ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Πάντα να πολεμάς και ν' αντιστέκεσαι

Η αλληλογραφία μας (Νίκος Ψιλάκις)

Πάντα να πολεμάς και ν' αντιστέκεσαι

Αυτό το πρωί δεν έχω τίποτα να προσθέσω για εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ που οι νέοι της Ελλάδας, δράστες οι ίδιοι, στάθηκαν στη μέση των δρώμενων, μετατρέποντας τον χώρο του Πολυτεχνείου σε τόπο αγώνα και θυσίας. Εκείνο το βράδυ που ο λαός μας πέταξε τα δεκανίκια με τα οποία προσπαθούσε να στηρίζει μέχρι τότε την ανθρωπιά του και βγήκε στους δρόμους, για να φωνάξει κατάμουτρα σ’ εκείνους που ασελγούσαν πάνω στο άχραντο σώμα της πατρίδας τα μεγάλα λόγια της εθνικής αξιοπρέπειας.

Εκείνο το βράδυ που η λαοβουή πέρασε απ’ τις γρίλιες των παραθυριών κι άνοιξε χαραμάδες ελπίδας στις ψυχές εκείνων που φοβούνταν. Εκείνο το βράδυ που η “σωφροσύνη” και η “μετριοπάθεια” προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την απουσία από τα γιγνόμενα εκείνων, που όντας “κοντοί ανέκαθεν”, δεν μπόρεσαν να φτάσουν μέχρι “το μάνταλο της αυλόθυρας”.

Εκείνο το βράδυ που πολλοί απ’ τους “ύπνω βεβαρημένους”, μόλις άκουσαν το τρίτο λάλημα του αλέκτορα, γυρίζανε για μέρες πολλές, σαν κολασμένοι, γύρω απ’ το “καλυβάκι του χρέους”, μη μπορώντας να κοιμηθούν. Εκείνο το βράδυ που οι κρατούντες, τρέμοντας από φόβο, κρύφτηκαν στο καβούκι τους κι έστειλαν τους “μπράβους” των να δολοφονήσουν την ελπίδα, μην ξέροντας ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ.

Εκείνο το βράδυ που τα μωρά “οσμίστηκαν” μέσα στις κούνιες τους τη συμφορά κι άρθρωσαν πρώιμα το πρώτο τους “γιατί”, ένα “γιατί;” που έγινε εφιάλτης. Εκείνο το βράδυ που το παιδικό “γιατί” έγινε ταυτόχρονα όρκος αγωνιστικός για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, άσχετα αν πετάχτηκαν αργότερα “στον κάλαθο των αχρήστων”.

Όχι! Για εκείνο το βράδυ, αυτό το πρωί, σαράντα δύο χρόνια μετά, δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Και γιατί όπως επανέρχεται στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης μοιάζει περισσότερο παρόν από τον υγρό και ωχρό σημερινό νοεμβριανό ασπασμό. Και γιατί μπροστά σ’ αυτό το Ποίημα μετράει μόνο η σιωπή. Και για να ακουστεί μόνο η φωνή του Ποιητή:

«Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι/ κι ας μένεις μόνος./ Μονάχος, έρημος, γαλήνιος,/ να πολεμάς για το καλό του Ανθρώπου./ Και στους πολλούς, στους λίγους ν’ αντιστέκεσαι/ κρατώντας την ψυχή σου φλεγομένη βάτο/ για φως, πάντα για φως, για το καλό του Ανθρώπου». Από το ποίημα “Μήνυμα” του Ι.Π. Κουτσοχέρα.

Σημείωση: Βάση της σημερινής στάσης παλιότερο κείμενό μου που γράφτηκε για πρώτη φορά το 1976 εν είδει “πανηγυρικού” στα Πλακάλωνα Κισάμου, όπου υπηρετούσα ως δάσκαλος και δημοσιεύθηκε αργότερα ελαφρά τροποποιημένο στα “Χανιώτικα νέα” (16.11.1990) στη στήλη “Παράλληλα και όχι μόνο”. Αυτά για την ιστορία…

Η αλληλογραφία μας


Νίκο Ψιλάκη, δημοσιογράφο – συγγραφέα, Ηράκλειο: Παρούσα σε κάθε μια απ’ τις 478 σελίδες του μυθιστορήματός σας “Πολυφίλητη”, που αναφέρεται στην πολιορκία του Χάνδακα απ’ τους Τούρκους (1647-1669) και που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε με μια αγαπητική αφιέρωση, μόλις κυκλοφορήθηκε, η ιστορία, όχι όμως, μόνο η ιστορία. Ούτε μόνο η μυθιστορία… Προπάντων σαν εργαστήρι δημιουργικής γραφής το είδα εγώ απ’ τις πρώτες κιόλας σελίδες και γέμισα τα περιθώριά τους, αλλά και πολλές κόλλες χαρτιού με ποικίλες σημειώσεις, διαβάζοντάς το απνευστί. Κι αν έχω να πω για τα που ένιωσα μαθαίνοντας και για τα που έμαθα νιώθοντας…
Χανιώτκα νέα (17.11.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/panta-na-polemas-ke-n-antistekese/#ixzz3rjuyllol 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook