Γράφει ο Νεκτάριος Ευ, Κακατσάκης
Δεν γνωρίζω αν τούτη είναι η καλύτερη όλων συλλογή ποιημάτων του!
Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα ποιήματά του, προσπαθώ να εκλογικεύσω τη διαπίστωση αλλά πάλι:
Πώς ένα ποίημα ή ένας στίχος ή μία στροφή από κάποιο ποίημα μπορεί να χαρακτηριστεί ως καλύτερο από κάποιο άλλο; Και ποιος ορίζει κάτι τέτοιο; Επιπλέον, γιατί να μπαίνουν λογικές σύγκρισης ανάμεσα σε διαφορετικά ποιήματα;
Ωστόσο δεν μπορώ να μην καταθέσω τη συγκεκριμένη σκέψη μου για την παρούσα ποιητική συλλογή που εδώ εδώ και κάποιες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας;
Αισθάνομαι τυχερός!
Εκτός πολλών άλλων λόγων και για το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία και την τύχη να διαβάσω τα χειρόγραφα πολύ πριν εκδοθεί το συγκεκριμένο έργο!
Μες στο ησυχαστήριο του ποιητή – μοναχού, μονάχος εγώ απέναντί τους… αισθανόμουν κυρίως ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ένα είδος ποίησης που αναμετράται και με την δημιουργία του Κόσμου όπως μας έχει δοθεί, την υπεροψία του σύγχρονου ανθρώπου αλλά και την ανάγκη του να επιστρέψει στην αλήθεια, εκτός πολλών άλλων βέβαια!
Δεν είμαι κριτικός, ούτε μπορώ να διαχωρίσω τελείως τη θέση μου από την σχέση “πατέρα – γιου”· αυτό είναι ευτυχώς μια μεγάλη αλήθεια!
Ετσι μένω ως εδώ, και επειδή γνωρίζω ότι αν πω περισσότερα, συνεχώς θα νιώθω ανολοκλήρωτες τις σκέψεις και τους συλλογισμούς μου, μιας και όπως συμβαίνει με κάθε σπουδαίο έργο, αυτό συνεχώς μπορεί και δημιουργεί την αίσθηση που σου γεννά ένας ανολοκλήρωτος έρωτας που συνεχώς, επιτακτικά επιστρέφεις και περιστρέφεσαι γύρω του!
Ετσι μένω ως εδώ και ελπίζω μόνο ότι πέρα από το διαδίκτυο αυτό το έργο θα φτάσει σύντομα και στα χέρια μας, ως έκδοση τυπωμένη!
Και δύο λόγια από το Δ.Τ.:
«Κυρίαρχο πρόσωπο της συλλογής, που χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες, μια για κάθε εποχή του χρόνου, είναι ένας Έλληνας μοναχός, που λειτουργεί, εντός αλλά και εκτός μονής, ως ποιητής. Όλα ξεκινούν από μια κουβέντα που κάνει με τον ηγούμενό του, με μόνους μάρτυρες τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης…
"Τα χελιδόνια του μοναχού" είναι και ο τίτλος του πρώτου ποιήματος, που παρατίθεται: “Όσο αγαπώ τον Θεό,\ τόσο τον γνωρίζω\κι όσο τον γνωρίζω,\ τόσο αγαπώ τα πλάσματά Του,\ είπε ο ηγούμενος στον μοναχό\και του ζήτησε\ να το επαναλάβει.\ Όσο γνωρίζω τα πλάσματα του Θεού,\ τόσο τα αγαπώ\ κι όσο τα αγαπώ,\τόσο γνωρίζω τον Θεό,\ απάντησε ο μοναχός.\ Ο ηγούμενος χαμογέλασε.\\ Μόνοι μάρτυρες\τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης».
Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα ποιήματά του, προσπαθώ να εκλογικεύσω τη διαπίστωση αλλά πάλι:
Πώς ένα ποίημα ή ένας στίχος ή μία στροφή από κάποιο ποίημα μπορεί να χαρακτηριστεί ως καλύτερο από κάποιο άλλο; Και ποιος ορίζει κάτι τέτοιο; Επιπλέον, γιατί να μπαίνουν λογικές σύγκρισης ανάμεσα σε διαφορετικά ποιήματα;
Ωστόσο δεν μπορώ να μην καταθέσω τη συγκεκριμένη σκέψη μου για την παρούσα ποιητική συλλογή που εδώ εδώ και κάποιες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας;
Αισθάνομαι τυχερός!
Εκτός πολλών άλλων λόγων και για το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία και την τύχη να διαβάσω τα χειρόγραφα πολύ πριν εκδοθεί το συγκεκριμένο έργο!
Μες στο ησυχαστήριο του ποιητή – μοναχού, μονάχος εγώ απέναντί τους… αισθανόμουν κυρίως ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ένα είδος ποίησης που αναμετράται και με την δημιουργία του Κόσμου όπως μας έχει δοθεί, την υπεροψία του σύγχρονου ανθρώπου αλλά και την ανάγκη του να επιστρέψει στην αλήθεια, εκτός πολλών άλλων βέβαια!
Δεν είμαι κριτικός, ούτε μπορώ να διαχωρίσω τελείως τη θέση μου από την σχέση “πατέρα – γιου”· αυτό είναι ευτυχώς μια μεγάλη αλήθεια!
Ετσι μένω ως εδώ, και επειδή γνωρίζω ότι αν πω περισσότερα, συνεχώς θα νιώθω ανολοκλήρωτες τις σκέψεις και τους συλλογισμούς μου, μιας και όπως συμβαίνει με κάθε σπουδαίο έργο, αυτό συνεχώς μπορεί και δημιουργεί την αίσθηση που σου γεννά ένας ανολοκλήρωτος έρωτας που συνεχώς, επιτακτικά επιστρέφεις και περιστρέφεσαι γύρω του!
Ετσι μένω ως εδώ και ελπίζω μόνο ότι πέρα από το διαδίκτυο αυτό το έργο θα φτάσει σύντομα και στα χέρια μας, ως έκδοση τυπωμένη!
Και δύο λόγια από το Δ.Τ.:
«Κυρίαρχο πρόσωπο της συλλογής, που χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες, μια για κάθε εποχή του χρόνου, είναι ένας Έλληνας μοναχός, που λειτουργεί, εντός αλλά και εκτός μονής, ως ποιητής. Όλα ξεκινούν από μια κουβέντα που κάνει με τον ηγούμενό του, με μόνους μάρτυρες τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης…
"Τα χελιδόνια του μοναχού" είναι και ο τίτλος του πρώτου ποιήματος, που παρατίθεται: “Όσο αγαπώ τον Θεό,\ τόσο τον γνωρίζω\κι όσο τον γνωρίζω,\ τόσο αγαπώ τα πλάσματά Του,\ είπε ο ηγούμενος στον μοναχό\και του ζήτησε\ να το επαναλάβει.\ Όσο γνωρίζω τα πλάσματα του Θεού,\ τόσο τα αγαπώ\ κι όσο τα αγαπώ,\τόσο γνωρίζω τον Θεό,\ απάντησε ο μοναχός.\ Ο ηγούμενος χαμογέλασε.\\ Μόνοι μάρτυρες\τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης».
Υ.Γ. Λόγω των ημερών, αφήνω εδώ ενδεικτικά το ποίημα από την εν λόγω διαδικτυακή έκδοση:
«Η πύλη της μετανοίας»
«Η πύλη της μετανοίας»
«Δηλώνουν αναμάρτητοι
κι εξακολουθούν ν’ αμαρτάνουν.
Να παίρνουν μέρος
στους κάθε είδους λιθοβολισμούς,
που γίνονται καθημερινά,
η αγαπημένη διασκέδασή των.
κι εξακολουθούν ν’ αμαρτάνουν.
Να παίρνουν μέρος
στους κάθε είδους λιθοβολισμούς,
που γίνονται καθημερινά,
η αγαπημένη διασκέδασή των.
Δεν αποστρέφει το πρόσωπό Του
ο Κύριος των Δυνάμεων.
Για όλους έχει πάντα ανοιχτή
την πύλη της μετάνοιας.
ο Κύριος των Δυνάμεων.
Για όλους έχει πάντα ανοιχτή
την πύλη της μετάνοιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου