ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΙ ΕΦΕΤΟΣ
Τα σχολεία άνοιξαν κι εφέτος… Oπως άνοιγαν χρόνια τώρα, Σεπτέμβρη μήνα, στην πατρίδα μας, άνοιξαν. Κόντρα στον κορωνοϊό που ήρθε πριν από 8 περίπου μήνες και δε λέει να φύγει. Με λίγες μέρες καθυστέρηση και με πολλά προβλήματα, είναι αλήθεια, ωστόσο άνοιξαν. Με μάσκες και αντισηπτικά χθες ο αγιασμός, το καλωσόρισμα και η διανομή των βιβλίων. Με πρωτόγνωρες συνθήκες, με νέους “ακανόνιστους” κανόνες για μαθητές και δασκάλους. Και με την απειλή τη αναστολής λειτουργίας των τμημάτων ή και των σχολικών μονάδων που τυχόν θα επισκεφθεί ο καταραμένος ιός. Απού ζει μεταζώνεται. Καλή σχολική χρονιά, όσο καλύτερη γίνεται, σε μαθητές και δασκάλους!
Τα σχολεία άνοιξαν, όπως άνοιξαν, κι εφέτος χθες το πρωί κι ο νους μου επισκέφθηκε με το που ξύπνησα ένα-ένα τα σχολεία στα οποία για περισσότερα από 35 χρόνια υπηρέτησα τη Δασκαλοσύνη, ξεκινώντας τα μέσα της δεκαετίας του 1970 από το 1/θ Δημοτικό σχολείο Στροβλών. Τι θα έκανα αλήθεια εγώ τη σήμερον ημέρα αν ήμουν εν ενεργεία; Ποια στάση θα κρατούσα, πόσο αγχωμένος θα ήμουν, τι θα έλεγα στα παιδιά με τις μάσκες, πώς θα αντιμετώπιζα τους γονείς που επέμεναν να φέρουν δίχως μάσκες τα παιδιά τους στον αγιασμό… Εδώ σε θέλω (θα τη γράψω την παροιμία) κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα… Να πάω παρακάτω ή κατά μίαν έννοια παραπάνω. Αλήθεια, τι θα έκανα αν, λέμε τώρα, ήμουν υπουργός Παιδείας; Τι θα έκανα διαφορετικά στις δεδομένες συνθήκες;
«Πάλι/ στην έδρα εγώ/ και στο θρανίο εσύ/ παιδί της ελπίδας.// Μη φοβάσαι!// Δε θα σου πω “πάψε”,/ όταν μου ζητήσεις να μάθεις/ την αλήθεια./ Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,/ όταν μου πεις/ πως έχεις δικές σου ιδέες./ Δε θα σου ζητήσω/ να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο θεό,/ χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία.// Μη φοβάσαι!/ Μαζί θα μπούμε στον ναό,/ που ήρθε ο Χριστός/ με το μαστίγιο στο χέρι/ και πέταξε έξω τους εμπόρους./ Μαζί θα σκύψουμε/ να μαζέψουμε/ τις πεταμένες λέξεις/ και θα τους δώσουμε/ το νόημα που έχουν./ Μαζί θ’ αποκυλίσουμε/ “τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου”». Το ποίημά μου “Δάσκαλος” από την ποιητική συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα” (εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013). Γράφτηκε (ελαφρώς διαφορετικά) τον Ιούνιο του 1981 και μπήκε αντί προλόγου στο “Λεύκωμα” των Μετεκπαιδευθέντων Δασκάλων της διετίας 1979-1981 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, που εκδόθηκε από το Δ.Σ. του Συλλόγου τους, του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος. Τα σχολεία άνοιξαν κι εφέτος. Στις έδρες των οι δάσκαλοι, στα θρανία των οι μαθητές… Κερδισμένη πάντα η μάχη που δίνεται!
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ
«Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω/ που φέρω το όνομα της δασκάλας,/ που εσύ έφερες, όταν ήσουν στη γη./ Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·/ που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό/ να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές. […]Δώσε μου απλότητα και βάθος·/ λύτρωσέ με απ’ το να είμαι/ περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα./ Δώσε μου δύναμη να υψώνω τα μάτια/ πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,/ μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου./ Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,/ τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου./ Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία/ κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι./ Να μαλώνω με πόνο,/ να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!/ Κάνε να γεμίσει με πνεύμα/ το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου./ Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου/ η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα./ Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του/ και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή/ από τις κολώνες και το χρυσάφι των πλούσιων σχολείων». Από το ποίημα “Προσευχή της δασκάλας” της Gabriela Mistral (μετάφραση: Μαριάννα Τζανάκη).
Η γνωστή με το ψευδώνυμο Γκαμπριέλα Μιστράλ Χιλιανή ποιήτρια, διπλωμάτης, εκπαιδευτικός και φεμινίστρια Λουσίλα Γοδόι Αλκαγιάγα (1889-1957) ήταν η πρώτη λογοτέχνις της Λατινικής Αμερικής που τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το παραπάνω ποίημά της το “ανακάλυψα” απ’ τα πρώτα χρόνια της δασκαλικής μου πορείας…
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 15.9.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου