ΧΡΥΣΑ

ΔΈΚΑ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ...

 

 

 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη 

«Εκτός από τη μάνα σου κανείς

δεν σε θυμάται, σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού».

Είχε δίκιο ο Καββαδίας.

Για κείνες τις 57 ψυχές που έδωσαν εν αγνοία τους ραντεβού

με τον θάνατο στην κοιλάδα των Τεμπών,

ξεθύμανε η οργή,

έσβησε

η συγκίνηση, πετάχτηκαν τα πανό

με τα συνθήματα...

10 μήνες μετά την νύχτα, που μάτωσε

η Άνοιξη,

δόθηκε επιτέλους στη δημοσιότητα

πριν μια βδομαδα το πόρισμα...

Σε 228 σελίδες μοιράζονται ευθύνες

σε διοίκηση,

εταιρείες,

τεχνολογικό εξοπλισμό κι ανθρώπινο

παράγοντα....

Μα ο επιμερισμός κι η καταγραφη ευθυνών στην πλούσια

ελληνική γλώσσα δεν σημαίνει

τιμωρία των ενόχων,

παρά μόνο έναν γραφειοκρατικό

εξαγνισμό

του εγκλήματος....

Θα το διαβάσουν άραγε οι μανάδες

του Γιώργου,

της Μαρίας,

του Γιάννη,

της Ιφιγένειας,

καθώς θ' ανάβουν το καντήλι στους τάφους

ή θα συνεχίσουν να ψιθυρίζουν μες στα αναφιλητά

«πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις».....

Η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής

πήρε την πρωτοβουλία να κάνει τον πόνο τους τραγούδι

σε τρυφερούς στίχους του Σπύρου Μπαρμπαρούση... «Φοβάμαι μη βγει τ' όνειρο που είδα

χθες βράδυ...

Άγγελοι πετούσαν σ' ένα λιβάδι...

Κρατούσαν βιβλία στην αγκαλιά τους,

με αίμα βαμμένα τα φτερά τους».....

Γιατί τις 57 ψυχές, δεν πρέπει να τις θυμάται μόνο η μάνα τους....

Γιατί δεν πρέπει η λησμονιά αμίλητη

να σφουγγίζει τα ίχνη στις ράγες...

ΠΗΓΗ: Χρυσα Κακατσακη Aπό το F\B

 

Χρύσα Κακατσάκη