Η... ΑΠΟΦΑΣΗ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Εκείνη την ημέρα ήμουν πιστή στο ραντεβού με τον “άνθρωπό μας”! Σε σκεφτόμουν πολύ, αν!
Εκείνη την ημέρα ήμουν πιστή στο ραντεβού με τον “άνθρωπό μας”! Σε σκεφτόμουν πολύ, αν!
Θυμάμαι καλά, πολύ καλά, τα πάντα…
Ο άντρας είχε ήδη αργήσει, κι έξω έβρεχε πολύ! Εβρεχε κι έβρεχε!!! Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά γιατί στον δρόμο για την κλινική μου ’σπασε η ομπρέλα κι εγώ δεν είχα ούτε για ταξί! Κάποια φορά όταν έφτασα και μπήκα μέσα στο γραφείο του “ανθρώπου μας” ένιωθα ντροπιασμένη! Ντρεπόμουν και να καθίσω· δεν έφτανε που ήμουν ολομόναχη εκεί, δεν έφτανε που ντρεπόμουν την απόφασή μας, έσταζα κι από την κορφή έως τα νύχια!
Αλλά… τουλάχιστον ήμουν αποφασισμένη!
Κι ας σε σκεφτόμουν πολύ, ήμουν αποφασισμένη! Είχα μαζέψει από δω κι απο κει τα… μισά λεφτά που χρειαζόμουν, τα άλλα τα περίμενα σα μάννα εξ ουρανού από τον άντρα και -έτσι σκεφτόμουν, πως σε λίγη ώρα όλα θα είχαν πάρει τη σωστή πορεία! Μια πορεία μιας απόφασης! Της κοινής μας απόφασης! Το ’χαμε καλά συμφωνημένο με τον άντρα!
Ομως, από κείνη την ημέρα, εκείνη την ίδια στιγμή της απόφασης, ήρθες σαν καρφί και μπήχτηκες εσύ μες στο μυαλό μου! Και μα το θεό δεν έφυγες ούτε στιγμή από ’κει! Διάβαζα στο ίντερνετ για άλλες περιπτώσεις! Κάθε μία τόσο διαφορετική κι άλλοτε τόσο ίδια με τη δική μου την περίπτωση!
Αντρες και γυναίκες κάτω από το ίδιο αυτό βάσανο! Βάσανο; Οχι για όλους! Τόσες αμέτρητες οι περιπτώσεις όσοι οι κόκκοι της άμμου! Ενας ολόκληρος κόσμος και εκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες!
Ωστόσο, εσύ εκεί, το καρφωμένο καρφί μες στο μυαλό μου!
Ενα καρφί που ήθελα γρήγορα να το βγάλω απ’ το σώμα μου, να το ξακαρφώσω και να το πετάξω από το μυαλό!
Εκείνη τη μέρα όλα επιτέλους θα τέλειωναν! Το βάρος θα τ’ άφηνα πάνω στο κρεβάτι του γιατρού και θα λυτρωνόμουν!
Μα λένε πως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει…»! Βέβαια… δεν ξέρω ποιος τάχα θεός θα μπορούσε να γελάσει μαζί μου αλλά το συνέβη· κτύπησε το τηλέφωνο κι εγώ το σήκωσα! «Δεν θα έρθω» μου είπε η φωνή του! «Και τα λεφτά;» τον ρώτησα με αγωνία, και ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω, να πάρω τους δρόμους κι όπου με βγάλει!
«Τα λεφτά δεν τα ’χω, κάνε ό,τι θες, δεν μ’ ενδιαφέρει», έκλεισε το τηλέφωνο!
Αλλο ένα καρφί μες στο μυαλό, κοίταξα έξω από το παράθυρο…
Εξω έβρεχε κι έβρεχε, κι εσύ στην απλησίαστη σιωπή σου, κι εγώ με δυο καρφιά να πρέπει πάρω εκ νέου άλλη μια απόφαση στα 21 μου!
«Είσαι έτοιμη;» με ρώτησαν!
Αν ήμουν έτοιμη να πεθάνω τότε; Ναι θα το προτιμούσα! Αλλά απάντηση στην ερώτησή τους δεν μπορούσα να δώσω…
Εξω έβρεχε, κι έβρεχε, κι έβρεχε!
Ο άντρας είχε ήδη αργήσει, κι έξω έβρεχε πολύ! Εβρεχε κι έβρεχε!!! Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά γιατί στον δρόμο για την κλινική μου ’σπασε η ομπρέλα κι εγώ δεν είχα ούτε για ταξί! Κάποια φορά όταν έφτασα και μπήκα μέσα στο γραφείο του “ανθρώπου μας” ένιωθα ντροπιασμένη! Ντρεπόμουν και να καθίσω· δεν έφτανε που ήμουν ολομόναχη εκεί, δεν έφτανε που ντρεπόμουν την απόφασή μας, έσταζα κι από την κορφή έως τα νύχια!
Αλλά… τουλάχιστον ήμουν αποφασισμένη!
Κι ας σε σκεφτόμουν πολύ, ήμουν αποφασισμένη! Είχα μαζέψει από δω κι απο κει τα… μισά λεφτά που χρειαζόμουν, τα άλλα τα περίμενα σα μάννα εξ ουρανού από τον άντρα και -έτσι σκεφτόμουν, πως σε λίγη ώρα όλα θα είχαν πάρει τη σωστή πορεία! Μια πορεία μιας απόφασης! Της κοινής μας απόφασης! Το ’χαμε καλά συμφωνημένο με τον άντρα!
Ομως, από κείνη την ημέρα, εκείνη την ίδια στιγμή της απόφασης, ήρθες σαν καρφί και μπήχτηκες εσύ μες στο μυαλό μου! Και μα το θεό δεν έφυγες ούτε στιγμή από ’κει! Διάβαζα στο ίντερνετ για άλλες περιπτώσεις! Κάθε μία τόσο διαφορετική κι άλλοτε τόσο ίδια με τη δική μου την περίπτωση!
Αντρες και γυναίκες κάτω από το ίδιο αυτό βάσανο! Βάσανο; Οχι για όλους! Τόσες αμέτρητες οι περιπτώσεις όσοι οι κόκκοι της άμμου! Ενας ολόκληρος κόσμος και εκατομμύρια διαφορετικές ιστορίες!
Ωστόσο, εσύ εκεί, το καρφωμένο καρφί μες στο μυαλό μου!
Ενα καρφί που ήθελα γρήγορα να το βγάλω απ’ το σώμα μου, να το ξακαρφώσω και να το πετάξω από το μυαλό!
Εκείνη τη μέρα όλα επιτέλους θα τέλειωναν! Το βάρος θα τ’ άφηνα πάνω στο κρεβάτι του γιατρού και θα λυτρωνόμουν!
Μα λένε πως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει…»! Βέβαια… δεν ξέρω ποιος τάχα θεός θα μπορούσε να γελάσει μαζί μου αλλά το συνέβη· κτύπησε το τηλέφωνο κι εγώ το σήκωσα! «Δεν θα έρθω» μου είπε η φωνή του! «Και τα λεφτά;» τον ρώτησα με αγωνία, και ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω, να πάρω τους δρόμους κι όπου με βγάλει!
«Τα λεφτά δεν τα ’χω, κάνε ό,τι θες, δεν μ’ ενδιαφέρει», έκλεισε το τηλέφωνο!
Αλλο ένα καρφί μες στο μυαλό, κοίταξα έξω από το παράθυρο…
Εξω έβρεχε κι έβρεχε, κι εσύ στην απλησίαστη σιωπή σου, κι εγώ με δυο καρφιά να πρέπει πάρω εκ νέου άλλη μια απόφαση στα 21 μου!
«Είσαι έτοιμη;» με ρώτησαν!
Αν ήμουν έτοιμη να πεθάνω τότε; Ναι θα το προτιμούσα! Αλλά απάντηση στην ερώτησή τους δεν μπορούσα να δώσω…
Εξω έβρεχε, κι έβρεχε, κι έβρεχε!
Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 15.1.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου