ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΑΥΤΟΣ Ο ΞΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ"

«Ηταν τόσο συγκλονιστικά αυτά που είδα απόψε στον ύπνο μου, μοναχογιέ μου, που ακόμα δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Κόσμος πολύς είχε μαζωχτεί μπροστά από το ναό του Σολομώντα. Αντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι. Κι εγώ γυρόφερνα ανάμεσά τους και πάσχιζα να μάθω προς τι αυτή η σύναξη. Ηταν, βέβαια, φανερό πως κάποιον Μεγάλο περίμεναν. Μα παρόλο που ρώτησα και ξαναρώτησα δεν μπόρεσα να μάθω. Αλλος έλεγε πως θα γίνει γάμος και περίμεναν τον Νυμφίο. Αλλος πως από στιγμή σε στιγμή θα έφτανε ο βασιλιάς, ένας βασιλιάς που περίμεναν χρόνια. Οι περισσότεροι έλεγαν, πως δεν ήξεραν ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά ήρθαν κι αυτοί για να μάθουν[…]

Για μια στιγμή μπόρεσα να δω. Ο γαμπρός ή ο βασιλιάς περνούσε από μπροστά μου. Ηταν ψηλός και ξανθός. Στο κεφάλι του είχε ένα στεφάνι από αγκάθια.. Φορούσε έναν κατάλευκο χιτώνα και κόκκινα πέδιλα της φωτιάς. Βάδιζε αργά, μα δεν φαινόταν κουρασμένος. Στα χέρια του κρατούσε ένα μαστίγιο κι όμως χαμογελούσε. Μ’ αυτό που έκανε σ’ εμένα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα μάτια του. Μου ‘ρθε να φωνάξω: «Αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια είναι του γιου μου· σ’ αυτά τα μάτια έχω αποθέσει τα όνειρά μου». Όμως η φωνή δε βγήκε από μέσα μου […]

Ο κόσμος γύρω του ούρλιαζε κι έφτυνε κι ύψωνε τις σφιγμένες γροθιές. Κι εγώ ήμουν τώρα πια βέβαιη πως αυτός ο ξένος ήταν ο γιος μου, αυτός ο ξένος ήσουν εσύ, μικρό μου αγόρι. Ανοιξα τα χέρια μου κι έβγαλα φωνή μεγάλη… “Γιε μου!” και ξύπνησα βουτηγμένη στον ιδρώτα, πνιγμένη στο κλάμα. Σηκώθηκα. Ανοιξα το παράθυρο. Νύχτα… Το φεγγάρι με κοίταζε με απόγνωση. Τρόμαξα περισσότερο. Φοβούμαι, αγαπημένε! Δεν μπορώ τίποτα άλλο να σου πω, παρά μόνο: “Φοβούμαι”…».

Αποσπάσματα από το Γράμμα της Μεγάλης Τρίτης που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του γράφοντος “Τα γράμματα της Παναγίας” (Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Κισσάμου και Σελίνου, Κίσσαμος 2013).

Κορωνοϊκά… στα πεταχτά

Μεγάλη Δευτέρα – Μεγάλη μαχαίρα. Μεγάλη Τρίτη – Ο Χριστός εκρύφθη. Μεγάλη Τετάρτη – Ο Χριστός εχάθη. Μεγάλη Πέμπτη – Ο Χριστός ευρέθη. Μεγάλη Παρασκή – Ο Χριστός στο καρφί. Μεγάλο Σάββατο – Ο Χριστός στον τάφο. Μεγάλη Κυριακή – Ο Χριστός θ’ αναστηθεί… Μεγάλη εβδομάδα και το τραγουδάκι των παιδικών μου (μας) χρόνων στο νου μου. Κανείς κορωνοϊός δεν μπορεί να μου (μας) απαγορεύσει να το σκέφτομαι (σκεφτόμαστε). Νοσταλγία… Μα και κανείς κορωνοϊός δεν μπορεί να μας αναγκάσει να ζούμε δίχως την προσδοκία της Ανάστασης. Ο Χριστός που εκρύφθη: εχάθη και ευρέθη, ο Χριστός που τον οδήγησαν στο “καρφί” και στον τάφο, τη Μεγάλη Κυριακή θ’ αναστηθεί. Αναστημένος θα μας περιμένει να τον συναντήσουμε στον δρόμο προς τους Εμμαούς…

Κεκλεισμένων των θυρών οι ιερές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Από τα σπίτια μας, τηλεοπτικά, η παρακολούθησή των. Από τα σπίτια μας θ’ ακούσουμε το “Χριστός Ανέστη”… εκόντες άκοντες κάνουμε υπακοή. Εχουν γνώση οι φύλακες. Μένουμε σπίτι γιατί έχουμε πίστη. Μένουμε σπίτι για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας μα και τους συνανθρώπους μας. Μένουμε σπίτι περιμένοντας το επόμενο μα και το μεθεπόμενο Πάσχα, για να το (τα) γιορτάσουμε “ωραίοι ως Ελληνες”, με τους αγαπημένους μας.
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή… Μια “γυνή” “περιπεσούσα” σε πολλές αμαρτίες και η ανθρωπότητα σκέφτομαι. Πολλά τα “εγκλήματά” της… Το τροπάριο της Κασσιανής απόψε…

Μέτριοι στην καλύτερη περίπτωση και εντελώς άχρηστοι στη χειρότερη οι Ευρωπαίοι ηγέτες για την αντιμετώπιση της κατάστασης τη μετακορωνοϊκή εποχή, στην οποία ήδη έχουμε μπει. Στο μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα, για να χρησιμοποιήσω σε παράφραση τον τίτλο ενός βιβλίου του Ιρλανδού συγγραφέα Ο’ Νιλ. Με προεξάρχουσα τη “γνωστή και μη εξαιρετέα” Ανγκελα Μέρκελ που δεν μπορεί, λέει, να πάει «κόντρα στη βούληση του γερμανικού λαού». Οδός Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης… Η οδός που χρειάζεται να περπατήσουμε σήμερα…

«Παράδειγμα προς αποφυγήν/ εν έτει 2010./ Παράδειγμα προς μίμησιν/ εν έτει 2020./ Παράδειγμα προς αποφυγήν ή προς μίμησιν/ το 2030;/ Στο τσιγκέλι το ερωτηματικό/ μαζί με κάποια άλλα παρόμοια, έκθετα σε κοινή -/εγχώρια και διεθνή- θέα.// Αιώνιοι οι απρόβλεπτοι Ελληνες/ Απρόβλεπτοι οι αιώνιοι Ελληνες». Το ποίημα του γράφοντος “Στο τσιγκέλι”.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 14.4.2020)