Χίλια κεριά στέλνει τις νύχτες που γαβγίζει η θάλασσα, η Παναγία, λέει η τοπική παράδοση, για ν’ αρμενίζουν και να μη χάνουν τον δρόμο τους τα καράβια που παλεύουν με τα κύματα.
Παναγία η Χιλιαρμενίτισσα, λοιπόν, η Παναγία στον Χαρέη, ένας μαγευτικός τόπος που βρίσκεται ανατολικά της Σούγιας, 20 λεπτά με τη βάρκα απόσταση. Βρέθηκα εκεί την παραμονή της χάρης της, την 1η του Ιούλη, πριν από 16 χρόνια, και το καταχάρηκα. Να ’ναι καλά ο φίλος μου, ο Γιάννης ο Αναστασάκης, ο τότε εκδότης και διευθυντής των “Σελινιώτικων νέων” που με κάλεσε και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άγνωστο σε ‘μενα τούτον τόπο, απ’ τον οποίο «ποταμός το καλοκαίρι ρέει η χαρά» και να ζήσω την εμπειρία του ξεχωριστού τούτου σελινιώτικου πανηγυριού.
Απ’ το Κουστογέρακο, τον Λειβαδά και τη Σούγια, μα και απ’ τ’ άλλα χωριά του Ανατολικού Σελίνου, οι πιο πολλοί απ’ τους πανηγυριώτες, που απ’ τα λιοβασιλέματα μέχρι το γλυκοχάραμα της άλλης μέρας με βάρκες και φουσκωτά, μα και με τα πόδια, έρχονταν μέχρις εκεί. Κοντά σ’ αυτούς καταλαχάρηδες τουρίστες, τασιμάρηδες, αναζητητές της παπαδιαμάντειας ατμόσφαιρας, εραστές της περιπέτειας, οπαδοί του «τι έχουμε να χάσουμε». Κόσμος πολύς. Τόσος, όμως, που να αναδεικνύεται και να μη χάνεται το ανθρώπινο πρόσωπο. Την κατάθεση της Tιμίας Εσθήτος της Θεοτόκου γιορτάζει η Εκκλησία μας στις 2 Ιουλίου και σ’ αυτό το γεγονός είναι αφιερωμένο το ένα απ’ τα δύο κλίτη του παλαιικού εκκλησακιού (το άλλο είναι στον Άγιο Αντώνιο) που φιλοξενείται σε τούτη την πανέμορφη αγκαλιά του Λιβυκού στα μπροσπόδια της Μαδάρας. Ο μποξάς που φορούσανε παλιά οι γυναίκες είναι η εσθήτα, εξηγούσε ο παπά-Ευτύχης Ανδρουλάκης, σ’ όποιους τον ρωτούσαν, λίγο πριν σημάνει κι ενώ όλα γύρω άρχισαν να σπερνιάζουν.
Το τοπίο, ωστόσο, ήταν ήδη σ’ εμένα, κι όχι μόνο, σχεδόν αναγνώσιμο. Κάθε σπηλιά, κάθε αλυκή, και κάθε βλυχάδα ήταν έτοιμες να διηγηθούν τις ιστορίες τους, όπως τις έζησαν με τον παπά-Ευτύχη, να σε κείνηνε τη βλυχάδα βαφτίσανε μια μέρα ένα κοπέλι… Να δε κείνηνε τη σπηλιά ξημερωθήκανε, για να λουτρουήσουν την άλλη μέρα τον Άγιο Αντώνη… Να σε κείνηνε την αλυκή βρίσκαν το πλεια πολύ αλάτσι. Πολύ πιο ομιλητική απ’ την όποια πατέ του τόπου, ήταν η ίδια η δίκλιτη εκκλησία, έτσι όπως λουζόταν στο ιλαρό, εσπερινό φως και βίγλιζε σημαιοστολισμένη το απέραντο γαλάζιο. Ατελείωτες ιστορίες που μαρτυρούσαν την ευσέβεια των ανθρώπων με πρώτη αυτή της τοπικής παράδοσης που θέλει τις αγιογραφίες της να τις έχει κάμει ο ίδιος ο Θεοτοκόπουλος στα δώδεκά του χρόνια. Ιστορίες με πρωταγωνιστές Κουστογερακιώτες και Λειβαδιώτες, ιστορίες με μαύρα πουκάμισα, με ριζίτικα τραγούδια και ντουφέκια, με άγριους χειμώνες και πραγιά καλοκαίρια… Ιστορίες των ανθρώπων και των πραγμάτων, που διανταλλάσσουν στον Χαρέη, παρόμοιες μ’ αυτές που γράφτηκαν στο πανηγύρι εκείνης της χρονιάς της Παναγίας της Χιλιαρμενίτισσας…
Σημείωση: Σαν από θαύμα βρέθηκε στα χέρια μου προχθές ένα δημοσίευμά μου στην εφημερίδα μας για την Παναγία του Χαρέη, πριν από 16 χρόνια! Κάποιες τροποποιήσεις σ’ αυτό κι έτοιμες οι “Στάσεις”…
ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Καλό μήνα και καλές αντοχές στις ζέστες. Ιούλης είν’ αυτός, μακράν ο πιο ζεστός εν Ελλάδι μήνας του χρόνου. Θάλαττα, θάλαττα…
«Τώρα που κλείσαν τα σχολειά, χαίρονται τα κοπέλια/ άρχισαν οι διακοπές με σκανταλιές και γέλια», μας λέει στην πρώτη σημερινή μαντινάδα της η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να συνεχίσει στη δεύτερη «Παιχνίδια με τη θάλασσα, στην άμμο κάστρα σιάζουν/ χωρίς σκοτούρες τραγουδούν και το διασκεδάζουν». Και για να κλείσει: «Για μία μέρα θα ’πρεπε, κοπέλια να γενούμε, της νιότης το γλυκό κρασί, ξανά να το γευτούμε»…
«Η θάλασσα στα βάθη της πηρ’ έναν ναύτη/ Η μάνα του ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει/ Στην Παναγιά μπροστά ένα υψηλό κερί/ για να επιστρέψει γρήγορα και ναν’ καλοί οι καιροί/ Κι όλο προς τον άνεμο στήνει το αυτί./ Αλλ’ ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή/ Η εικών ακούει σοβαρή και λυπημένη/ ξέροντας πως δεν θαλθει πια ο υιός που περιμένει». Το ποίημα “Δέησις” του Κ.Π. Καβάφη.
https://www.haniotika-nea.gr/stin-panagia-toy-charei/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου