ΤΑ "ΛΥΤΡΩΤΙΚΑ ΒΑΔΙΣΜΑΤΑ" ΤΟΥ Π. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Το πιο αγαπημένο απ’ τα μετερίζια που επέλεξε στη ζωή του για να υπηρετεί τον Θεό και τον άνθρωπο ο γνωστός τοις πάσι συμπολίτης μας θεολόγος, τ. λυκειάρχης – ιεροκήρυκας και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας, από τα πρώτα χρόνια έκδοσής της, π. Ιγνάτιος Θεμ. Χατζηνικολάου είναι η συγγραφή. Η πρώτη σκέψη που έκανα με το που πήρα στα χέρια μου το τελευταίο, το 28ο(!) κατά σειρά βιβλίο του με τίτλο “Λυτρωτικά βαδίσματα” που μόλις κυκλοφορήθηκε. Ο π. Ιγνάτιος γράφει προσευχόμενος και προσευχόμενος γράφει, η δεύτερη σκέψη μου, μόλις το άνοιξα και διάβασα τη λίαν αγαπητική αφιέρωσή του που τελειώνει με τη φράση “από καρδίας ευχέτης”. “Ευχέτης”, όχι μόνο για μένα, αλλά για τον καθένα, η τρίτη σκέψη μου, ενώ άρχιζα, με το μολυβάκι ανά χείρας για σημειώσεις, την ανάγνωση…
«Μέσα σ’ αυτήν την εν κόσμω πορείαν με πρωταγωνιστήν τον άνθρωπον, καταγράφονται πολλά. Διαδραματίζονται πολλά. Δεν είμαστε μόνο θεατές των διαπραττομένων, αλλά και δράστες και θύματα. Ετσι και ο ταπεινός συντάκτης αυτού του βιβλίου, περπατώντας στους δρόμους και στα σοκάκια της ζωής αυτής κατέγραψε τους στοχασμούς του, κάτι που, χάριτι Θεού, κάνει και με άλλα έντυπα. Οι στοχασμοί αυτοί είναι και παλαιοί και σύγχρονοι και καταγράφονται στο βιβλίο αυτό έπειτα και από ευγενική πρόταση αγαπητών μας αναγνωστών». Τα που γράφει μεταξύ των άλλων με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο στον πρόλογο ο πατήρ Ιγνάτιος, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς, τον διπλό του ρόλο, του δέκτη μα και του πομπού ταυτόχρονα. Του καλού πομπού, ακριβώς γιατί είναι καλός δέκτης…
Ο αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Χατζηνικολάου ως συγγραφέας, όπως και ως ιεροκήρυκας άλλωστε, γνωρίζει όσο λίγοι να χρησιμοποιεί τη γλώσσα στη βασική κοινωνική της αποστολή που είναι η επικοινωνία. Είναι φανερό και στα “Λυτρωτικά βαδίσματά” του αυτό. «Οταν τα παιδιά μας μάς βλέπουν να μην βλέπομε στο πρόσωπο του πλησίον μας τον ίδιο τον Θεόν, τότε τι περιμένομε απ’ αυτά; Οταν κοιτάζομε ποιoς θα επιβιώσει και μάλιστα εις βάρος του άλλου, τι μαρτυρία αγάπης και πίστεως τους δίνομε;» αναρωτιέται σε κάποιο σημείο (σελ. 99), θέτοντας γι’ άλλη μια φορά “τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων” της σύγχρονης πραγματικότητας.
Πάνω απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το “καμπανάκι” μας χτυπά διαρκώς με τα γραφτά του καλώντας μας σε “λυτρωτικά βαδίσματα”. Αυτά μου είπε (στο περίπου τα λόγια του) ένας απ’ τους συναναγνώστες και του τελευταίου του βιβλίου…
ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ... *
Με τα υπέροχα παιδιά της Στ1 τάξης του 11ου Δημ. Σχ. Χανίων στις 2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού βιβλίου. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»…. Οι στίχοι αυτοί του Διονύση Σαββόπουλου που έγραψα στον πίνακα, μετά το “καλημέρα” που είπαμε, ήταν η αφετηρία μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε για το ποιητικό και γενικότερα το συγγραφικό μου έργο, προπάντων το δημοσιογραφικό, στην εφημερίδα, όπως και για πολλά άλλα θέματα. Απρόβλεπτα πάντα τα παιδιά, δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε οδηγήσουν με τις ερωτήσεις τους… «Οσο υπάρχουν παιδιά θα ξαναγεννιέται ο Χριστός/ κι όσο υπάρχουνε πουλιά/ ο Σταυρωμένος Χριστός θα ανασταίνεται». Τους στίχους αυτούς απ’ το ποίημά μου “Τα παιδιά και τα πουλιά” (“Οταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013) έγραψα πριν να φύγω στο Βιβλίο Εντυπώσεων του Σχολείου. Οσο υπάρχουνε παιδιά… Οσο υπάρχουνε πουλιά… Οσο υπάρχουν παιδιά και δείχνουν στους δασκάλους των πώς να διδάσκονται…. Οσο υπάρχουν πουλιά και δείχνουν στους ανθρώπους πώς να πετάνε…
Με τα υπέροχα παιδιά της Στ1 τάξης του 11ου Δημ. Σχ. Χανίων στις 2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού βιβλίου. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»…. Οι στίχοι αυτοί του Διονύση Σαββόπουλου που έγραψα στον πίνακα, μετά το “καλημέρα” που είπαμε, ήταν η αφετηρία μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε για το ποιητικό και γενικότερα το συγγραφικό μου έργο, προπάντων το δημοσιογραφικό, στην εφημερίδα, όπως και για πολλά άλλα θέματα. Απρόβλεπτα πάντα τα παιδιά, δεν ξέρεις ποτέ πού θα σε οδηγήσουν με τις ερωτήσεις τους… «Οσο υπάρχουν παιδιά θα ξαναγεννιέται ο Χριστός/ κι όσο υπάρχουνε πουλιά/ ο Σταυρωμένος Χριστός θα ανασταίνεται». Τους στίχους αυτούς απ’ το ποίημά μου “Τα παιδιά και τα πουλιά” (“Οταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013) έγραψα πριν να φύγω στο Βιβλίο Εντυπώσεων του Σχολείου. Οσο υπάρχουνε παιδιά… Οσο υπάρχουνε πουλιά… Οσο υπάρχουν παιδιά και δείχνουν στους δασκάλους των πώς να διδάσκονται…. Οσο υπάρχουν πουλιά και δείχνουν στους ανθρώπους πώς να πετάνε…
Κατάπολλα τα ευχαριστώ μου: Στην άξια διευθύντρια του Σχολείου Μαρία Κληματσάκη και στον καλό δάσκαλο και παλιό μου συνεργάτη στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων Γιώργο Κανδαράκη, που με συμπεριέλαβαν μεταξύ των συγγραφέων που συμμετείχαν στη Μεγάλη του Βιβλίου Γιορτή του Παιδικού Βιβλίου. Στη δασκάλα της τάξης Κωνσταντίνα Γκολέμη που προετοίμασε τους μαθητές και τις μαθήτριές της για τη συνάντησή μας, απ’ την οποία έλειπε λόγω ασθενείας, ήταν ωστόσο, ωσεί παρούσα, και στη δασκάλα της Τάξης Στήριξης, που με υποδέχθηκε. Και βέβαια, σ’ εσάς, καλά μου Εκτάκια για την προετοιμασία που κάνατε, για τα φιλόξενα αισθήματά σας και για το καταπληκτικό, εμπνευσμένο απ’ τα ποιήματά μου, Λεύκωμα που κάνατε και μου χαρίσατε…
http://www.haniotika-nea.gr/ta-litrotika-vadismata-tou-p-ignatiou-chatzinikolaou/
* Δες σχετική ανάρτηση και στις 2 Απριλίου τ. ε. με τον ίδιο τίτλο
Σημείωση:
Για την συνάντησή μου με τα επίσης υπέροχα Εκτάκια του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων στις 27 Μαρτίου, στον απόηχο των εορτασμών της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και της 25ης Μαρτίου έγραψα στον τελευταίο Παιδότοπο (Σάββατο 6 Απριλίου). Τι καλά να μπορούσα να ήμουν κάθε μέρα σε σχολικές τάξεις! Νοσταλγία Δασκαλοσύνης…
Για την συνάντησή μου με τα επίσης υπέροχα Εκτάκια του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων στις 27 Μαρτίου, στον απόηχο των εορτασμών της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και της 25ης Μαρτίου έγραψα στον τελευταίο Παιδότοπο (Σάββατο 6 Απριλίου). Τι καλά να μπορούσα να ήμουν κάθε μέρα σε σχολικές τάξεις! Νοσταλγία Δασκαλοσύνης…
* Δες σχετική ανάρτηση και στις 2 Απριλίου τ. ε. με τον ίδιο τίτλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου