ΠΟΙΗΣΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ*

«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,

τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω».

Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.

Ίσα ίσα που ανέπνεε,

όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.

«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,

μου ’πε την άλλη μέρα,

όταν τελειώσαμε με τις ελιές.

«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,

τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,

σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.

Μάζευα τα καρύδια εφέτος,

δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,

και τα θυμήθηκα.

Κοντά σ’ αυτά και πως

στο χρόνο απάνω,

όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,

μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε

-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.

Να βρω τον τρόπο,

να τον πάω μέχρι το χωράφι,

για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα^.

τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

(΄" Όταν γίνεις ποίημα", Εκδ."Πυξίδα της Πόλης", Χανιά, 2013)

* Στή μνήμη του πατέρα μου, Θεοκλή Αντ. Κακατσάκη, που τον κηδέψαμε  σαν σήμερα το 1994.