ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr

Συνήθισα...
Χθες πάλι αίμα χύθηκε στους δρόμους... Μετά από λίγο το ξεπλύνανε και ξεκίνησε το ίδιο παραμύθι, εκείνο το γνωστό, όταν υπάρχουν ακόμη νωπά στίγματα και σημάδια του...
...Ακόμη, ακόμη κι η μούχλα που αναδύεται από τις δηλώσεις των αρχόντων τελικά πια έπαψε να με ενοχλεί! Την αντιμετωπίζω έτσι όπως βλέπω τους επαίτες στα φανάρια και τους άστεγους στον δρόμο, τα πρεζάκια όταν κοντεύουν σε μένα για να μου ζητήσουν κάνα κέρμα!
Συνήθισα φίλε!
Συνήθισα και τούτη πια είναι η πραγματικότητα της ζωής μου!
Κάποιες φορές νομίζω ότι τούτη η συνήθεια είναι “ό,τι χειρότερο” θα μπορούσε να συμβεί σε άνθρωπο!
Και μη νομίσεις πως δεν προσπαθώ κάποιες φορές να την αντιμετωπίσω!
Με διάφορους τρόπους ανάλογα και τον ελεύθερο χρόνο, ότε και αν δηλαδή!
Ωρες και φορές αφήνομαι στις αναμνήσεις μου, τότε που δεν έβλεπαν τα μάτια μου ξεκάθαρα ή που δεν ήξεραν τι βλέπουν, ένεκα και της ηλικίας! Τότε που είχα ακόμη το δικαίωμα στο όνειρο...
Το δικαίωμα στην ελπίδα, την εξιδανικευμένη! Είναι από τις ωραιότερες(!) στιγμές της ημέρας μου, ειδικά όταν θα ’χω πιει και κάνα δυο ποτηράκια, τότε που η συζήτηση φτάνει στο φόρτε της!
Ξέρεις, τότε που όλοι μας είμαστε έτοιμοι να κινήσουμε για να πάρουμε πίσω... την Πόλη!
Εξαρτάται βέβαια και από το είδος της παρέας και της συζήτησης! Ολα τα υπόλοιπα είναι ανάλογα! Ανάλογα την περίσταση, ανάλογα και τα όνειρα ανάλογες κι οι σκέψεις, ανάλογα και τα λόγια...
Μες σε αυτή μου τη... “συνηθισμένη” ζωή -τώρα τελευταία- τριβελίζει στο μυαλό μου ο όρος “φιλήσυχος πολίτης”!
Κάποιος σα να μου λέει ότι τούτος ο ορισμός μου ταιριάζει, απόλυτα, γάντι!
“Εχεις κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, τη δουλίτσα σου, την υγειά σου, γνωστά τα δρομολόγιά σου, δεν πολυανησυχείς! Αυτός είσαι ανάμεσα σε άλλους!”.
Πλέον έμαθα να ζω και μ’ αυτό! Είναι μέρος της καθημερινότητάς μου! Κάποιες φορές το απολαμβάνω κιόλας, αφάνταστα, κυρίως τα βράδια που φορώντας τις πυτζάμες μου αφήνω τη μούχλα απ’ έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού να με περιμένει το άλλο πρωί να τη μυρίσω μόλις ξεκλειδώσω την εξώπορτα!
Εξω η μούχλα, μέσα εγώ κι όταν ξεμυτίσω πολλές φορές γίνομαι μέρος της και ’γω... έτσι, από συνήθεια!