ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Σαν χθες πριν από 98 χρόνια…

«Η ιστορία περιφρονεί στην αιωνιότητα αυτούς που έζησαν  ως θνητοί, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν αθάνατοι», γράφει σαν προμετωπίδα στο αφιερωμένο «στην ιερή μνήμη εκείνων που αγωνίστηκαν με επίγνωση, αυταπάρνηση, ηρωισμό και αυτοθυσία για την πατρίδα», βιβλίο του με τίτλο «Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης: Μια εμβληματική μορφή του Ελληνισμού», ο δάσκαλος –ιστορικός ερευνητής Αντώνης  Εμμ.  Στιβακτάκης.  Σ’αυτόν τον θρυλικό παπά, που σαν χθες, στις 19 ιανουαρίου 1919, τόλμησε να λειτουργήσει για πρώτη και τελευταία(;) φορά, μετά την Άλωση  της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου 1453,μια μικρή στάση σήμερα. Σαν συναπάντημα 98 χρόνια μετά. Ένα κεράκι στη μνήμη του….

Στρατιωτικός ιερέας, που υπηρετούσε στη Β’ Ελληνική Μεραρχία , η οποία συμμετείχε στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία (άλλη «πονεμένη» και «συζητήσιμη» ιστορία κι αυτή!) ήταν ο εξ  Αλωνών Ρεθύμνης  αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης που δεν άφησε την ευκαιρία (για να μην πούμε ότι την δημιούργησε) για να μείνει αθάνατος. Να βγουν στην Πόλη, που βρισκόταν υπό «συμμαχική επικυριαρχία», και να πάνε στην Αγιά Σοφιά για να την λειτουργήσουν,  η πρόταση που έκανε στον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου, την άλλη μέρα, με το που έπιασε λιμάνι το πλοίο τους. Σιγά που δεν θα το ακολουθούσαν…

«Στο ‘ευλογημένη’ του παπά ψάλλει  Ἁμήν΄ο ψάλτης \ ο παπα-Λευτέρης λειτρουγά , ψάλλει ο Λιαρομάτης.\  Έλληνες στην Αγιά Σοφιά κάνουνε το Σταυρό ντως\ πως  είν ’αλήθεια σκέφτονται, δεν είναι στ’ όνειρο ντως».  Ένα από τα λογοτεχνικά κείμενα που έχουν γραφτεί γι αυτήν τη λειτουργία και μια ρίμα του γνωστού δασκάλου-ριμαδόρου Κωστή Λαγουδιανάκη, από την οποία , εν είδει επιλόγου, το παραπάνω απόσπασμα.

Στον Άγιον Αθανάση, στο Νίππος



Με το που  ξημέρωσε η μέρα της γιορτής του Αγίου Αθανασίου, έδειξε ο ήλιος την αθανασία του και φώτισε τα χιόνια, που έφταναν μἐχρι τα μπροσπόδια της Μαδάρας, έτσι να 'κανα τα χέρια μου θα τα ‘φτανα. Γι' άλλη μια χρονιά στο πανηγύρι του Αγιου- Αθανάση, στο παμπάλαιο, βυζαντινό, εκκλησάκι του Νίππους, όπου και το κοιμητήριο της Ενορίας κι εφέτος. "Ήλιε, ήλιε, αρχηγέ!" Ποια  σύννεφα! Ούτε ένα δείγμα τους στον ουράνιο θόλο. Αλκυονίδα, σίγουρα η μέρα, μέρα για τις αλκυόνες για να κάνουν τα’αυγά τους, μα και μέρα των ψυχών, των λευκών ψυχών!



Ένα κοπάδι πρόβατα που συναντώ, λίγο πριν μπω στο χωριό, ερχόμενος από τον μπαμπαλιανό δρόμο, στον Άσπρουγα, με βάνει σε ιδέα. Να ‘ναι άραγε οι ψυχές των πεθαμένων μας, μια αντιπροσωπία τους ίσως, που ήρθε για να με συνεπάρει; Ούτως ή άλλως αρχίζω να τις αναθιβάλλω μια μια  στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης. Όλους,  ως υπήρξαν ωραίοι!  Στα μνήματά τους θα τους συναντήσω σε λίγο, το ξέρω.!



"Ορθοδοξίας ακτίσι περιλαμπόμενοι, οι νοητοί αστέρες υπερηύγασαν λόγοις..." Και για τον άγιο Κύριλλο, επίσης πατριάρχη Αλεξάνδρειας, μιλά ο αίνος που ψάλλω, εκτός από τον Άγιο Αθανάσιο. Μόνο στον δικό μας Άγιον- Αθανάση, όμωε, εμένα ο νους μου. Στον Άγιο των πεθαμένων μας, μα και σε τελική ανάλυση όλων μας, αφού όλοι εδώ, κάτω από τα κυπαρίσσια του, θα βρούμε την ανάπαυση.



Τι παράξενη λειτουργία, αλήθεια, η σημερινή! Λίγοι οι εντός του μικρού ναίσκου, μαζί με τους Αγίους του τέμπλου και των τοίχων με τα "βγαρμένα" από τους Τούρκους μάτια, περισσότεροι αυτοί που περιέρχονται από τάφου εις τάφον, ανάβοντας τα καντήλια των προαπαλθόντων πατέρων  και αδελφών και θυμιάζοντάς τους. "Καλότυχοι νεκροί που λησμονάνε την πίκρα της ζωής(;)". Με ερωτηματικό ο πρώτος στίχος από τη "Λήθη" του Λορέντζου Μαβίλη στον νου μου, ενώ λέω τον "Απόστολο". "Ου γαρ έχομεν πόλιν αλλά την μέλλουσαν  επιζητούμεν", απαξάπαντες. Κατόπιν αυτού, "της δε ευποιίας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθαι, τοιαύτης γαρ θυσίας ευαρεστείται ο θεός.'" 



Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών... Η λειτουργία τελειώνει. "Χρόνια πολλά σε όλους και ο Θεός να συγχωρέσει τους πεθαμένους μας». Διπλή η ευχή από τον παπα- Μιχάλη, πριν μοιράσει το αντίδωρο και τον άρτο. Ο ήλιος, βέβαια, εξακολουθεί να είναι απόλυτος ἀρχοντας, χωρίς καμιά αμφισβήτηση, διαλαλώντας την αθανασία του. Ό, τι καλύτερο για τους πεθαμένους μας, που έχουν να κουβεντιάσουν τα δικά τους, μόλις φύγουμε...

Χανιώτικα νέα (20.01.2017)

Σημείωση: H δεύτερη στάση αναρτήθηκε και προχθές, Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου