ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΗΧΗΡΟ, για άλλη μια φορά, παρά την κακοκαιρία, το προχθεσινό ΟΧΙ της Κρήτης στα Σφακιά, για την καταστροφή των χημικών της Συρίας με την πειραματική μέθοδο της υδρόλυσης στα δυτικά του νησιού. Η Μεσόγειος ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους λαούς της! Κάποτε πρέπει να το καταλάβουν είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο οι “προστάτες” μας!

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, Χριστός Ανέστη!
ΑΠΡΙΛΗΣ, Μάης κοντά το θέρος… Μ’ έναν σμπάρο… τρία τρυγόνια σημαδεύει η γνωστή παροιμία, για να εκφραστώ επίσης… παροιμιακώς, προσθέτοντας, ωστόσο, ένα τρυγόνι. Μετράω: Ενα τρυγόνι ο Απρίλης που τελειώνει αύριο, δύο ο Μάης που αρχίζει μεθαύριο και τρία το επερχόμενο θέρος.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ στην κυριολεξία. Εγώ πάντως τις επερχόμενες διπλές αυτοδιοικητικές, αλλά και τις ευρωεκλογές, είχα στον νου μου, γράφοντάς την. Τρία τα… τρυγόνια κι εδώ. Δύο συν ένα ή συν δύο, αν προτιμάτε…

ΘΑ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΙΣ, βέβαια του είπε εκείνη με το που του τηλεφώνησε. Θα το κάνω με χαρά, αν κι εσύ με ψηφίσεις, της απάντησε. Καλή σου επιτυχία, του είπε. Επίσης της είπε. Καλή επιτυχία και στους δύο εκ μέρους μου! Και καλή συνεργασία κι ας είστε σε διαφορετικές παρατάξεις…

“ΦΕΡΑΝΕ την αγάπη τους από την Κίνα πέρα/ κι αλλάξανε τις βέρες τους εδώ εις την Απτέρα”. Η πρώτη απ’ τις δύο μαντινάδες που μου έστειλε ο Ηλίας ο Σταματάκης για τους “τριανταφυλλένιους” γάμους των Κινέζων. Η δεύτερη. “Ορκο αγάπης δώσανε η φύση ως ορίζει/ αλλά δεν τους πετάξανε ούτε μια χούφτα ρύζι”.

ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ τη χαρά σου με μια μπαλωτέ τη στιγμή που φεύγει η κόρη σου νύφη για την εκκλησία ή τη στιγμή που βαφτίζεται το εγγόνι σου, λέμε τώρα, το καταλαβαίνω, αλλά μέχρις εκεί. Η γνώμη του φίλου μου του γερω-δάσκαλου επί του θέματος, σε γενομένη κουβέντα που κάναμε προχθές. Το περίσσιο πάντα χαλά το ίσιο…

ΗΧΗΡΟ, για άλλη μια φορά, παρά την κακοκαιρία, το προχθεσινό ΟΧΙ της Κρήτης στα Σφακιά, για την καταστροφή των χημικών της Συρίας με την πειραματική μέθοδο της υδρόλυσης στα δυτικά του νησιού. Η Μεσόγειος ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους λαούς της! Κάποτε πρέπει να το καταλάβουν οι “προστάτες” μας!

“ΕΠΙΤΗΔΕΣ μας φοράνε τέτοια ρούχα/ και φαίνεται το παντελόνι μας γονατιστό/ Μα εμάς το πόδι κι αγονάτιστο από μέσα στέκει./ (Ετοιμο για κλωτσιά)”. Από το “Ψηφιδωτό” (δεύτερη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΜΕΡΗ ΛΙΟΝΤΗ, συντ. δασκάλα – ποιήτρια, Αθήνα: Διάβασα δύο φορές με ξεχωριστό ενδιαφέρον την ποιητική σας συλλογή “Θέρος το χειμαζόμενον” που έφτασε στα χέρια μου μέσω του ξεχωριστού πνευματικού ανθρώπου του τόπου μας Βασίλη Γ. Χαρωνίτη. Την πρώτη φορά μονορούφι συνεπαρμένος ευχάριστα απ’ τον ιδιαίτερο τρόπο της γραφής σας, που στάζει αγωνία για την πορεία του “χειμαζόμενου” ανθρώπου και τη δεύτερη αργά με το μολυβάκι ανά χείρας για να γράφω στο περιθώριο τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, σ’ έναν διάλογο ουσίας μαζί σας. Παρόμοιον μ’ εκείνον που εσείς κάνετε με τον Θεό, με τα πράγματα και τα πρόσωπα, με τον εαυτό σας…

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ στον Ακράγαντα το ονόμασαν Τριήρη για το παρακάτω περιστατικό: Μερικοί νέοι που μέθυσαν για καλά στο σπίτι αυτό έφτασαν στο σημείο να νομίζουν ότι βρίσκονται σε τριήρη που ταξίδευε σε πολύ φουρτουνιασμένο πέλαγος. Τόσο πολύ είχαν ζαλιστεί από το μεθύσι, ώστε κάποια στιγμή άρχισαν να ρίχνουν έξω από το σπίτι τα στρώματα και τα έπιπλα, γιατί νόμισαν ότι ο καπετάνιος έδωσε εντολή να ελαφρώσουν το πλοίο εξαιτίας της θαλασσοταραχής. Πολλοί απ’ τους περαστικούς, βλέποντας να πετούν πολύτιμα αντικείμενα στον δρόμο, σταμάτησαν και άρχισαν να τα μαζεύουν. Οι υπεύθυνοι της τάξης, που έτρεξαν εκεί, άκουσαν με το στόμα ανοιχτό, έναν νεαρό να τους διηγείται πως γλύτωσε από την τρικυμία: “Εγώ” τους είπε “για να σωθώ κατέβηκα γρήγορα στο αμπάρι του πλοίου και εκεί έμεινα ξαπλωμένος”. Λένε ότι τους συγχώρησαν και τους συμβούλεψαν στο μέλλον να πίνουν λιγότερο. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Δόξα σοι κύριε/ ήπια και σήμερα μια γουλιά μέρας/ ο ήλιος ήτανε ζεστός μα όχι και τόσο/ που να μην με κρυώνει η σκιά/ όχι δεν έριξα το φταίξιμο σε σένα/ σκέφτηκα πως έφταιγε το αίμα μου/ που γίνεται όλο και πιο αργό στη γύρα του/ πήγα ύστερα και κάθισα σ’ ένα πεζούλι/ και μέτραγα κλωστές/ κλωστές κύριε από κείνες… ξέρεις…/ είπα να ματίσω τα κομμάτια μου/ κόπος χαμένος και άδικος/ -το ξέρω-/ μα να πω/ πως το προσπάθησα/ τουλάχιστον/ (του ύστερού σου λόγου το δέρμα φορώ και δε με βλέπεις)”.
Το ποίημα “Συνομιλία” της Μέρη Λιόντη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (29.04.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-89/#ixzz30H01Rk3T
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook