ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 31

 Η ποιητική γραφή του Βαγγέλη Κακατσάκη ελίσσεται με ευκαμψία μέσα στην αυστηρά χαραγμένη περιοχή της πραγματικότητας. Στη συνήθως σύντομη λεκτικά δομή της γραφής του, χειρίζεται άψογα τις λέξεις βαθύνοντας μέσα τους, για να χωρέσει τα μηνύματά του, θρησκευτικά, κοινωνικά, ιστορικά, παραδοσιακά...

Τάκης Ιωαννίδης
Δείτε περισσότερα... ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 31

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

«ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ» του ΒΑΓΓΕΛΗ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ
Γράφει ο Δρ Τάκης Ιωαννίδης

 Ο ιατρός και ο διδάσκαλος (εκ του ρήματος διδάσκω) θα πρέπει να βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, και να χαίρουν της ανάλογης μεταχείρισης από το κράτος μας, εκ του γεγονότος ότι προσφέρουν τα μέγιστα σ΄ αυτήν. Ο μεν ιατρός επειδή μας θεραπεύει και μας διασώζει, ο δε διδάσκαλος διότι μας «μαθαίνει γράμματα» και διαπλάθει τον εύπλαστο παιδικό μας χαρακτήρα, μεταξύ πολλών άλλων… Όταν ο φίλος μου Γιώργος Νικάκης μου πρόσφερε το βιβλίο του κρητικού (εκ Χανίων) πατριώτη του διδασκάλου Βαγγέλη Κακατσάκη, με ποιητικό περιεχόμενο, αισθάνθηκα ένα ρίγος να με διαπερνά στην ιδέα της ευθύνης, ότι κρατώ στα χέρια μου το πόνημα ενός διδασκάλου-ποιητή. Διερχόμενος το βιβλίο του διέκρινα αρχικά, ότι ο διδάσκαλος – ποιητής Βαγγέλης Κακατσάκης επιχειρεί να μας μεταγγίσει τις συγκινήσεις του, τις ευαισθησίες του, τις εντυπώσεις του, και να δώσει παράλληλα έκφραση στον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο και την ποιότητα που τον διακρίνει, ομού και τα ονειροπολήματά του. Ως ποιητής διαθέτει το βασικό στοιχείο, τη διάθεση να αναζητεί το υποκείμενό του μέσα στον κόσμο που τον περιβάλλει, το οποίο μέσω των ποιητικών του δρώμενων εκφράζει. Η ποιητική γραφή του Βαγγέλη Κακατσάκη ελίσσεται με ευκαμψία μέσα στην αυστηρά χαραγμένη περιοχή της πραγματικότητας. Στη συνήθως σύντομη λεκτικά δομή της γραφής του, χειρίζεται άψογα τις λέξεις βαθύνοντας μέσα τους, για να χωρέσει τα μηνύματά του, θρησκευτικά, κοινωνικά, ιστορικά, παραδοσιακά, με έντονη την ηθικοπλαστική του πινελιά, και κάποτε σκωπτική για την ποιότητα των έργων των σημερινών ποιητών... /Στέρεψε το λάλον ύδωρ;/…δίχως ποίηση τα ποιήματα των ποιητών;/ (Στις προσταγές τους). Ως εκπαιδευτικός… /Πάλι στην έδρα εγώ/και στο θρανίο εσύ/παιδί της ελπίδας/…δε θα σου ζητήσω/να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο Θεό,/χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία/ (Δάσκαλος), και /το κλάμα μιας καλής μαθήτριας/όταν δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία/το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη/όταν έμαθε ότι ο γυιός του θα’ ναι σημαιοφόρος/...(Μάζεψα). Χαριεντίζεται ποιητικά με τη γραμματική και το αλφάβητο,… Σε παρατατικό χρόνο η ζωή της μάνας μου/σε παρατατικό που δηλώνει ενεστώτα/(Ενεστώτας), μεριμνώντας και για τους βιωματικούς του μαθητές. Ως υιός εκδηλώνεται με σεβασμό προς τους αγαπημένους γονείς τους πρωταγωνιστές στο έργο του… /επιστρέφω στο σπίτι./πρέπει να σου δώσω αναφορά/όπως έκανα πάντα./το ξέρω πως δε θα σε βρω, μάνα/το ξέρω πως εδώ και δέκα μέρες/είσαι κάτοικος /των κεκοιμημένων?... (Αναφορά)… /ήταν η εποχή που μάθαινα τις λέξεις/ανακαλύπτοντας το βάρος τους/ η εποχή που ζύγιαζα το βάρος τους/λέγοντάς τες δυνατά./(Μούλε). Συμπορεύεται με τον πόνο και τις κακουχίες των μεταναστών, που πατούν τώρα τα προγονικά του χώματα. Άλλοτε «ένδον»,/με την εικόνα της κοίμησης/των μαθητικών ερώτων/στις κόρες των ματιών μας/, άλλοτε πάλι «εις την οδόν», /και ιδού ίππος λευκός!/το άσπρο άλογο/των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο/, ο αλληλέγγυος ο ποιητής μας δηλώνει, …όταν/ στην προσπάθειά μου/να απευθυνθώ στους ανθρώπους/ακουστεί η κραυγή μου/εξήγησέ τους/διερμηνέα/ προσπαθώ να συλλαβίσω/τη δική τους αλφαβήτα! (Όταν), Περιπλανώμενος, ακουμπά στο χαρτί το διαλογισμό του, … τίποτα δεν κραυγάζει/πιο δυνατά απ’ τη σιωπή/(Της σιωπής). Βαθιά θρησκευόμενος, συγκινημένος αναφωνεί τρεμάμενος ,…Λίγο μετά το «Τετέλεσται»/ με τη διεθνή κοινότητα σε ρόλο Κεντυρίωνα/ Θεατή στη Σταύρωση του Ανθρώπου/Κρανίου Τόπος/…(Μια Μεγάλη Παρασκευή). Λατρευτικός και υπερήφανος για τη μήτρα του… Η λεβεντιά του Κρητικού θαμπώνει και τον ήλιο/όπως αστράφτει ολόχρυση στου μαχαιριού την κόψη/τη γη μετρά με θάνατο, τον ουρανό με ζήση/Είναι πληγή η λεβεντιά/…(Της Κρήτης), και …εδώ όπου η σημαία της Ελλάδας/για πρώτη φορά επισήμως/κυμάτισε στον κρητικό ουρανό/στέλνοντας πρωτίστως/το γλυκύ της ελευθερίας σάλπισμα/εις τας ψυχάς, αι οποίαι/δεν ηυτύχησαν να ζήσωσιν./ (1η Δεκεμβρίου 1931). Αθεράπευτα ερωτικός… βάφτισα την καρδιά μου/στην κολυμπήθρα των ματιών σου./γι’ αυτό/ τώρα που θα στη μοιράσω/για αντίδωρο/ να ξέρεις πως μετλαμβάνεις/το σώμα και το αίμα της Αγάπης/.(Μετάληψη-στην Ευδοκία). Ελεύθερος ο λυρικός του στίχος, όπως και η αείζουσα ψυχή του, μα κάπου αφήνει επίτηδες να του ξεφύγει και η ομοιοκαταληξία, ως τιμητής της ζώσης κρητικής ποιητικής κουλτούρας. Λιτή η γλώσσα του απέριττη, δεν δυσκολεύει το βήμα του αναγνώστη, που δύσκολα συγχωρεί τα εμπόδια. Μεγάλο το κενό της σημερινής μας ποίησης, όπως σημειώνει ο ποιητής μας, αλλά ο ίδιος με την βαθιά συναισθηματική του ύπαρξη, με την καλλίτεχνη και ευσυνείδητη ποιητική του εργασία έρχεται να μικρύνει αυτό το κενό. «Αν» Αν οι φωνές που έχω μέσα μου, σν οι πληγές που φωλιάζουν στην καρδιά μου, αν οι οιμωγές που κουβαλώ στη σκέψη μου, γίνουνε ποίηση, θ’ ανάψω πυρκαγιά στον κόσμο.

Είθε ποιητή Βαγγέλη Κακατσάκη, να εγερθούν στο ύψος της ιερής ποίησης κι άλλοι ποιητές, και ν΄ ανάψουν την πυρκαγιά που οραματίζεσαι, για να αναγεννηθεί μέσα από τις φλόγες της, και πάλι η αθάνατη Ελλάδα μας!

Δρ Τάκης Ιωαννίδης μαθητής της ΖΩΗΣ

(εφ. "Τα Επίκαιρα", 19 Οκτωβρίου 2013 )