Ξαφνικά άνοιξε το παλιό παράθυρο, το κλειστό για χρόνια και σαρακοφαγωμένο...Σαράκι ως τα μέσα του, μα άφησε το καλούπι, αλλά και μεγάλο μέρος από το παλιό ξύλο που 'χε διαλέξει ο παππούς για να το φτιάξει...Και μαραγκός ο παππούς. Και κτίστης. Και αγρότης. Δουλειά, όχι ψέμματα! Ας είσαι καλά παππού! Ας είστε καλά παππούδες και γιαγιάδες που φτιάξατε τα όμορφα παράθυρα.
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Απ' το παλιό παράθυρο μπαίνει φως...
Ξαφνικά άνοιξε το παλιό παράθυρο, το κλειστό για χρόνια και σαρακοφαγωμένο...
Σαράκι ως τα μέσα του, μα άφησε το καλούπι, αλλά και μεγάλο μέρος από το παλιό ξύλο που ?χε διαλέξει ο παππούς για να το φτιάξει...
Και μαραγκός ο παππούς. Και κτίστης. Και αγρότης. Δουλειά, όχι ψέμματα! Ας είσαι καλά παππού! Ας είστε καλά παππούδες και γιαγιάδες που φτιάξατε τα όμορφα παράθυρα. Εμείς κάποια στιγμή θα τα ανοίξουμε! Τον ίδιο ήλιο θ? αντικρύσουμε και θα ριχτούμε κι εμείς στη δουλειά μ? όλες μας τις δυνάμεις. Τίμια κι ανθρώπινα!
Και το 'αχ' που θα βγαίνει από τα μέσα μας στο τέλος της ημέρας σαν πάμε να ξαπλώσουμε, θα είναι πέρα για πέρα αληθινό! Πλυμένο στην αλμύρα του ιδρώτα μας, της ψυχής μας, κι όχι φτιασιδωμένο και μ? έλαια αρωματικά για 'να πουλάει' στη σύγχρονη πραγματικότητα του επιχειρείν. Και τα μάτια θα μάθουν και πάλι να γνωρίζουν τα ονόματα των συνανθρώπων μας, τα χείλη θα μιλούν τη γλώσσα που μας μιλούσατε, τη γλώσσα της ορμήνειας, της αγάπης. Τη γλώσσα τη δική σας, την ατόφια, που δεν περιείχε γλυκανάλατες λεξούλες του σήμερα που φτιάχνονται με όρους marketing! Οι λέξεις σας παιδεμένες, δοσμένες από κείνη την καλή χροιά, τον τόνο της φωνής που βαθιά απορροφούσαν οι πόροι του δέρματος, οι πόροι της καρδιάς μας! Αγαλλίαση σκέτη στο άκουσμα από τα χείλη σας το «καλωσόρισες παιδί μου» και το «στο καλό, με την ευχή μου». Τι τ? ανώτερο;
Θα τ? ανοίξουμε το παραθύρι και θ? αφουγκραστούμε και πάλι τον αέρα που σας... έπνεε, να περνάει μέσα στο σπιτικό μας. Το φως να φωτίσει, να γαληνέψει, να οδηγήσει τις σκέψεις μας στις σκέψεις σας, που λάθος μόνο ανθρώπινο κι όχι εκ του πονηρού μπορεί να είχαν κάποιες φορές...
...Κάνοντας, μία ακόμη απόπειρα να κατανοήσω τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών οδηγήθηκα στο παράθυρο που σαν όνειρο(;), σαν όραμα(;) ήταν εκεί και με περίμενε! Οι εξηγήσεις, οι απαντήσεις δόθηκαν μεμιάς!
Μια μικρή 'απολύτρωση' να βλέπεις ολοκάθαρα, να πορεύεσαι σ? ένα τέτοιο από τα παλιά φτιαγμένο δρόμο που σίγουρα δεν θα σε βγάλει σε αδιέξοδο!
(Σημ.: Αφιερωμένο στους παππούδες μου:
Θεοκλή, Μυρσίνη, Γιάννη, Δέσποινα).
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
 |
| Θεοκλής Αντ. Κακατσάκης (1909-1994) |
Ξαφνικά άνοιξε το παλιό παράθυρο, το κλειστό για χρόνια και σαρακοφαγωμένο...
Σαράκι ως τα μέσα του, μα άφησε το καλούπι, αλλά και μεγάλο μέρος από το παλιό ξύλο που ?χε διαλέξει ο παππούς για να το φτιάξει...
Και μαραγκός ο παππούς. Και κτίστης. Και αγρότης. Δουλειά, όχι ψέμματα! Ας είσαι καλά παππού! Ας είστε καλά παππούδες και γιαγιάδες που φτιάξατε τα όμορφα παράθυρα. Εμείς κάποια στιγμή θα τα ανοίξουμε! Τον ίδιο ήλιο θ? αντικρύσουμε και θα ριχτούμε κι εμείς στη δουλειά μ? όλες μας τις δυνάμεις. Τίμια κι ανθρώπινα!
Και το 'αχ' που θα βγαίνει από τα μέσα μας στο τέλος της ημέρας σαν πάμε να ξαπλώσουμε, θα είναι πέρα για πέρα αληθινό! Πλυμένο στην αλμύρα του ιδρώτα μας, της ψυχής μας, κι όχι φτιασιδωμένο και μ? έλαια αρωματικά για 'να πουλάει' στη σύγχρονη πραγματικότητα του επιχειρείν. Και τα μάτια θα μάθουν και πάλι να γνωρίζουν τα ονόματα των συνανθρώπων μας, τα χείλη θα μιλούν τη γλώσσα που μας μιλούσατε, τη γλώσσα της ορμήνειας, της αγάπης. Τη γλώσσα τη δική σας, την ατόφια, που δεν περιείχε γλυκανάλατες λεξούλες του σήμερα που φτιάχνονται με όρους marketing! Οι λέξεις σας παιδεμένες, δοσμένες από κείνη την καλή χροιά, τον τόνο της φωνής που βαθιά απορροφούσαν οι πόροι του δέρματος, οι πόροι της καρδιάς μας! Αγαλλίαση σκέτη στο άκουσμα από τα χείλη σας το «καλωσόρισες παιδί μου» και το «στο καλό, με την ευχή μου». Τι τ? ανώτερο;
Θα τ? ανοίξουμε το παραθύρι και θ? αφουγκραστούμε και πάλι τον αέρα που σας... έπνεε, να περνάει μέσα στο σπιτικό μας. Το φως να φωτίσει, να γαληνέψει, να οδηγήσει τις σκέψεις μας στις σκέψεις σας, που λάθος μόνο ανθρώπινο κι όχι εκ του πονηρού μπορεί να είχαν κάποιες φορές...
...Κάνοντας, μία ακόμη απόπειρα να κατανοήσω τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών οδηγήθηκα στο παράθυρο που σαν όνειρο(;), σαν όραμα(;) ήταν εκεί και με περίμενε! Οι εξηγήσεις, οι απαντήσεις δόθηκαν μεμιάς!
Μια μικρή 'απολύτρωση' να βλέπεις ολοκάθαρα, να πορεύεσαι σ? ένα τέτοιο από τα παλιά φτιαγμένο δρόμο που σίγουρα δεν θα σε βγάλει σε αδιέξοδο!
(Σημ.: Αφιερωμένο στους παππούδες μου:
Θεοκλή, Μυρσίνη, Γιάννη, Δέσποινα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου