ΚΙ ΕΤΣΙ... Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ
Ο κ. Αγγελος πρόβαλε στην έξοδο του νοσοκομείου υποβασταζόμενος από δύο νεαρούς. Στα πρόσωπα και των τριών μπορούσες να διαβάσεις την ανακούφιση και την ικανοποίηση που χαρίζει η έκβαση μιας δύσκολης μάχης. Μιας αντιπαράθεσης με το κακό, που έχεις ελάχιστες πιθανότητες να νικήσεις. Σε άλλες εποχές θα νόμιζες πως πρόκειται για τους Ηρακλείς του στέμματος. Ακοίμητοι φρουροί, ώστε να μην περάσει ο εχθρός την καστρόπορτα. Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, είχε περάσει όχι μόνο την πύλη αλλά είχε εισβάλλει από παντού και είχε εγκατασταθεί, απρόσκλητος επισκέπτης, στο πιο ευάλωτο μέρος του σώματος, στο κεφάλι. “Δεν περίμενα πως θα γυρίσω όρθιος πίσω στο σπίτι. Να μ’ έσωσε, λέτε, η πίστη μου στον Θεό ή η φιλοσοφική θεώρηση της ζωής να βλέπω τα πράγματα με αισιόδοξη ματιά;”» Απόσπασμα απ’ το πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος “Κι έτσι… η ζωή είναι ωραία” (εκδόσεις “Ραδάμανθυς”) του Χρήστου Κωσταντουδάκη που παρουσιάστηκε την περασμένη Δευτέρα, 25 Νοεμβρίου στον Ιστιοπλοϊκό Ομιλο Χανίων (Νεώριο Μόρο) από την πρώην σχολική σύμβουλο Μαρία Δρακάκη, την επιστημονική συνεργάτιδα της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης Μαρία Χατζηαποστόλου, την πρώην σχολική σύμβουλο – συγγραφέα Αγγέλα Μάλμου και με συντονιστή τον γράφοντα.
Τον δάσκαλο Χρήστο Κωσταντουδάκη τον πρωτογνώρισα τον Οκτώβρη του 1983 στο κινηματοθέατρο “ΑΠΟΛΛΩΝ” της πόλης μας, στη Μεγάλη Πλατεία της Δασκαλοσύνης και ειδικότερα στα “μαρμαρένια αλώνια” του συνδικαλισμού. Οντας σε αντίπαλα στρατόπεδα συνδικαλιστικές παρατάξεις. Αμοιβαία, ωστόσο, απ’ την πρώτη στιγμή η εκτίμηση που μετεξελίχθηκε σταδιακά σε φιλία, φιλία ζωής. Τον ποιητή Χρήστο Κωσταντουδάκη, τον γνώρισα πριν από λίγα χρόνια, όταν μου έστειλε τα ανέκδοτα ποιήματά του, με την παράκληση να του πω τη γνώμη μου. Τα διάβασα απνευστί. Τα ξαναδιάβασα άλλες δυο φορές πιάνοντας ψιλή κουβέντα μαζί του – μαζί τους. Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο. «Από το φως στο σκοτάδι/ είναι όπως/ από το σκοτάδι στο φως», ο πρώτος βραχυλογικός χαιρετισμός της ποιητικής του συλλογής “Για λίγο περισσότερο φως” που κυκλοφόρησε το 2016. Χαρά μεγάλη και τιμή για μένα, το γεγονός ότι ήμουν ένας από τους παρουσιαστές της στο Πολύκεντρο του Ηρακλείου, τον Μάρτη της ίδιας χρονιά και τρεις μήνες αργότερα στο χωριό του, στις Αλώνες Ρεθύμνου στο πανηγύρι του Άι Νούφρη, μετά τη λειτουργία για να πω εξ ονόματός του και τους στίχους, που θα ήθελα να έχω κι εγώ γράψει: «Εχω γεννηθεί με τις πέτρες/ έχω μεγαλώσει με τα βράχια/ και η ζωή σκληρή»…
«Κι έτσι… η ζωή είναι ωραία», θ’ απαντήσει ο Χρήστος εφέτος, ύστερα από 3 χρόνια ως μυθιστοριογράφος σ’ ένα μυθιστόρημα που επίσης θα ήθελα να έχω κι εγώ γράψει. Το ύφος είναι αντανάκλαση του ήθους, το ύφος είναι ο άνθρωπος! Κατοχή είχε κάνει στο μυαλό μου η φράση αυτή, που με παρέπεμπε στον Byffon, ενώ διάβαζα το περί ου ο λόγος βιβλίο. Από το ομιλητικό εξώφυλλο που σχεδίασε η Μαγδαλένα Worniak – Μελισσουργάκη, μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Με το μολυβάκι στο χέρι που δεν πρόφταινε να κρατά σημειώσεις. Πάντα μ’ άρεσε να συνομιλώ με τον Χρήστο. Συμφωνώντας για τις διαφωνίες μας και διαφωνώντας για τις συμφωνίες μας, με ζητούμενο την αλήθεια. Θαυμάζοντάς τον αυτή τη φορά. Σε ρόλο πομπού ως συγγραφέας αυτός, σε ρόλο δέκτη, ως αναγνώστης εγώ. Μέχρις εδώ, όμως. Αλλος ο ρόλος του συντονιστή που ωστόσο, και βέβαια με χαροποίησε. Και γιατί μου έδωσε την ευκαιρία, εν είδει επιλόγου, πριν να μπούμε στη διαδικασία της παρουσίασης, να θυμηθώ κάποιους στίχους του δασκάλου ποιητή Κώστα Καλαπανίδα: «Οι δάσκαλοι δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού·/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί καταναλωτές ιδεολογιών·/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικοί εγχειριδίων·/ είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων»…
«Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Χρήστου Κωσταντουδάκη έμεινα με τη γεύση μιας ψύχραιμης στάσης κι αντιμετώπισης της ζωής και του θανάτου από τη μεριά του ήρωα του βιβλίου σε πρώτο πλάνο, και ταυτόχρονα του συγγραφέα πίσω από τον ήρωα, κρυμμένο στο αφηγηματικό παρασκήνιο… Σκέφτηκα ότι κάπως έτσι γίνεται η τέχνη αληθινή, όταν το βίωμα του συγγραφέα διαμορφώνει την προσωπικότητα του ήρωα, καθιστώντας τον έτσι, ζωντανό και πειστικό». Η πρώτη παράγραφος απ’ την παρουσίαση του βιβλίου “Κι έτσι… η ζωή είναι ωραία” της Αγγέλας Μάλμου.
«Μοσκοβολού βασιλικοί και γιασεμιά και φούλια/ άριστα τα ξετέλεψε η αποψερνή πατούλια// Το καρποθέρι συγγραφής χαίρεσαι και θωρείς το/ άμα διαβάζεις σορδικά Κωσταντουδάκη Χρήστο.// Η μπένα του ‘ναι αρμηνειά κι αισθητική παρέα/ και διαλαλεί πως η ζωή κι έτσι πως είν’ ωραία.// Και να ξετρέξει καθαείς ζήση να βρει τη φλέγα/ τον κόσμο τούτο το μικρό να τονε ζήσει Μέγα!» Οι τέσσερις απ’ τις 10 μαντινάδες που είπε ο δάσκαλος – ποιητής Κωστής Λαγουδιανάκης στο τέλος της περί ης ο λόγος εκδήλωσης, πριν απ’ την αντιφώνηση του συγγραφέα…
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 29.11.2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου