ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ,ΕΚΕΙ

"ΟΙΜΟΙ ΛΕΓΟΥΣΑ"

«Ο μικρός μου γιος/ παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου./ “Κουλιό” με αποκαλεί/ και ξαναγίνομαι μικρή/ κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου./ Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί,/ κι αν υποχρεωθεί “μαμά” με λέει/ ντροπαλά σχεδόν/ και είναι σαν να θέλει/ να κρυφτεί από τον εαυτό του./ Ο Αλέξης μου “μάνα” θαρρετά με φώναζε/ -προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο-/ και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν/ καθώς με ταύτιζε/ με τον υπέρτατό μου ρόλο.// Τώρα ίσως να καταλάβατε/ γιατί θρηνώ. “Μάνα” ποτέ,/ ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω». Το ποίημα “Προσφωνήσεις” της Αγγελικής Σιδηρά. Eνα απ’ τα 25 που συμπεριλαμβάνονται στην, για τον γιο της, τον Αλέξη, που έφυγε πριν από 3 χρόνια για τ’ άλλο ημισφαίριο της ζωής, ποιητική της συλλογή “Οίμοι λέγουσα”, που εκδόθηκε εφέτος, λίγες μέρες πριν από την “εισβολή” του κορωνοϊού στην πατρίδα μας.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, και βέβαια, ο Επιτάφιος θρήνος, τα εγκώμια της Παναγίας στον Μοναχογιό της, που εφέτος δεν θα ψάλλουμε στους ανά την Ελλάδα ναούς, λόγω κορωνοϊού, μαζί με όλα τ’ άλλα στο νου μου. Προπάντων εκείνα που «Η δάμαλις τον μόσχον εν ξύλω κρεμασθέντα ηλάλαζεν ορώσα»: Το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος» και το «Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου, τέκνον, πως τάφω νυν καλύπτει;» Μαζί μ’ αυτά και τα ποιήματα της φίλης μου της Αγγελικής από την προαναφερθείσα ποιητική της συλλογή.

Ο θρήνος της Μάνας του Χριστού… Ο θρήνος της ποιήτριας Αγγελικής Σιδηρά στην προκειμένη περίπτωση, για τον Αλέξη της. Μέχρι δακρύων η συγκίνησή μου, ενώ διαβάζω τα ποιήματά της με το μολυβάκι, όπως πάντα στο χέρι. “Τρίγωνο ορθογώνιο η ζωή μου”, δηλώνει σ’ ένα απ’ αυτά, στο “Τρίγωνα κάλαντα”, η ποιήτρια, για να συμπληρώσει: “Η μια πλευρά της το μετά/ η άλλη το πριν/ και υποτείνουσα η άθλια στιγμή”. Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο.

«Δεν με πειράζει/ που έρχεται η άνοιξη/ κι οι μυγδαλιές αδιάλλακτες/ θ’ ανθίσουν πάλι/ και χωρίς εσένα./ Ούτε που ο Λαμπρός ήλιος του Μάρτη/ επικεντρώνει όλες τις ακτίνες του/ στην απουσία σου./ Δεν με πειράζει/ που ενώ έχω τόσα να σου πω/ οι λέξεις ανεξέλεγκτες/ γυρίζουν πίσω/ να με πνίξουν./ Αυτό που με πληγώνει/ είναι η άσπρη κόλλα/ που έδωσε πίσω η Τζωρτζίνα/ στη δασκάλα της/ όταν της βάλαν έκθεση με θέμα “Ο πατέρας μου”». Eνα ακόμα ποίημα από την εν λόγω ποιητική συλλογή. Αντί επιλόγου. Και για να πω στη φίλη μου την Αγγελική ότι ωσεί παρών είναι πάντα ο Αλέξης της και της παραγγέλνει όπως και ο εγγονός της ο Γιώργος: «Μην αφήνεις τη λύπη να σου επιτίθεται, μάνα. Κάνε άμυνα. Πολέμησέ την!» Το ξέρω ότι την πολεμάς, καλή μου φίλη! Σε κάθε ποίημά σου τον ανασταίνεις!

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ...  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Δεδομένη η ήττα του κορωνοϊού, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη φάση κι απού ζει μεταζώνεται. Εάν και εφόσον, όμως… Για την κατσίκα που έδωσε μια με το πίσω της πόδι κι έχυσε όλο το γάλα που έκανε, έγραψα κι άλλη φορά. Το ξαναγράφω και σήμερα με αφορμή ότι όλοι μας επιθυμούμε να κάνουμε Πάσχα στην ύπαιθρο χώρα, όπως τις προηγούμενες χρονιές. Oτι όλοι μας ονειρευόμαστε το “Χριστός Ανέστη”, το “Aγιο Φως”, το πασχαλινό τραπέζι. Εδώ μας θέλω! Στα δύσκολα! Εκτός από αόρατος είναι και ύπουλος ο κορωνοϊός, ανάθεμα και τρις ανάθεμά τον! Μένουμε σπίτι, δεν το συζητώ…

«Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος να ‘ν’ ήρεμος, να ‘ν’ άκακος/ λίγο ψωμί, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση». Κι οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη από τον “ήλιο τον ηλιάτορα”. Oπως και οι επόμενοι που ακολουθούν στους οποίους ο ποιητής μας λέει ότι ήρθαν αλλιώς τα πράγματα “κι από το στόμα την μπουκιά/ πάνω στην ώρα τη γλυκιά/ του τηνε παίρνουνε κι αυτή/ χαρά στους που ‘ναι δυνατοί»…

Και τώρα τι κάνουμε, τι δέον γενέσθαι; Αμείλικτο το ερώτημα που ζητά εδώ και τώρα απάντηση. Με τη δημόσια υγεία που θα κινδυνεύσει, όπως λένε οι ειδικοί, αν αρθούν τα μέτρα απομόνωσης, ή με την οικονομία που ασφυκτιά κατά κοινή παραδοχή αν δεν αρθούν και μάλιστα άμεσα; Βλέποντας και κάνοντας ή κάνοντας και βλέποντας;

«Σε στενό οικογενειακό κύκλο/ λίαν πρωί η κηδεία/ του άστεγου συμπολίτη μας./ Η ψυχή του -εν είδει γλάρου-/ και η σορός του,/ κάτω απ’ το αγαπημένο του αρμυρίκι,/ στο παγκάκι του./ Εκεί που τον βρήκε ο θάνατος.// Το “αιωνία αυτού η μνήμη”/ από ένα περαστικό χελιδόνι/ που ανέλαβε χρέη ιερέα,/ λίγο πριν τον εξαφανίσουν τα κύματα,/ ουδείς το άκουσε./ Γι’ αυτό δεν έφταιγε ο κορωνοϊός». Το ποίημα του γράφοντος “Ένας θάνατος” (Από την ποιητική του συλλογή “Ανιχνεύοντας” που ετοιμάζεται.

http://www.haniotika-nea.gr/category/μόνιμες-στήλες/

Χανιώτικα νέα (Μ. Παρασκευή, 17.4.2020)