ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ1 τάξη 10ου Δημ. Σχ. Χανίων
Το φθινόπωρο καλά κρατεί...
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Επιμέλεια: Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης




Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Πρωτότυπος ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά της Στ1 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων μάς είπαν ότι φθινοπώριασε μέσα από τα «σκέφτομαι και γράφω» τους που είχαν θέμα «Σε ένα κλαδί του δέντρου βρίσκεται γαντζωμένο το τελευταίο κίτρινο φύλλο της λεύκας» και τις σχετικές ζωγραφιές τους στον προπερασμένο Παιδότοπο.
Δυο απ’ αυτά τα «σκέφτομαι και γράφω» όπως και πέντε απ’ τις σχετικές ζωγραφιές, που είχαν ξωμείνει, μαζί με κάποια απ’ τα φθινοπωρινά ποίηματα που μας είχαν στείλει, φιλοξενούνται σήμερα. Τέτοιας λογής εργασίες όπως αυτές των Εκτακιών του Δεκάτου θα πρέπει να βρίσκουν τη θέση τους στον Παιδότοπο, το δίχως άλλο…
Σας χαιρετώ με αγάπη
Β.Θ.Κ.

Σε ένα κλαδί του δέντρου βρίσκεται γαντζωμένο το τελευταίο κίτρινο φύλλο της λεύκας. Το φύλλο δεν ήθελε να πέσει γιατί δεν ήξερε τι θα γίνει. Καθότανε και σκεφτότανε με τις ώρες. Ξάφνου ένα σκιουράκι ανεβαίνει στο δέντρο ,πηδάει στο κλαδί και από το ταρακούνημα πέφτει το φύλλο. Το φύλλο έκλαιγε ώρες ατελείωτες. Εκείνη τη στιγμή το άκουσε μια κουκουβάγια, πάει κοντά του και το ρωτάει τι έχει. Το φύλλο της απαντά: «Τι έχω;;; Δε βλέπεις τα χάλια μου;; Εκεί που ήμουνα βασιλιάς στο δέντρο μου, έπεσα κάτω και δεν ξέρω τι να κάνω». Τότε του απαντά η κουκουβάγια: «Αντί να χαίρεσαι, κλαις;; Αλλο πάλι και τούτο… Ξέρεις τι χαρούμενη που θα ήμουν εγώ αν ήμουν στη θέση σου;;».
«Τι εννοείς;;;»
«Εσύ είσαι φύλλο… Ξέρεις πόσα ταξίδια θα σε κάνει ο άνεμος;;» του λέει η κουκουβάγια.
«Αυτό δεν το ήξερα» αποκρίθηκε το φύλλο.
«Ακουσα ότι αύριο θα έχει πολύ αέρα» είπε η κουκουβάγια με ενθουσιασμό και πέταξε μακριά.
Την επόμενη μέρα λοιπόν το φύλλο ξεκίνησε για Ινδία, Ιαπωνία, Ρωσία, Νέα Υόρκη. Όταν γύρισε ήταν ώρα να αναπαυτεί. Ξάπλωσε και έγινε ένα με το χώμα. Σε μερικούς μήνες έγινε πάλι πράσινο και σκαρφάλωσε πάνω στο δέντρο…

Ελπίδα Σταφυλαράκη Στ1

Είχε έρθει Φθινόπωρο. Ολα σχεδόν τα δέντρα είχαν χάσει τα φύλλα τους εκτός από ένα. Μια μεγάλη λεύκα που την είχαν φυτέψει πολλά χρόνια πριν στο τέλος του δρόμου της γειτονιάς. Της είχε μείνει μόνο ένα τελευταίο κίτρινο φύλλο που ήταν ζήτημα ωρών να πέσει κι αυτό. Το φύλλο φοβόταν πολύ.
Δεν ήθελε να αποχωριστεί την αγαπημένη του λεύκα μια και από τα κλαδιά της έβλεπε τα πάντα. Εβλεπε τα παιδιά που πήγαιναν κάθε πρωί στο σχολείο, τους εργάτες που δούλευαν στη διπλανή οικοδομή, τις νοικοκυρές που έκαναν τις δουλειές του σπιτιού.
Γι’ αυτό είχε γαντζωθεί από το κλαδί του. Ετρεμε ότι θα έπεφτε κάτω και κάποιος θα το πατούσε, θα το έκανε κομμάτια ή θα το έπαιρνε ο άνεμος σε μέρη που δε γνώριζε.
Από τις σκέψεις του το έβγαλε το γέλιο της Ηρώς ενός εξάχρονου κοριτσιού που έμενε στην απέναντι πολυκατοικία. Την ήξερε την Ηρώ. Επαιζε κάθε μέρα κάτω από την λεύκα. Ετσι όταν ξαφνικά φύσηξε ο άνεμος έπεσε στα χέρια της. Η Ηρώ κοίταξε προς τα πάνω και είδε ότι η λεύκα δεν είχε κανένα φύλλο, και ότι αυτή κρατούσε το τελευταίο.
Πήρε το φύλλο και το πήγε στο σπίτι της. Το έβαλε στο δωμάτιό της κα από τότε το φύλλο απόκτησε καινούργια ζωή

Λευτέρης Πιρπινάκης Στ1

Οι ομπρέλες της βροχής

Μια ομπρέλα κόκκινη
Κι άλλη μια μπλε
ξεκίνησαν μαζί να πάνε Αμερική.

Μα στο δρόμο έβρεχε και χάρηκαν πολύ
Γιατί και οι δύο ήτανε ομπρέλες της βροχής.

Μια ομπρέλα πράσινη και μια άλλη ροζ
Θέλησαν να πάνε μαζί για παγωτό.

Μα στο δρόμο έβρεχε και χάρηκαν πολύ
Γιατί και οι δύο ήτανε ομπρέλες της βροχής.

Ομαδική εργασία Στ1

Ήρθε το φθινόπωρο, πέφτουν τα φύλλα από τα κλαδιά,
φεύγουν τα χελιδόνια
πάνε σε άλλη γειτονιά.

Ανοιξαν τα σχολεία
Πάνε όλα τα παιδιά
Τσάντες μολύβια μαρκαδόρους
αγοράζει η μαμά.

- Άραγε τα πουλιά πού είναι;
Πού ταξιδεύουν;;
Μάλλον στην Αφρική
που έχει ζέστη εκεί.

Αντωνία Παυλάκη Στ1

Το φθινόπωρο όταν θα έρθει
θα το συντροφεύει η βροχή
τότε όλοι θα χαρούνε
δέντρα, παιδιά όλα μαζί.

Ονειρο μοιάζει μα δεν είναι.
Τα πουλιά φεύγουν και όλα σβήνουν.

Ομπρέλες χορεύουν παντού,
μπότες και παλτά χαμογελούν.
Άνοιξαν τα σχολεία και όλοι αργοπορούν.

Εμμανουέλλα Μποτωνάκη Στ1
Αχ αυτά τα Πρωτοβρόχια

Μια φορά κι ένα καιρό
πήγαινε στο δρόμο βιαστικός
ένας άνθρωπος
λιγάκι στρουμπουλός.

Πάτησε όμως μια λακκούβα
γεμάτη με νερό
Το πόδι του στραμπούλιξε
και πήγε στο γιατρό.
-Αχ αυτά τα Πρωτοβρόχια,
πώς μας κάνουνε κακό
τα πόδια και τα χέρια
τα σπάμε συνεχώς.

Ομαδική εργασία Στ1

Χανιώτικα νέα  (02.11.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/fthinoporo-kala-krati/#ixzz2jandxmvs