ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ , ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ  (ΙΟΥΛΙΟΣ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ - ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ)

ΙΟΥΛΙΟΣ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ

«Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του./ Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Eχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο./ Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ‘ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της». Οδυσσέας Ελύτης, “Ο Μικρός Ναυτίλος” (εκδ. Ικαρος, 1986).

Ιούλης από προχθές, καλό μήνα να ‘χουμε! “Θείος” κατά τον Κ.Π. Καβάφη ο μήνας αυτός που πήρε τ’ όνομά του από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Γάιο Ιούλιο Καίσαρα, τον δημιουργό του Ρωμαϊκού κράτους, αφού αυτός κατάφερε να ενοποιήσει πολιτικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά τα ποικίλα έθνη που είχαν κατακτήσει οι Ρωμαίοι, αλλά και τον δημιουργό του Ιουλιανού Ημερολογίου, που διατηρήθηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1923. Αλωνάρη και Αλωνιστή (αχ αυτό το υπέροχο λάμδα που κουβαλούν και οι λέξεις αυτές στην πλάτη τους!) τον ήξερε ο λαός μας. Τι εποχές κι αυτές με τ’ αλώνια, τις θεμωνιές και το βολόσυρο! Ενας αυτοκράτορας που αλωνεύει. Να πως φαντάζομαι εγώ τον μήνα του ελάχιστου… Και βέβαια έναν αυτοκράτορα που βρίσκει τον χρόνο ν’ απολαμβάνει τη θάλασσα, στο Σαρακίνικο της Γαύδου για παράδειγμα, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο.

«Γέμισε χρυσάφι ο κάμπος,/ γέμισαν τα μάτια θάμπος.// Φως το αλώνι του Αλωνάρη,/ ήλιο ξέχειλο και στάρι.// Τρεμουλιάζει, αχνός ημέρα/ μες στον διάφανο αιθέρα.// Και του τζίτζικα το πριόνι,/ όσο πάει και δυναμώνει.// Το θερμόμετρο ανεβαίνει,/ σπίτι του κανείς δε μένει.// Μπλουμ! Στη θάλασσα πηδάει/ όλη η Ελλάδα κολυμπάει». Το ποίημα “Ιούλιος” της Ρένας Καρθαίου.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ

Των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού προχθές 1η του Ιούλη. Η κατάθεση της Τιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου στη Μονή Βλαχερνών (της Παναγίας της Χιλιαρμενίτισσας, στο Χαρέι, μια μαγευτική τοποθεσία κοντά στη Σούγια) χθες, του Αγίου Υακίνθου του Θαλαμηπόλου στ’ Ανώγεια σήμερα. Για ν’ ακολουθήσουν: του Αγίου Ανδρέα Κρήτης του ποιητή του Μεγάλου Κανόνος αύριο στα Περβολάκια Κισσάμου η εκκλησία του και του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη μεθαύριο, πέντε χιλιόμετρα απ’ τα Χανιά στην Αγία Μονή των Μουρνιών το παρεκκλήσι του. Κάθε μέρα γιορτή. Και έπεται συνέχεια. Στις 7 του μήνα της Αγίας Κυριακής, στις 8 του Αγίου Προκοπίου, στις 12 των Αγίων Παρθενίου και Ευμενίου των επανιδρυτών της Μονής Κουδουμά Ηρακλείου, στις 13 των Αγίων Ασωμάτων, στις 15 των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης (τι πανηγύρι κι αυτό στη Λισσό του Σελίνου!) στις 15 της Αγίας Μαρίνας, της Αγίας που τα βάζει και τα βγάζει πέρα με τους κάθε λογής δαίμονες στις 17, του Προφήτη Ηλία στις 20, της Αγίας Μαγδαληνής στις 22, της Αγίας Χριστίνας στις 24, της Αγίας Αννας στις 25, της Αγίας Παρασκευής στις 26 και του Αγίου Παντελεήμονα, του “πρώτου γιατρού του κόσμου” που διαφεντεύει τσι πληγές και διασκορπά τσοι πόνους, στις 27…

«Ξέρουμε όλοι πόσες αρρώστιες κι επιδημίες μπορούν να παρουσιαστούν το καλοκαίρι, πόσα μικρόβια κυκλοφορούν, ζωηρά και δυναμωμένα απ’ τη ζέστη. Είναι και οι θέρμες, η ελονοσία, που έχει καταταλαιπωρήσει στο παρελθόν τον ελληνικό λαό κι ήταν συχνά αιτία και πρόδρομος της φυματίωσης. Ο παλιότερος άνθρωπος δεν είχε ούτε χάπια, ούτε αντιβιοτικά, για να τ’ αντιμετωπίσει. Εκτός απ’ τα βοτάνια και τα φάρμακα που μάζευε και έφτιαχνε συνήθως μόνος του, εναπόθετε όλες του τις ελπίδες στους Αγίους που γιόρταζε η χάρη τους το μήνα αυτό. Κι όπως θα παρατηρήσουμε, οι περισσότεροι Άγιοι του μήνα είναι Αγιοι γιατροί, Αγιοι θεραπευτές και θαυματουργοί, γιατί αυτούς έχει ανάγκη αυτήν την εποχή ο άνθρωπος». Από το βιβλίο “Λαογραφικό Ημερολόγιο” της Αικατερίνης Τσοτάκου – Καρβέλη, το απόσπασμα. Δίχως σχόλια…