ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Από τη Χάληδων έως το… χάλι, ένα τσιγάρο δρόμος

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ηταν μια “ωραία” βόλτα αυτή η Σαββατιάτικη! Κατηφορίζοντας τη Χάληδων πάνω σε πεζοδρόμια και στον δρόμο κόσμος πολύς! Χρώματα και καλοκαιρινή διάθεση, οικογένειες με παιδιά, ερωτευμένοι νέοι και παρέες του καλοκαιριού… Χανιά 2017!
Κι εμείς με το καροτσάκι μας όπως και τόσοι άλλοι ακόμη, να κατηφορίζουμε για το ενετικό λιμάνι. Φίλοι, γνωστοί, κουβέντες, χαιρετισμοί, φτάνουμε κάποια στιγμή και στην πλατεία του παλιού τελωνείου…
Και κάπου εδώ ένας άλλος κόσμος ξεπροβάλει! Ενας κόσμος, τροχοφόρος… κυρίως! Με αυτοκίνητα, μηχανάκια, και τους πεζούς που συνεχίζαν την περιδιάβασή τους για να φτάσουν την περιπατητική τους διαδρομή έως το τέλος του λιμανιού!
Το τουρλουμπούκι… σύννεφο κι η νεοελληνική αρχοντοψευτομαγκιά του “καβάλα πάν στην Εκκλησσιά” παρούσα εκεί! Ο δρόμος να κλείνει συνεχώς όταν ο κάθε οδηγός επιχειρούσε να περάσει με το όχημά του  ακόμη κι απάνω από τους πεζούς! Μανούβρες για να μπορέσει να παρκάρει κατά μήκος του δρόμου, δίπλα στο νεώριο να νιώσει βασιλιάς! Κι εμείς όλοι να κάνουμε στην άκρη να περάσουν τα… άγρια! Να παρκάρουν στην προβλήτα κι απ’ έκει δυο βήματα να κάτσει να φάνε το ψαράκι τους με άρωμα… diesel!
Κι εδώ τίθεται το μέγα ερώτημα; Ποιος ευθύνεται για τούτο το χάλι; Οχι ίσως τόσο ο οδηγός! Αυτός τουρίστας είναι, δρόμο είδε ανοιχτό και μπήκε. Και μπήκε όπως είδε κι άλλους Χανιώτες και μη να το πράττουν. Ποιος ευθύνεται για τη μόνιμη αυτή άναρχη και αποκρουστική εικόνα που ισχύει στην εκεί πλευρά του λιμανιού;
Μαρσαρίσματα, καυσαέρια, χώρος παρκαρίσματος, χώρος περιπάτου, κατάντια του αδιαχώρητου από μηχανές επί ανθρώπων!
Τούτος ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ…
Το ψάρι πια βρωμά από το κεφάλι, μα βρωμάει και στο σώμα και στον νου και στην ψυχή…

Χανιώτικα νέα (2 Αυγούστου 2017)