ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΣΥ, ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΓΩ
Ένα απόγευμα, ένα ολόκληρο απόγευμα με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Διαβάζοντάς τον και ακούγοντάς τον. Σαλπάροντας στα πελάγη της μουσικής του, κάνοντας στάσεις στα νησιά των ονείρων του, χαιρετώντας τον στις πλατείες της ευθύνης μας. Μου το χρωστούσα. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, δηλαδή, τώρα και κάποιες μέρες, από τότε που έφτασε στα χέρια μου, δώρο ακριβό, σταλμένο απ’ τον ίδιο, η τελευταία του δημιουργία με τον γενικό τίτλο “Stamdoc 14 – η λειτουργία των πόλεων”. Ένα βιβλίο με δέκα κείμενά του, δέκα “μικρούς μονολόγους για περίπατο – Με τα μάτια στην επόμενη μέρα”, μ’ ένα διπλό cd που περιέχει τις επιτυχίες: “Φίλα με”, “Όταν έχω εσένα”, “Να ’ρθει μια θάλασσα”, “Αθήνα μου”, “Τα χείλη κράτησες κλειστά”, “Διά ταύτα”, “Ένα τραγούδι δικό μου”, “Ο τρελός” κ.ά.
Ευλογία! Επιμένει ο Κραουνάκης να αρθρώνει λόγο, έλληνα λόγο, να γράφει μουσική σαν διάδοχος του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκι ταυτόχρονα, όπως έχει γράψει ο φίλος μου σκηνοθέτης Κώστας Νταντινάκης και να τραγουδά με την ιδιότυπη “σπηλαιώδη φωνή του”, εν μέσω κρίσης, κόντρα σε μια βαρβαρότητα που μας περιβάλλει “κύκλωθεν κύκλω”. “Κάνε ένα βήμα/ να κάνω εγώ το επόμενο/ αίμα μου και σχήμα/ λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο”.
“Φίλα με σαλπάρω και χάνομαι”. Θα μπορούσε να ’χει κι αυτόν τον τίλο το cd του Σταμάτη όπως και πάμπολλους άλλους στίχους απ’ τα τραγούδια του, ανεξάρτητα απ’ την όποια συμμετοχή του σ’ αυτά. “Εσύ κι εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο”, “Το ’χω μαζεμένο το μέλι/ να το βρει όποιος θέλει, δε χάθηκε”, “Είπα τα είπα, είπα τα, μου κόπηκαν τα ήπατα”, “Έκανα εγώ χρόνια πολλά τον καπετάνιο”, “Σ’ αγαπώ σαν εαυτό μου”, “Κάτι ξυπόλυτοι Έλληνες/ καίγαν με φως το φιλί μου”, “Εδώ θέλω μια παύση μεγάλη”, “Αθήνα μου αγάπη για πάντα”, για παράδειγμα. Ειδικός στο να δίνει σαν καλός δάσκαλος διαρκώς τίτλους για να γράφουν σε ενεστώτα χρόνο οι μαθητές τις εκθέσεις τους, ο καθένας τη δική του. Συν-κινησιακός και με τους στίχους του και με τη μουσική του και με το τραγούδι του ο Σταμάτης. Εν αρχή ην η επικοινωνία, το κοινωνείν. Το εσύ και το εγώ. Το εσύ σαν δέκτης μα και σαν πομπός και το εγώ σαν πομπός μα και σαν δέκτης. Τυχαίο ότι έχει μπει στα σπίτια και στις καρδιές των Ελλήνων;
Τον ακούω γράφοντας και γράφω ακούγοντάς τον, από ένα σημείο και πέρα εξομολογούμαι. Μη μου πείτε να σας πω τραγούδι, μια ποταμίδα (ποταμίδα λέμε το αηδόνι στο Νίππος, απ’ όπου είναι και η μάνα του η Αριστέα Κακατσάκη) λυγμός το τραγούδι της, ξεσταίνομαι. Κάνε ένα βήμα/ να κάνω εγώ το επόμενο… Κάνω ένα βήμα/ κάνε εσύ το επόμενο… Κάνε, κάνεις… Κάνεις, κάνε… Ένα βήμα… Θυμάσαι που ακούγαμε μαζί μια ποταμίδα να τραγουδεί στην Αναβάλλουσα, Σταμάτη;
Στο cd τραγουδιούνται λόγια των: Χαράλαμπου Βασιλειάδη, Άκη Δήμου, Κικής Δημουλά, Ιακώβου Καμπανέλλη, Σταμάτη Κραουνάκη, Λάκη Λαζόπουλου, Παναγιώτη Μέντη, Κώστα Μπαλαχούτη, Λίνας Νικολακοπούλου, Γιώργου Χρονά και τραγουδάνε οι: Λευτέρης Βογιατζής, Αναστασία Έδεν, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιώργος Μαργαρίτης, Βίκυ Μοσχολιού, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Γιώτα Νέγκα, Καίτη Ντάλη, Ελένη Ουζουνίδου, Γωγώ Τσαμπά. Να το γράψω κι αυτό. Στο εμείς λειτουργεί ο Σταμάτης, ίδιον του χαρακτήρα του η σεμνότητα.
“Εμείς ρε δεν πεθάναμε από έρωτα, από πείνα θα πεθάνουμε; Τα μνημόσυνα και οι γάμοι, τα βαφτίσια κι οι ονομαστικές γιορτές, οι Παναγίες στους τοίχους μου […] ό,τι γυρνάει μοναχό και δανείζεται μάτια και φωνές από τα σύμπαντα να περπατήσει γνώριμο και ξεχασμένο να ’ρθει απόψε να μιλήσουμε”. Σταμάτης Κραουνάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου