ΧΡΥΣΑ

ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ

ς

ΌΛΟΙ ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΜΑΝΑ!!!

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Τη μητέρα μου την έλεγαν Δέσποινα. Γιόρταζε σήμερα, όπως όλες οι παντρεμένες στην Κρήτη. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου της έφερνε πάντα λουλούδια που αγαπούσε πολύ και ήταν το δώρο που τα μάτια της πετάριζαν σαν να τα διαπέρασε μια αστραπή χαράς. Ηταν ικανή να πάει μέχρι το διπλανό χωριό για να πάρει ένα σπάνιο φιντάνι και να το προσθέσει στο κολιέ των χρωμάτων. Τον τελευταίο καιρό, που για λόγους... υγείας ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι, ζητούσε από την γυναίκα που τη φρόντιζε να της φέρνει τις γλάστρες για να παρακολουθεί πώς μεγαλώνουν οι γαρδένιες και οι κατηφέδες.
Παραμονή του Δεκαπενταύγουστου έκοβε ένα μάτσο από ευωδιαστά γαρίφαλα και τα πήγαινε στο εικόνισμα της Παναγίας. Τότε δεν καταλάβαινα πως η κίνησή της αυτή είχε να κάνει με μια ακατάλυτη παράδοση που ξεκινά από τις παγανιστικές τελετές των Ανθεστηρίων. Μου αρκούσε το πολυδιάστατο γέλιο της σαν μικρός κρότος σπίρτου, να παρατηρώ τα χέρια της καθώς έστρωναν το γιορτινό τραπέζι , σαν άστρα φωτεινά για ένα απέραντο εργόχειρο.
Και κάθομαι τώρα και μιλώ σε μια στήλη γαλάζιου καπνού στον ουρανό που τον τυλίγουν οι μνήμες. Αυτή είναι η αδυσώπητη διαφορά των ζωντανών από τους νεκρούς. Οι πρώτοι μπορούν να κουβεντιάζουν με τους δεύτερους, που όμως είναι παρόντες .
Ολη μέρα σήμερα η μάνα μέσα στο σπίτι ψάχνει να βρει κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Όλη μέρα σήμερα ψάχνω να βρω βασιλικούς να γίνουν ταχυδρόμοι.