ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Οι Ελληνες φίλοι είναι για μια ζωή

Οι φίλοι: θα σου πούνε 'γεια'.
Οι Ελληνες φίλοι: Θα σου κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά και θα σου δώσουν ένα δυνατό φιλί.
Οι φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου 'κύριε' και 'κυρία'.
Οι Ελληνες φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου 'θείε' και 'θεία'.
Οι φίλοι: Δεν σ’ έχουν δει ποτέ να κλαις.
Οι Ελληνες φίλοι: Κλαίνε μαζί σου.
Οι φίλοι: Τρώνε στο τραπέζι σου και φεύγουν.
Οι Ελληνες φίλοι: Ξοδεύουν ώρες τρώγοντας, μιλώντας, γελώντας και απλά κάνοντας παρέα.
Οι φίλοι: Δανείζονται δικά σου πράγματα για λίγες μέρες και σου τα επιστρέφουν.
Οι Ελληνες φίλοι: Κρατούν τα δανεικά πράγματα μέχρι να ξεχάσεις ότι είναι δικά σου.
Οι φίλοι: Γνωρίζουν αρκετά πράγματα για σένα.
Οι Ελληνες φίλοι: Μπορούν να γράψουν βιβλίο για σένα με πολλές λεπτομέρειες.
Οι φίλοι: Σε παρατάνε, αν αυτό κάνει και ο πολύς κόσμος.
Οι Ελληνες φίλοι: Εχουν χ... τον κόσμο και είναι μαζί σου.
Οι φίλοι: Χτυπούν την πόρτα σου ή παίρνουν τηλέφωνο, όταν θέλουν να σ’ επισκεφτούν.
Οι Ελληνες φίλοι: Μπαίνουν μέσα και φωνάζουν 'Ηρθα'.
Οι φίλοι: Είναι για λίγο.
Οι Ελληνες φίλοι: Είναι για μια ζωή.
Σημείωση: Το βρήκα τελευταία, τυχαία, στη σελίδα ενός καινούργιου 'φίλου' στο φέισμπουκ κι είπα να το μεταφέρω.
'Γκουγκλάροντας' στο Διαδίκτυο διαπίστωσα ότι κυκλοφορεί ευρύτατα. Διάβασα ότι λέγεται στις Βρυξέλλες, ωστόσο, δεν εντόπισα την πηγή του. Γεγονός πάντως είναι ότι αρέσει. Μεγάλο πράγμα τη σήμερον ημέρα να διαβάζουμε καλά πράγματα για τους Ελληνες. Ακόμα και αν τα γράφουμε οι ίδιοι...

Το χρωστούσε στον εαυτό του

Ενώ του ετοίμαζαν να πιει το κώνειο ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία. 'Σε τι θα σου χρησιμεύσει;', τον ρώτησαν. 'Μα να μάθω αυτή τη μελωδία πριν πεθάνω', απάντησε. Αυτό το ιστορικό ανέκδοτο θυμήθηκα, όταν διάβασα τις προάλλες, στα 'Κοινωνικά' της εφημερίδας μας ένα συγχαρητήριο που αφορούσε τον φίλο μου απ’ τα παλιά, πρώην προϊστάμενο Επιστημονικής Καθοδήγησης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Κρήτης Γιάννη Νταγκουνάκη, για την παρουσίαση της διδακτορικής του διατριβής (14-7-2011) στη σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Ρεθύμνης, με θέμα 'Η μονογονεϊκή οικογένεια και το παιδί' και την αναγόρευσή του σε διδάκτορα. Παρακολουθούσα πάντα τη διαδρομή του, όντας συνήλικοι και 'συμπορπατηχτές', ως δασκάλου, ως σχολικού συμβούλου, ως υπεύθυνου εφαρμογής του προγράμματος 'ΜΕΛΙΝΑ' και ως Περιφερειακού Προϊσταμένου Επιστημονικής Καθοδήγησης και διέκρινα πάντα τη φωνή του. Μια φωνή δασκαλική που προτιμούσε πάντα, σ’ όποιο πόστο δουλειάς κι αν βρέθηκε, τον ρόλο του δημιουργού κι όχι τον ρόλο του προπέτη, για να θυμηθώ τον Καπέρνικο. Και βεβαίως την πολύχρονη προσπάθειά του για την εκπόνηση της εν λόγω έρευνας που του ξώμεινε, λόγω ποικίλων υπηρεσιακών υποχρεώσεων, όταν προ τριετίας συνταξιοδοτήθηκε. Μια προσπάθεια που, ειρήσθω εν παρόδω, επιβραβεύτηκε με 'άριστα' από εξαμελή επιτροπή καθηγητών από διάφορα Πανεπιστήμια της χώρας. 'Το χρωστούσα στον εαυτό μου', μου είπε όταν τον πήρα τηλέφωνο για να τον συγχαρώ. Και γιατί η απόκτηση του διδακτορικού τίτλου δεν έχει να κάνει με αυτό που λέμε καριέρα... Ετσι απλά!

Δράξασθε Παιδείας

'Σ’ εκείνους που ανά τους αιώνες πρόσφεραν θυσία τον εαυτό τους στο κοινό καλό, για έναν κόσμο «όμορφο αγγελικά πλασμένο»', αφιερώνει το καινούργιο του (20ό!) βιβλίο, 'Δράξασθε παιδείας....' ο τίτλος του, ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας επιτ. σχ. σύμβουλος Γιάννης Χρηστάκης.
Στους εργάτες της παιδείας, στους δασκάλους όλων των βαθμίδων δηλαδή. Και όχι μόνο. 'Ακρως απελπιστική και ανησυχητική' η κατάσταση σήμερα, τόσο στην ελληνική όσο και στην παγκόσμια ιστορική κονίστρα, μας λέει, ο συγγραφέας στην εισαγωγή του καθώς, εκτός των άλλων, 'ο συνάνθρωπός μας έπαψε να είναι ο «πλησίον» μας και ο κόσμος παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αποτελώντας έτσι μια αληθινή ζούγκλα'. Πολλά τα 'κακά' που βάζουν τον συγγραφέα σε θλιβερές σκέψεις, που δεν τον απογοητεύουν, ωστόσο. 'Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν τη σώσω εγώ θα φταίω'. Στα λόγια αυτά του Νίκου Καζαντζάκη, πιστεύει, βλέπετε, αταλάντευτα, έχοντας μας λέει, 'οδηγό την πείρα και τη λογική ενός απλού ανθρώπου, ενός ελεύθερου σκεπτόμενου πολίτη'.
Και βεβαίως ενός Δασκάλου που ανάλωσε στην κυριολεξία όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία της λαϊκής μας παιδείας, συμπληρώνω 'Μια κραυγή αγωνίας ενός ανθρώπου' που δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος με ό,τι βλέπει να συμβαίνει γύρω του', κατά που γράφει ο ίδιος, είναι σε τελική ανάλυση και κατά τη γνώμη μου, το 'Δράξασθε παιδείας'. Για ανάληψη ευθυνών σε όλα τα επίπεδα. Ενα μικρό δείγμα γραφής που αναφέρεται στην επικρατούσα κοινωνική ανισότητα (σελ. 54): Η σημερινή ανθρώπινη κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια τεράστια ανισότητα. Δίπλα στο παλάτι του πλουσίου στέκει το χαμόσπιτο του φτωχού, πλάι στην απέραντη φάρμα του γαιοκτήμονα βρίσκεται ο πενιχρότατος κλήρος του μικροκτηματία και κοντά στα φανταχτερά φορέματα του μεγιστάνα είναι τα κουρέλια του επαίτη. Αλλοι καταναλώνουν αλόγιστα και άλλοι στερούνται τον επιούσιο. Μια κατάσταση αληθινή βόμβα στα θεμέλια των κοινωνιών. Κι όμως η κατάσταση αυτή συνεχίζεται η ίδια και απαράλλαχτη!