ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

 

«Hτανε σαν την άνοιξη/ του δειλινού τα χρώματα είχε/ σαν το δελφίνι ορμά στα βάθη/ ωραίος σαν κούρος/ με φως που σέρνει στα ερέβη,/ ποιες νεράιδες θαλασσινές/ Ποιες σειρήνες σε πλάνεψαν/ Σε κοίμισαν στα παγωμένα άνθη λεμονιάς/ Δεν αναπνέει ο ουρανός/ Κρατά ο κόσμος την ανάσα του/ Λυγμός.// Σκίστηκε το μπλε/ Ράγισε το πράσινο/ Τρύπιο το κόκκινο/ Το θρόισμα είναι κλάμα/ Πέτρινοι χτύποι των ρολογιών/ Χρόνος εντοιχισμένος/ Πώς να σπάσεις την επιφάνειά του/ Τι υποσχέσεις των ανθών/ Την έκσταση των αρωμάτων/ Τη μουσική γιρλάντα των χελιδονιών//[…]. Από το ποίημα “Η απαγωγή” του Γρηγόρη Γεωργουδάκη (Από την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή “Η εντροπία των ρολογιών”).

«Βιαστική νεότητα με λίγο μπλε στο χείλος.\ Αυτό, τον δυσκόλεψε\ Το μπλε της θάλασσας ή του ουρανού\ αυτό τον πήρε\. Από την ταχύτητα της ζωής ξεθώριασαν τα χρώματα,\ μα το μπλε\ Αμείλικτο, ατέλειωτο\ παρέμεινε εκεί\ για να υπενθυμίζει την πλέον αφόρητη αχρωμία». Το ποίημα “Μπλε” της Δήμητρας Γεωργουδάκη.

«Παίζει με τους συμμαθητές του/ στην αυλή του 5ου ο Νικόλας./ Απολαμβάνει το μεγάλο διάλειμμα./ Ψιλοβρέχει μα δεν δίνει σημασία./ Ν’ αργήσει να χτυπήσει το κουδούνι,/ η μόνη του έγνοια// Προσθέτω και το δικό μου ερωτηματικό/ στο οδυνηρό γιατί των γονιών του./ Δεν θα απαντήσει ο Θεός, το ξέρω./ Πως δεν σηκώνουν μόνοι τους/ την παρουσία της απουσίας του/ απλά δηλώνω// Ντυμένος με το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας/ φεύγει για το δίχως επιστροφή ταξίδι ο Νικόλας./ Τον υποδέχεται το ανοιχτό γαλάζιο του ουρανού/ και ο Θεός τον διορίζει φύλακα – άγγελο/ του μέλλοντος διαρκείας./ Για όλα τα παιδιά του κόσμου/ που τα μάτια τους κυβερνά η σοροκάδα». Από το ποίημα του γράφοντος “Του ανέμου” (“Οπως το ψωμί”, εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2018).

Ο Νικόλας Καραβελάκης στον οποίο αναφέρονται τα ποιήματα, έφυγε μόλις 22 χρονών την άνοιξη του 2016, ενώ ψάρευε με ψαροντούφεκο. Τον γνώρισα ως μαθητή, όντας διευθυντής του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Στενή και η σχέση του γνωστού τοις πάσι ξεχωριστού γιατρού – πνευμονολόγου και διακεκριμένου ποιητή Γρηγόρη Γεωργουδάκη με τους γονείς του, αλλά και με τον ίδιο.
Η Δήμητρα Γεωργουδάκη (κόρη του Γρηγόρη Γεωργουδάκη) είναι ιστορικός Τέχνης και πολλά υποσχόμενη ως ποιήτρια.
Ποιος είπε ότι δεν ζει στην ποίηση ο Νικόλας!

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ…  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Δυο μαντινάδες από ένα Λασιθιωτάκι, από ένα μαθητή της Στ’ Δημοτικού, τον Φιλάρετο Μυλωνά απ’ τη Σητεία, μέσω του γνωστού στους αναγνώστες της στήλης φίλου ιερωμένου. Αφιερωμένη στον Σωτήρη Τσιόδρα η πρώτη. «Πάντα στις δύσκολες στιγμές την Παναγιά φωνάζω/ τώρα για σε προσεύχομαι κι ένα κερί της τάζω». Αφιερωμένη στους γιατρούς η δεύτερη: «Επιτυχία εύχομαι γιατροί μου στη δουλειά σας/ υγεία και πολλή χαρά στην οικογένειά σας». Ωραίος ο Φιλάρετος. Το ‘χει! Υπό τη σκέπη του Βιτσέντσου Κορνάρου…

Καλά σε γενικές γραμμές τα πήγαμε την πρώτη μετά την καραντίνα εβδομάδα! Ιδωμεν πώς θα τα πάμε τη δεύτερη που άρχισε χθες. Γεμάτος με… κάρβουνα, αναμμένα βεβαίως βεβαίως, ο δρόμος προς την κανονικότητα. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα!

Μπορεί να κάνει η Ελλάδα το θαύμα και στον τομέα οικονομία; Ναι απαντά το γερμανικό περιοδικό Spiegel. Είναι πιθανό να ανακάμψει γρηγορότερα από άλλες από τις οικονομικές συνέπειες που επέρχονται τώρα, “αποφάνθηκε” πρόσφατα. Από… το στόμα του και στου Θεού τ’ αυτί!

«Χαίρονταν χαρά μεγάλη οι Τρώες/ σαν είδαν απ’ τα τείχη τους/ άδειο τον κάμπο από Δαναούς,/ με πρώτο τον γέρο – Πρίαμο/ παρά το πένθος του/ για τον πρόσφατο χαμό του Εκτορα./ Χαίρονταν χαρά, ωστόσο μεγαλύτερη/ για τη “χαρά” των Τρώων/ οι κρυμμένοι στον δούρειο ίππο Δαναοί,/ με πρώτο τον πανούργο Οδυσσέα/ που νόμιζε/ πως ήταν κιόλας στην Ιθάκη.// Και, βέβαια, γελούσαν τρανταχτά/ για τη χαρά των Τρώων και των Δαναών/ οι Θεοί στον Ολυμπο,/ ενώ ο Δίας τους παρουσίαζε-/ μεταξύ νέκταρος και αμβροσίας-/ τα… μέλλοντα να συμβούν». Το ποίημα του γράφοντος “Εκείνο το πρωί” (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 12.5.2020)