ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

“ΥΠΗΡΞΑΤΕ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΖΙ”   - ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ(ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑ ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ, ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ)

 

                                      “ΥΠΗΡΞΑΤΕ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΖΙ”

«Τα πρώτα λόγια του Ραδιοφωνικού Σταθµού του Πολυτεχνείου: “Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο! Σας µιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθµός των ελεύθερων αγωνιζόµενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόµενων Ελλήνων! Ελληνικέ λαέ! Το Πολυτεχνείο θα µείνει το προπύργιο και η εστία του αγώνα. Ήδη το Πολυτεχνείο ενισχύθηκε από τους εργάτες, που άφησαν τις δουλειές τους να αγωνιστούν µε τους φοιτητές, γιατί ο αγώνας είναι κοινός...». Και τα τελευταία: «Εδώ Πολυτεχνείο!.. Απόψε η τυραννία πεθαίνει. Την αυγή θα ξηµερώσει η λευτεριά σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουµε! Ο Φασισµός επέδραµε, αλλά δεν θα περάσει. Μείνετε στους δέκτες σας. Σε λίγο… µπορεί… να… Να, φτάσαν. Ακούτε τους πυροβολισµούς… Σε γνωρίζω από την κόψη/ του σπαθιού τη τροµερή...» (Από το βιβλίο “Το Πολυτεχνείο ζει” των Γκόντζου Χρ. - Καστραντά Απ.).

«Είναι Παρασκευή βράδυ. Από ’δω και τρεις µέρες οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο! Έφτιαξαν έναν ποµπό, απ’ αυτόν ακούγεται η φωνή τους. “Εδώ Πολυτεχνείο” […] Η Μαρία το µεσηµέρι κατέβηκε να δει. Θαµπώσανε τα µάτια της. Κόσµος πολύς γύρω τριγύρω, και µέσα από τα κάγκελα απλωνόταν τα χέρια για να δεχτούν τις προσφορές του λαού: τρόφιµα, τσιγάρα, σοκολάτες, λουλούδια. Τα παιδιά τραγουδούσαν τραγούδια της λευτεριάς». Από το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή “Τα γενέθλια”.

«Μάτια κλειδωµένα, χέρια παγωµένα/ κείτεται/ - δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-/ για να ’χω εγώ πουλιά - φτερά στα χέρια µου, κι εσύ το σπιτάκι σου,/ µια γλάστρα µε βασιλικό στο πεζουλάκι/ και τα παιδιά µας ξέγνοιαστα να χτίζουνε το µέλλον.// Η µάνα του τον περιµένει και δεν έρχεται,/ η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια./ Στις φλέβες του αίµα σταµατηµένο και πικρό,/ γυαλί σπασµένο ο κόσµος, σωριασµένος πάνω του./ Για να έχω εγώ τον άσπρο µου ύπνο/ και συ γαρύφαλλο - χαµόγελο στο στόµα σου,/ για να ’χουν τα παιδιά µας τον δικό τους ήλιο». Το ποίηµα “Στους σκοτωµένους σπουδαστές του Νοεµβρίου” της Λένας Παππά.

«∆ίχως τουφέκι και σπαθί, µε τον ήλιο στο µέτωπο,/ υπήρξατε ήρωες και ποιητές µαζί. Είστε το ποίηµα./ Απλώνοντας το χέρι µου δεν φτάνει ως εκεί/ που ωραία λουλούδια σε υψηλό λειµώνα τις µορφές σας/ λιτανεύει ο αέρας της αρετής./ Ω παιδιά µου,/ µπροστά σ’ αυτό το Ποίηµα µετράει µόνο η σιωπή!» (Νικηφόρος Βρεττάκος: “Μικρός Τύµβος (17 Νοεµβρίου 1973)”.

Εδώ Πολυτεχνείο!.. Εδώ Πολυτεχνείο!.. Στο Πολυτεχνείο! Στο µεγάλο αυτό σχολείο της Λαϊκής Μνήµης και της Εθνικής ∆ιδαχής στάση σήµερα. Απ’ το εδώ και τώρα, στο εκεί και τότε. Στο Πολυτεχνείο, όπου τα νιάτα της πατρίδας µας παρέδωσαν, πριν από 50 χρόνια, τον Νοέµβρη του 1973 µαθήµατα δηµοκρατίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας...  

ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Και βέβαια για το Πολυτεχνείο οι σηµερινές µαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Αυτό έλειπε να το ξεχάσει! “Ψωµί, Παιδεία, Λευτεριά, συνθήµατα γραµµένα/ στον τοίχο τα ζωγράφισαν µε της καρδιάς την πένα”, µας λέει στην πρώτη. «Το αγαθό της λευτεριάς για να το αποκτήσεις/ µε το θεριό του φασισµού πρέπει να πολεµήσεις», µας λέει στη δεύτερη, εννοώντας προφανώς τον κάθε είδους φασισµό απευθυνόµενη σε όλους µας.

ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑ ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Στα ψιλά των ειδήσεων η διάσωση τις προάλλες 33 µεταναστών από την Αίγυπτο, ανοιχτά της Γαύδου. Από το Λιµενικό η µεταφορά τους στα Σφακιά και από ’κει στις κατασκηνώσεις του Καλαθά για τα περαιτέρω. Ουδέν σχόλιον. Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται στον πλανήτη µας…

ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ «Αφού συγκρατήθηκε για χρόνια, θύµωσε επιτέλους./ Πέταξε το ρολόι του και είπε:/ “Τα ρολόγια δείχνουν πάντα την ώρα που θέλουν αυτά./ Ποτέ κανένα δεν µας έκανε τη χάρη,/ να δείξει την ώρα που θέλαµε εµείς./ Όταν αγαπούσαµε… Όταν πονούσαµε.../ Από σήµερα βγαίνω στην παρανοµία./ Θα χτυπηθώ κατά µέτωπο µε τον χρόνο./ Θα πετάξω κάθε λέξη που θυµίζει χρόνο./ Θα ξεχάσω κάθε ηµεροµηνία και επέτειο./ Κι από κάποια µυστική ρωγµή του χρόνου/ θα το σκάσω για την αιωνιότητα”...» Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 17.11.2023) 

 

https://www.haniotika-nea.gr/ypirxate-iroes-kai-poiites-mazi/