Eυθύβολα και μη...

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Μεγάλη εβδομάδα
με... ωμό κρέας

“Πού να σε κρύψω γιόκα μου/ να μη σε φτάνουν οι κακοί/ σε ποιο νησί του ωκεανού/ σε ποια κορφή ερημική...”.
Από το ποίημα "Oι πόνοι της Παναγιάς"
του Κ. Βάρναλη

...Το σώμα του μικρού Χαμιντουλάν κόπηκε δυο στη μέση... Διαμελίστηκε... Χύθηκαν τα όργανά του στους δρόμους, κάποια από αυτά μέσα στον κάδο με τα σκουπίδια! Εντόσθια, μυαλά, ένα πόδι, μικρά δακτυλάκια, αίματα, οι φωνές της μάνας του, όλα ένα..., μια "εικόνα" στο μυαλό μου!
...Κι ύστερα τρέξαν τα κοράκια που μυρίστηκαν το αίμα, το σκοτωμένο κρέας, τον ίδιο το τραγικό το θάνατο που πουλά πιότερο από την ζωή... Δεύτερη εικόνα!
Ενα κέρδος -έξτρα μάνεϊ- από ’κει που κανένας τους δεν το περίμενε! Κάτι τέτοια είναι... θεόσταλτα (κατ’ αυτούς), διαολοσταλμένα για κάποιους πιο "λογικούς"...
Ανάμεσα σε αυτούς τους λογικούς υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι: "ήδη ξεχάστηκε ο μικρός Χαμιντουλάν..."
Λάθος! Αδόκιμη η έκφραση αυτή για τούτο το γεγονός! Διότι για να ξεχάσεις κάποιον, πρέπει κάποια στιγμή να τον είχες στο νου όταν βρισκόταν εν ζωή! Ξεχνιέται μόνον αυτός που παλαιότερα τον... θυμούμαστε, τον γνωρίζουμε ή τουλάχιστον έχουμε ακούσει για την ύπαρξή του!
Εμείς όμως δεν θελήσαμε να ξέρουμε κανένα Χαμιντουλάν όσο ζούσε... Δεν θα τον αφήναμε καν να ψάχνει στα σκουπίδια...
Και σε λίγο καιρό κανένας μας δεν θα θυμάται ακόμη και τον τραγικό θάνατό του! Ενα απλό delete αρκεί στις μέρες μας για να διαγραφούν όλα! Ενα πονηρά ριγμένο "μικρό δόλωμα αποπροσανατολιστικό" αρκεί για να αποξεχαστούμε, να συνεχίσουμε μακάριοι να κοντοθωρούμε... έως τη δική μας τη... μύτη!
Είθισται να λέγονται λόγια ωραιοφτιαγμένα στις περιπτώσεις θανάτων - ειδικά των μικρών παιδιών! Στην ουσία λέγεται η αλήθεια! Γιατί η αθωότητα του παιδιού είναι πέρα για πέρα αυθεντική, γιατί όλα αυτά που χαρακτηρίζουν ένα παιδί είναι αληθινά και μακριά από τις δολιότητες των μεγάλων! Μέρος μιας τέτοιας αλήθεια είναι και τα παρακάτω: ο μικρός πρόσφυγας δεν θα ξαναψάξει τα βράδια στα σκουπίδια παρέα με τη μάνα του τη Ζαχρά και με τη μικρή του την αδερφή να βρουν κάτι να βάλουν στο αδειανό τους το στομάχι! Δεν θα ξανακλειστεί στο κρύο υπόγειο της μοίρας του μακριά από την πάλλουσα -"ζωή"- του φωτός της μέρας!
Δεν θα κάνει όλα εκείνα που εκατοντάδες άλλοι συνομήλικοί του πρόσφυγες θα συνεχίσουν να κάνουν μαζί με τις μανάδες και τα αδερφάκια τους... Κι εμείς στη δουλειά μας...