ΚΑΙ “Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία/ δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,/ και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,/ ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός/ να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή./ Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία/ είναι που κάμνουνε μια ιστορία/ μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί/ αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ/ δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,/ για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,/ κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,/ με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής./ Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες./ Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·/ η κατοχή σας είν’ επισφαλής:/ οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες./ Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,/ κι από την άλληνα την συναφή,/ κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·/ είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;/ σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη./ Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,/ βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·/ πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς./ Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,/ κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,/ απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,/ να δούμε τι απομένει πια, μετά/ τόση δεινότητα χειρουργική./ Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός./ Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία./ Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια./ Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία./ Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;/ Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός”. Το ποίημα “Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 μ.Χ.” του Κ.Π. Καβάφη.
Έχω χρησιμοποιήσει, αν θυμάμαι καλά, τρεις φορές “Στα πεταχτά” (κατά το χρονικό διάστημα 2010-2015) στίχους από το παραπάνω ποίημα του Αλεξανδρινού Ποιητή. Σήμερα, και με αφορμή, ένα άρθρο του πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής, Υπουργού και Καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, Μανόλη Δρετάκη, στο τελευταίο φύλλο της εφ. “Χριστιανική” (Πέμπτη, 27 Ιουλίου 2017), με τίτλο “Έχουνε… μια κλίσι στις θυσίες” και υπέρτιτλο “Επικυριαρχία των δανειστών και στις τρεις εξουσίες” το παραθέτω ολόκληρο, προσυπογράφοντας την άποψή του ότι “ξαναδιαβάζοντάς το διαπιστώνει κανείς ότι περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τα όσια βιώσαμε και βιώνουμε τα χρόνια αυτά, γεγονός που αναδεικνύει τη μεγάλη διορατικότητα του παγκόσμιου αυτού ποιητή μας”.
“Ελλάδα, 2010 μ.Χ.” Ο τίτλος κάτω απ’ τον οποίο η “Ελευθεροτυπία” δημοσίευσε (23.4.2010) το προαναφερθέν ποίημα, υιοθετώντας την πρόταση του Μανόλη Δρετάκη.
“Εν Ελλάδι 2010-;” ο τίτλος του αρχικά σκέφτηκα, όταν αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το συγκεκριμένο ποίημα σ’ αυτήν τη Στάση. Αντιγράφοντάς το, ωστόσο, άλλαζα διαρκώς γνώμη για να κάμει κατοχή τελικά στο μυαλό μου ο τελευταίος στίχος. “Και τέλος, πάντων, να τραβούμ’ εμπρός”… με δικά μου τ’ αποσιωπητικά στο τέλος.
Η αλληλογραφία μας
Τιμολέοντα Φραγκάκη, Υπεύθυνο Ύλης της εφ. “Η Φωνή του Πλατανιά”: Χαίρομαι αφάνταστα που η εφημερίδα των όπου γης Πλατανιανών που “βγήκε” πριν από 23 χρόνια, έφτασε αισίως το 132ο φύλλο της! Χαίρομαι που εξακολουθείς να είσαι πάντα στις επάλξεις και να υπηρετείς με ζήλο την ανάπτυξη, τον σεβασμό στο περιβάλλον και τον πολιτισμό του πλατανιανού “εμείς”. Ένας αλλά λέων, ο Τιμολέων! Χαίρομαι πολύ που το ξαναγράφω!
Χανιώτικα νέα (008.08.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου