ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

“Τ’ ΑΡΚΑΔΙ… Ξέρετε, παιδιά, τι είναι το Αρκάδι;/ Είναι το γλυκοχάραμα στης Κρήτης το σκοτάδι./ Είναι το μάννα τ’ ουρανού, που τρέφει τα παιδιά μας./ Είναι της Κρήτης η ζωή, το άγιο φυλακτό της./ Είν’ η Ελλάδα ολόκληρη μαζί με τ’ όνειρό της”. Η απάντηση του ποιητή Αντ. Αντωνιάδη στην ερώτηση “Τι είναι το Αρκάδι”.Σαν σήμερα, πριν από 147 χρόνια, τ’ ολοκαύτωμα του Αρκαδίου,ας μην ξεχνιόμαστε… 

Δείτε περισσότερα...ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“Τ’ ΑΡΚΑΔΙ… Ξέρετε, παιδιά, τι είναι το Αρκάδι;/ Είναι το γλυκοχάραμα στης Κρήτης το σκοτάδι./ Είναι το μάννα τ’ ουρανού, που τρέφει τα παιδιά μας./ Είναι της Κρήτης η ζωή, το άγιο φυλακτό της./ Είν’ η Ελλάδα ολόκληρη μαζί με τ’ όνειρό της”. Η απάντηση του ποιητή Αντ. Αντωνιάδη στην ερώτηση “Τι είναι το Αρκάδι”. Σαν σήμερα, πριν από 147 χρόνια, τ’ ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, μην ξεχνιόμαστε… Για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, κάποιοι έχυσαν το αίμα τους. Ποταμοί αιμάτων πότισαν το δέντρο της ελευθερίας…

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ της ελευθερίας, μα και η ελευθερία της διαχείρισης. Μεγάλη κουβέντα κάναμε με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο τις προάλλες πάνω σ’ αυτό το θέμα, αρχίζοντας απ’ τον κλασικό ορισμό της ελευθερίας. Η ελευθερία μας σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων.

“ΤΗΝ ΕΡΤ την καταλάβανε λίγο πριν φέξ’ η μέρα/ και τη δημοκρατία μας με ΜΑΤ την κάμαν πέρα”. Η άποψη επί του θέματος, του πρώτου κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγου μας, του Ηλία του Σταματάκη. Ετοιμη την είχε κατά που φαίνεται τη μαντινάδα.

ΑΛΛΟ ΘΕΩΡΙΑ κι άλλο πράξη, άλλο η ψιλή κουβέντα κι άλλο η καθημερινότητα. Πόσο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά του; Πόσο ελεύθερος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πληρώσει το νοίκι του σπιτιού που μένει; Αμείλικτα τα ερωτήματα.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ μιας προαναγγελθείσας επέμβασης των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Καρέ – καρέ το είδαμε κι αυτό. Οπως είδαμε και τόσα άλλα. Κι αν έχουν δει τα μάτια μας κι αν έχουν ακούσει τ’ αφτιά μας στη χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας” στην οποία, ωστόσο, εξακολουθεί να “πρασινίζει η σταφυλή” και να “θάλλει η ελαία”.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Πολιτών “Για την Ελλάδα με σύνορα και τον Ελληνισμό χωρίς σύνορα” ηγείται ο πρ. αντιπρόεδρος της Βουλής Παναγιώτης Κρητικός. «Το θέμα είναι το πώς θα μείνουν σταθερά τα σύνορα και όχι να μετατοπίζονται προς τα μέσα, όπως ντε φάκτο, συμβαίνει στο Αιγαίο με τις γκρίζες ζώνες και τις τουρκικές φρεγάτες να “επισκέπτονται” το Σούνιο». Από τον “βοριά” στη στήλη του “9 μποφόρ” (βλ. εφ. “Χριστιανική, Πέμπτη 24.10.2013) το σχόλιο.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και καλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες σήμερα. Στους Μιχάληδες και στις Μιχαέλες, στους Γαβρίληδες και στις Γαβριέλες και βέβαια στους Αγγελους και στις Αγγελικές – Αγγέλες! Οχι οι Σταμάτηδες, από τότε που ανακαλύψαμε τον νεοφανέντα Αγιο Σταμάτιο, δεν γιορτάζουν σήμερα.

«Η ΘΕΑ των ανδρών και των γυναικών ήτο απαισία. Ολοι ήσαν πληγωμένοι, ποιος πολύ και ποιος ολίγον. Ολων τα φορέματα ήσαν αιμόφυρτα και πολλών αι πληγαί έτρεχαν ακόμη αίμα. Τότε είδα την Παπαγεωργοπούλα εκ του χωρίου Αμνάτος, της οποίας ο σύζυγος και τέσσερα τέκνα εσφάγησαν, εντός της Μονής, και στρεφόμενη ως τρελή δεξιά και αριστερά, εφώναζε μεγαλοφώνως προς τον πασάν: “Από σένα, πασά θέλω τα παιδιά μου” και συγχρόνως εξέσχιζεν η δυστυχής τας παρείας με τους όνυχάς της. Τότε της απήντησεν ο πασάς χαμογελών: “Τα παιδιά σου να τα ζητάς από τον Κορωναίο”. Τας λέξεις αυτάς, “από σένα θέλω τα παιδιά μου” εξηκολούθη να φωνάζη η δυστυχισμένη εκείνη τρελή, ημέραν και νύκτα, χωρίς να φάγη ή να κοιμηθή επί οκτώ ημερονύκτια έως ότου απέθανεν εις το νοσοκομείον». Από την Ομολογία της Μαρίας Καντζοπούλας, αυτόπτου μάρτυρος.

“Σύγνεφο μέγα, φλογερό κι από βροντή γιομάτο/ σε ανοιγοσφάλισμα οφθαλμού μας άρπαξε από κάτω/ κι εδώ γοργά ξανάπεσε κάθε ζεστό λιθάρι,/ οπού σ’ εμάς το σκάσιμο του λαγουμιού είχε πάρει./ Αλλά βαθιά, πολύ βαθιά με την ορμή την ίδια,/ μαύρες των Τούρκων οι ψυχές, ωσάν τ’ αποκαΐδια,/ σ’ άγριο σκοτάδι ακούσαμε να βυθιστούν/ κι ακόμα/ θυμού βλαστήμιες είχανε στο κολασμένο στόμα./ Σαν η φωτιά, που μέσα της μας είχε ξάφνου αρπάξει,/ γύρω ελαγάρισε απ’ αυτούς, τ’ αψήλου επήε ν’ αράξει/ κι εκεί κατά πως άνοιξαν όλα τα ουράνια βάθη, με βία στη μάνα του φωτός μας έριξε κι εχάθη”.
Από το έργο “Ο όρκος” του Γεράσιμου Μαρκορά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (08.11.2013)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-6/#ixzz2k2seX8C8