Στα "Ψηλά Βουνά"
Η αλληλογραφία μας (Τζίμα Ιμιρζιάδη)
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Στα "Ψηλά Βουνά"
Δεν το συζητώ, ότι απόψε ή αύριο βράδυ, πάντα, βέβαια, Θεού θέλοντος, θα πάω στην Ανατολική Τάφρο για να παρακολουθήσω το θεατρικό έργο “Τα Ψηλά Βουνά”, που στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Αγνωστοι σ’ εμένα οι συντελεστές της παράστασης, για την οποία, ωστόσο, έχω ακούσει και διαβάσει τα καλύτερα. Οποία συγκίνηση για μένα να συναντήσω τον Ανδρέα, τον Φάνη, τον Λάμπρο και τ’ άλλα παιδιά, τους πρώτους ήρωες των παιδικών μου χρόνων, να ζουν, επί σκηνής τις περιπέτειές τους στα βουνά της Ευρυτανίας, που πήγαν με την άδεια των γονιών τους, μόνα τους, ένα ολόκληρο καλοκαίρι, με το που τέλειωσαν το ελληνικό (τότε Δημοτικό) Σχολείο.
Στην κορυφή των βιβλίων που έχουν γραφτεί για παιδιά στην ελληνική λογοτεχνία, για μένα, “Τα ψηλά βουνά”, του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Αξεπέραστο! Κι ας έχουν περάσει 100 περίπου χρόνια (98 για την ακρίβεια) από τότε που μπήκε ως Αναγνωστικό στην Γ’ Δημοτικού, επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου, στο πλαίσιο μιας εμπνευσμένης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Οσοι το ’χουν διαβάσει (κι αν έχει διαβαστεί αυτό το βιβλίο!) ξέρουν για τι βιβλίο μιλώ… Τι να πρωτοπώ για το περιεχόμενό του, τις παιδαγωγικές αρχές που υπηρετεί και τις “περιπέτειες” που είχε ως βιβλίο! Κι αν το ’χω “δουλέψει” με τους κατά καιρούς μαθητές μου… Κι αν το ’χω συστήσει σε μικρά και μεγάλα παιδιά ως ανάγνωσμα… Κι αν επιστρέφω διαρκώς στις σελίδες του…
«“Φάνη! Φάνη! Τρεις φωτιές, τρεις φωτιές!”. Ετσι ακούστηκαν να φωνάζουν δυο παιδιά, που έτρεχαν κατά το μέρος εκείνο για να βρούνε το Φάνη. Ο Φάνης τις είχε ιδεί εκείνη τη στιγμή. Στη μια φωτιά κοντά είχαν ανάψει κι άλλες δύο. Τρεις χρυσές φωτιές έλαμπαν αραδιασμένες στο βουνό, που δεν φαίνεται πια παρά σα θεόρατος γαλανός ίσκιος απάνω στον ουρανό. Ο Φάνης τις κοίταζε με θαυμασμό. “Ποιος τις άναψε;” ρωτά και πάλι ο Μαθιός. “Τι λες εσύ, Φάνη;”. Ο Φάνης απάντησε: “Να είμαστε εκεί απάνω”». Το τελευταίο μέρος του πρώτου κεφαλαίου (τίτλος του “Οι τρεις φωτιές”) του βιβλίου “Τα ψηλά βουνά”. Σαν δείγμα γραφής.
Χείμαρρος ασυγκράτητος οι αναμνήσεις απ’ την καλοκαιρινή εκείνη μέρα, είχα τελειώσει την Ε’ Δημοτικού, που διάβασα απνευστί “Τα Ψηλά Βουνά”, που δεν ήξερα τότε ότι ήταν “Τα ψηλά βουνά”, γιατί του έλειπαν τα ξώφυλλα. Τις πιο πολλές σελίδες του πάνω στον βολόσυρο, όπου έκανα και τις “δούλες” του αδερφού μου. Ευλογημένη η στιγμή που το βρήκα, μαζί με άλλα βιβλία, όπως το “Ραζακί σταφύλι” του Ανδρέα Καρκαβίτσα, για παράδειγμα, σ’ ένα παμπάλαιο μπαούλο, στο διπλανό του πατρικού σπιτιού κατάλυμα. Οπως και η στιγμή που έμαθα απ’ την καθηγήτριά μου της Λογοτεχνίας στη Μαράσλειο Ακαδημία, Μαρία Μιράσγεζη, ποιο βιβλίο ήταν…
Η αλληλογραφία μας (Τζίμα Ιμιρζιάδη)
Τζίμα Ιμιρζιάδη, συγγραφέα, Αθήνα: Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την ξενάγηση που μου κάνετε στην αγαπημένη σας Κυπαρισσία. Στις ομορφιές των τοπίων της και των ανθρώπων της. Στις στράτες της ιστορίας της, στις πλατείες της ευθύνης των κατοίκων της, στις πνευματικές της αναζητήσεις και στην καθημερινότητά της. Αποκαλύπτομαι! Αποκαλύπτομαι στην Κυπαρισσία σας, έτσι όπως αγαπητικά την παρουσιάζετε στο Λεύκωμά σας, που είναι έκδοση του Προγράμματος για την Προστασία και Ανάδειξη της Παλιάς Πόλης της Κυπαρισσίας. Αποκαλύπτομαι, όμως και στη συγγραφέα προσωπικά για την αγάπη της στη γενέθλια γη. Ακριβό, πανάκριβο, το δώρο σας. Δεν μπορεί παρά κάποτε, εύχομαι σύντομα, να την επισκεφθώ. Πρώτη κατάπρωτη στάση στην Αμαθούντα αναζητώντας το στεφάνι του μπάρμπα Γιάννη του Μουσά που κατάλυσε – ακύρωσε τ’ ανάθεμα για τον Βενιζέλο. Τι ιστορία κι αυτή!
Χανιώτικα νέα (15.07.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-psila-vouna/#ixzz4ETSOh0mP
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου