ΠΟΙΗΣΗ

Δάσκαλος*

Με τους μαθητές μου του Δημ. Σχ. Δαράτσου (Σχολ. έτος 1981 - 82)

Πάλι

στην έδρα εγώ

και στο θρανίο εσύ,

παιδί της ελπίδας.

Μη φοβάσαι!

Δε θα σου πω «πάψε»,

όταν μου ζητήσεις να μάθεις

την αλήθεια.

Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,

όταν μου πεις

πως έχεις δικές σου ιδέες.

Δε θα σου ζητήσω

να προσευχηθείς

σ’ έναν ακίνδυνο θεό,

χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία.

16

Μη φοβάσαι!

Μαζί θα μπούμε στο ναό,

που ήρθε ο Χριστός,

με το μαστίγιο στο χέρι

και πέταξε έξω τους εμπόρους.

Μαζί θα σκύψουμε

να μαζέψουμε

τις πεταμένες λέξεις

και να τους δώσουμε

το νόημα που έχουν.

Μαζί θ’ αποκυλίσουμε

«τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου».

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

 ("Όταν γίνεις ποίημα", εκδ. "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2013)

*Γράφτηκε (ελαφρώς διαφορετικά) τον Ιούνιο του 1981 και μπήκε αντί προλόγου στο «Λεύκωμα» των Μετεκπαιδευθέντων Δασκάλων της διετίας 1979 - 1981 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, που εκδόθηκε από το Δ.Σ. του Συλλόγου τους, του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος.