ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι η παιδική μας ηλικία... Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ διαπιστώνω την αλήθεια αυτής της φράσης. «Πολλά βράδια,/ λίγο πριν κλείσω τα μάτια,/ πιάνω την ψυχή μου απ' το χεράκι/ -'στράτα στρατούλα', της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα/ στα παιδικά λημέρια», γράφω σ' ένα μου ποίημα. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Ολοι, κι όταν λέω όλοι, το εννοώ, έχουμε κάποιες ώρες την αίσθηση ότι δε μεγαλώσαμε ποτέ, ότι παραμένουμε πάντα παιδιά.
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΝΑΣ - ΕΝΑΣ άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους οι 'απανταχού' και να επιστρέφουν, έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες τους, εκεί όπου ζουν μόνιμα τον ρυθμό της καθημερινότητας. Του χρόνου πάλι! Ο γενέθλιος τόπος είναι πάντα στη θέση του και τους περιμένει. Τι τυχερός που είμαι αλήθεια καθώς με χωρίζουν μόλις 30 χιλιόμετρα απ? το χωριό που γεννήθηκα.
ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι η παιδική μας ηλικία... Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ διαπιστώνω την αλήθεια αυτής της φράσης. «Πολλά βράδια,/ λίγο πριν κλείσω τα μάτια,/ πιάνω την ψυχή μου απ? το χεράκι/ -'στράτα στρατούλα', της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα/ στα παιδικά λημέρια», γράφω σ? ένα μου ποίημα. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Ολοι, κι όταν λέω όλοι, το εννοώ, έχουμε κάποιες ώρες την αίσθηση ότι δε μεγαλώσαμε ποτέ, ότι παραμένουμε πάντα παιδιά.
ΤΙ ΚΡΙΜΑ να υπάρχουν παιδιά που δεν μεγάλωσαν, δεν τα άφησαν να μεγαλώσουν ποτέ! Τον γύρο του κόσμου κάνει εδώ και τρεις ημέρες ο βουβός πόνος μιας μάνας στη Συρία καθώς αποχαιρετά το νεκρό παιδί της. Αλλο βέβαια να βιώνεις μια κατάσταση και άλλο να την παρακολουθείς...
ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΑΝ, λέει, τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας και γι? αυτό υποεκτίμησαν τις επιπτώσεις της λιτότητας στην ύφεση αναφέρεται σε νέα έκθεση των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οτι στων φαλακρών τις κεφαλές μαθαίνουν την τέχνη τους οι μπαρμπέρηδες δεν το λένε πάντως.
'ΟΣΑΚΙΣ το αγαθόν ερμηνεύθη και εχειρίσθη κακώς, υπήρξε το μεγαλύτερο όργανον της καταστροφής· κατέστρεψε διά της εμπιστοσύνης'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
'ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΗ για διάλογο, εκτός τα σχόλια, δίνουν κάποιες φορές τα «πεταχτά» που τα αναρτώ σ? αυτήν τη σελίδα, όπως και στο ιστολόγιό μου. Το χαίρομαι και τον χαίρομαι, ειλικρινά, προπάντων, όταν είναι ωραίος, όπως καληώρα. Σας ευχαριστώ'. Τα που έγραψα χθες στη σελίδα μου στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ) ευκαιρίας δοθείσης.
ΝΑ ΒΑΛΩ και σήμερα, αλλά χωρίς λάθος στο τέλος, τη χθεσινή του μαντινάδα με παρακάλεσε ο Ηλίας ο Σταματάκης σε μήνυμα, που μου έστειλε. 'Το σωστό είναι με μια ματιά σου κι όχι με τ? όνομά σου' μου γράφει. Το κάνω με τη διευκρίνιση ότι δεν ευθύνεται ο όποιος... ιός του υπολογιστή, αλλά εγώ που δεν είχα τον νου μου στην αντιγραφή. Η μαντινάδα: 'Στο μανουάλι της καρδιάς, κερί με τ? όνομά σου/ άφτει, φωτίζει την καρδιά μόνο με μια ματιά σου'.
ΓΙΑΝΝΗ ΕΛ. Μανουσάκη, δικηγόρο, ποιητή, Χανιά: Θα επιστρέψω κι άλλες φορές, για να κλείσω τη στήλη, στα ποιήματα της συλλογής σου 'Κίτρινες μέρες του Ετους της Βροχής', που μόλις κυκλοφορήθηκε απ? τις εκδόσεις 'Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης - Πυξίδα της Πόλης', φίλε. Μου αρέσει, μου αρέσει πολύ, η γραφή σου, έτσι όπως δένεται με τα σκίτσα που φιλοτέχνησε η Ολυμπία Βεζυρέα. Γράφεις για τον εαυτό σου, για να φύγει από πάνω σου το δυσβάστακτο βάρος που κουβαλάς, κατ? αρχάς, πάντα, ωστόσο, έχεις στην πίσω μεριά του μυαλού σου την επικοινωνία με τους άλλους. Χάρηκα πολύ, Γιάννη!
ΚΑΠΟΤΕ ένας ιερόσυλος έκλεψε ένα μεγάλο μέρος από το χρυσάφι που υπήρχε στο μαντείο των Δελφών και κρύφτηκε σε κάποιο πυκνό δάσος του Παρνασσού. Δε χάρηκε, όμως, για πολύ, αφού, όταν κοιμόταν, του επιτέθηκε ένας λύκος και τον σκότωσε. Ο λύκος αυτός πήγαινε καθημερινά σε μια διπλανή πόλη και ούρλιαζε. Με τα πολλά οι κάτοικοι της πόλης κατάλαβαν ότι κάτι συνέβαινε. Ετσι τον ακολούθησαν και βρήκαν το χρυσάφι. Με αυτό κατασκεύασαν έναν χάλκινο λύκο και τον αφιέρωσαν στο μαντείο. (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').
'Νησί μου, πίστεψέ με,/ ταξιδιώτης ήμουν, σου λέω./ Τώρα,/ αιφνίδιος, μα ευλαβικός επισκέπτης - το πρώτο που σέβομαι είναι ο ρυθμός της καρδιάς σου./ Ο ρυθμός, που απορρύθμισε τις,/ με θανατηφόρα επιμονή και παλλόμενες,/ σκουριασμένες μου αισθήσεις.../ Νησί μου, πίστεψέ με,/ -αιφνίδιος, μα ευλαβικός επισκέπτης-/ όμοια σέβομαι το αμόλυντο έδαφός σου,/ όσο και το καθαρό βλέμμα σου προς το σύμπαν./ Χωρίς παράπονο, αν με προσπερνά'.
Από το ποίημα 'Εκούσιος ναυαγός'
του Γιάννη Ελ. Μανουσάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (24.08.2013)
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
ΕΝΑΣ - ΕΝΑΣ άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους οι 'απανταχού' και να επιστρέφουν, έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες τους, εκεί όπου ζουν μόνιμα τον ρυθμό της καθημερινότητας. Του χρόνου πάλι! Ο γενέθλιος τόπος είναι πάντα στη θέση του και τους περιμένει. Τι τυχερός που είμαι αλήθεια καθώς με χωρίζουν μόλις 30 χιλιόμετρα απ? το χωριό που γεννήθηκα.
ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι η παιδική μας ηλικία... Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ διαπιστώνω την αλήθεια αυτής της φράσης. «Πολλά βράδια,/ λίγο πριν κλείσω τα μάτια,/ πιάνω την ψυχή μου απ? το χεράκι/ -'στράτα στρατούλα', της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα/ στα παιδικά λημέρια», γράφω σ? ένα μου ποίημα. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Ολοι, κι όταν λέω όλοι, το εννοώ, έχουμε κάποιες ώρες την αίσθηση ότι δε μεγαλώσαμε ποτέ, ότι παραμένουμε πάντα παιδιά.
ΤΙ ΚΡΙΜΑ να υπάρχουν παιδιά που δεν μεγάλωσαν, δεν τα άφησαν να μεγαλώσουν ποτέ! Τον γύρο του κόσμου κάνει εδώ και τρεις ημέρες ο βουβός πόνος μιας μάνας στη Συρία καθώς αποχαιρετά το νεκρό παιδί της. Αλλο βέβαια να βιώνεις μια κατάσταση και άλλο να την παρακολουθείς...
ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΑΝ, λέει, τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας και γι? αυτό υποεκτίμησαν τις επιπτώσεις της λιτότητας στην ύφεση αναφέρεται σε νέα έκθεση των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οτι στων φαλακρών τις κεφαλές μαθαίνουν την τέχνη τους οι μπαρμπέρηδες δεν το λένε πάντως.
'ΟΣΑΚΙΣ το αγαθόν ερμηνεύθη και εχειρίσθη κακώς, υπήρξε το μεγαλύτερο όργανον της καταστροφής· κατέστρεψε διά της εμπιστοσύνης'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
'ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΗ για διάλογο, εκτός τα σχόλια, δίνουν κάποιες φορές τα «πεταχτά» που τα αναρτώ σ? αυτήν τη σελίδα, όπως και στο ιστολόγιό μου. Το χαίρομαι και τον χαίρομαι, ειλικρινά, προπάντων, όταν είναι ωραίος, όπως καληώρα. Σας ευχαριστώ'. Τα που έγραψα χθες στη σελίδα μου στο βιβλίο των προσώπων (φέισμπουκ) ευκαιρίας δοθείσης.
ΝΑ ΒΑΛΩ και σήμερα, αλλά χωρίς λάθος στο τέλος, τη χθεσινή του μαντινάδα με παρακάλεσε ο Ηλίας ο Σταματάκης σε μήνυμα, που μου έστειλε. 'Το σωστό είναι με μια ματιά σου κι όχι με τ? όνομά σου' μου γράφει. Το κάνω με τη διευκρίνιση ότι δεν ευθύνεται ο όποιος... ιός του υπολογιστή, αλλά εγώ που δεν είχα τον νου μου στην αντιγραφή. Η μαντινάδα: 'Στο μανουάλι της καρδιάς, κερί με τ? όνομά σου/ άφτει, φωτίζει την καρδιά μόνο με μια ματιά σου'.
ΓΙΑΝΝΗ ΕΛ. Μανουσάκη, δικηγόρο, ποιητή, Χανιά: Θα επιστρέψω κι άλλες φορές, για να κλείσω τη στήλη, στα ποιήματα της συλλογής σου 'Κίτρινες μέρες του Ετους της Βροχής', που μόλις κυκλοφορήθηκε απ? τις εκδόσεις 'Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης - Πυξίδα της Πόλης', φίλε. Μου αρέσει, μου αρέσει πολύ, η γραφή σου, έτσι όπως δένεται με τα σκίτσα που φιλοτέχνησε η Ολυμπία Βεζυρέα. Γράφεις για τον εαυτό σου, για να φύγει από πάνω σου το δυσβάστακτο βάρος που κουβαλάς, κατ? αρχάς, πάντα, ωστόσο, έχεις στην πίσω μεριά του μυαλού σου την επικοινωνία με τους άλλους. Χάρηκα πολύ, Γιάννη!
ΚΑΠΟΤΕ ένας ιερόσυλος έκλεψε ένα μεγάλο μέρος από το χρυσάφι που υπήρχε στο μαντείο των Δελφών και κρύφτηκε σε κάποιο πυκνό δάσος του Παρνασσού. Δε χάρηκε, όμως, για πολύ, αφού, όταν κοιμόταν, του επιτέθηκε ένας λύκος και τον σκότωσε. Ο λύκος αυτός πήγαινε καθημερινά σε μια διπλανή πόλη και ούρλιαζε. Με τα πολλά οι κάτοικοι της πόλης κατάλαβαν ότι κάτι συνέβαινε. Ετσι τον ακολούθησαν και βρήκαν το χρυσάφι. Με αυτό κατασκεύασαν έναν χάλκινο λύκο και τον αφιέρωσαν στο μαντείο. (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').
'Νησί μου, πίστεψέ με,/ ταξιδιώτης ήμουν, σου λέω./ Τώρα,/ αιφνίδιος, μα ευλαβικός επισκέπτης - το πρώτο που σέβομαι είναι ο ρυθμός της καρδιάς σου./ Ο ρυθμός, που απορρύθμισε τις,/ με θανατηφόρα επιμονή και παλλόμενες,/ σκουριασμένες μου αισθήσεις.../ Νησί μου, πίστεψέ με,/ -αιφνίδιος, μα ευλαβικός επισκέπτης-/ όμοια σέβομαι το αμόλυντο έδαφός σου,/ όσο και το καθαρό βλέμμα σου προς το σύμπαν./ Χωρίς παράπονο, αν με προσπερνά'.
Από το ποίημα 'Εκούσιος ναυαγός'
του Γιάννη Ελ. Μανουσάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (24.08.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου