ΕΚΕΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΚΗ

Μεγάλη Παρασκευή 2022. Έτοιμος ο Επιτάφιος μας...

Γράφει ο Βαγγέλης Θ, Κακατσάκης

Θλίψη,απέραντη θλίψη, για το φευγιό της πρεσβυτέρας Κυριακής Χριστουλάκη, το γένος Βασιλαντωνάκη, της για 60 χρόνια συζύγου του παπά – Μιχάλη, στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Εκεί όπου βρίσκονται οι παλιοί μας και μας περιμένουν. Της παπαδιάς των ενοριών του Νίππους και του Τζιτζιφέ. Της παπαδιάς μας. Πάνδημος ο αποχαιρετισμός της σήμερα στην κεντρική εκκλησία του χωριού μας, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, όπου κι αν έχει αφήσει τα αποτυπώματα της πίστης, της ευσέβειας, της έγνοιας και της υποδειγματικής νοικοκυροσύνης της. Απ’ όλους που είχαμε την ευλογία, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο να την γνωρίσουμε. Ωσεί παρόντες απαξάπαντες και οι απανταχού Νιππιανοί.

“Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη κι είμαι γεμάτη προκοπή,\ ως τα βαθιά μου γηρατεία\ δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή.” Και οι στίχοι αυτοί από το γνωστό στα παλιά αναγνωστικά ποίημα του Κωστή Παλαμά για την ελιά στον νου μου χθες, όταν πληροφορήθηκα για την αποδημία της. Μια ελιά, μια πολύκαρπη και καλλίκαρπη νιππιανή ελιά η παπαδιά μας, η γέννημα- θρέμα χωριανή μας Κυριακή Σταύρου και Μαρίας Βασιλαντωνάκη. Η κόρη με τους εννιά αδελφούς και τα πολλά ανίψια που έδεσε την ζωή της με τον παπά – Μιχάλη και συμπορεύτηκε μαζί του στα ιερατικά του καθήκοντα.

Ανεκτίμητη και ανεπανάληπτη για όλους μας η προσφορά της πλάι του. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στις χαρές και στις λύπες, στις σχόλες και στις καθημερινές. Ήταν τελειομανής και ήθελε να λάμπουν, ν΄ αστράφτουν όλα μέσα στην εκκλησία, όπως και στο πάντα ανοιχτό και φιλόξενο σπίτι της. Αυτό το θεωρούσε πως ήταν δική της δουλειά, μου είπε, μεταξύ των άλλων ο χωριανός μας ο Χρίστος ο Κοτσιφάκης, που έμαθε από αυτήν και από τον παπά – Μιχάλη, όπως και άλλοι και άλλες να ψέλνει. Κοινή πεποίθηση τα λόγια του για όλους μας, που είχαμε την ευλογία να την γνωρίσουμε ως τον άνθρωπο που αποδείκνυε στην καθημερινότητά του με πράξεις την μοναδικότητα του ανθρώπινου είδους.

Θα την μνημονεύουμε πάντα, ενόσω ζούμε, αναπνέουμε και σοφρωνούμε, για να θυμηθώ τον Παπαδιαμάντη, την παπαδιά μας και θα την αναθιβάλλουμε. Ιδιαίτερα στις μεγάλες γιορτές και στα πανηγύρια του Τιμίου Σταυρού και των άλλων των πολλών εκκλησιών του χωριού μας, και βέβαια σ΄ αυτό του προστάτη της Αγίου Εφραίμ, της εκκλησίας του οποίου είναι κτήτορες με τον παπά Μιχάλη.

Αιωνία η μνήμη αυτής! Κουράγιο, παπά Μιχάλη!

Σημείωση: Επικήδειος λόγος στη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού του Νίππους, στις 11.2.2025