισσα συγγραφέα μας, όπως και για τον Αγιο της Νεοελληνικής μας Λογοτεχνίας, άλλωστε, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα η αξιοπρέπεια.
Η Αννα Μπουρατζή – Θώδα γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στο χωριό του αξιωματικού πατέρα της Γεωργίου Μπουρατζή, το Βασιλόπουλο Ιωαννίνων. Το Δημοτικό το τελείωσε στο Καπλάνειο Ιωαννίνων και στην Αθήνα το Γ’ Γυμνάσιο Θηλέων. Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Πειραιώς στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε στον Εφοριακό Κλάδο του Υπουργείου Οικονομικών. Λογοτεχνικά έργα της: Ποιητικά: “Ηλιαυγές”, “Ποτέ δε νύχτωσε στη χώρα μου”, “Βροντή στο φως”, “Χάι και Γάνκα”, “Διαδρομή φλόγας”, “Στο μάτι των καιρών”, “Πατρίδα γη μου, αίμα και πνεύμα ένα”, “Πύρινοι κύκλοι πατρώας γης”, “Στων αιώνων το φάος” και “Στα δόντια της Μέδουσας”. Πεζογραφικά: “Βάρδια του Τίγρη”, “Ταξίδι με την κόρη του λοχαγού” και “Οταν κατοικούσαν οι θεοί στον Ολυμπο”. Είναι, μεταξύ των άλλων, τακτική συνεργάτις της εφημερίδας “Πανηπειρωτική” και μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Χανιώτικα νέα (16.03.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου