Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Για σήμερα… μια στάση! «Μια στάση εδώ» για να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο και να τραγουδάει ο Μητροπάνος!
Δεν το ’χω κάνει άλλωστε στο παρελθόν;
Στο παρελθόν!
Και τώρα! Το “παρελθόν” ανήκει μοναχά στο παρελθόν!
[Τουλάχιστον θυμάμαι!
Η θύμηση πια ένα από τα σωσίβια!].
Μια στάση δικαιούμαι! Νιώθω πως την έχω ανάγκη!
…Εγώ που έμαθα να πληκτρολογώ τον εγκέφαλό μου πάνω στις οθόνες των κινητών και των κομπιούτερ!
Αλλόκοτη εικόνα του “μέλλοντός μας” αυτή!
Μία από τις πολλές αλλόκοτες εικόνες του παρόντος μας!
Αλλόκοτες εικόνες που ποιος το περίμενε πως θα ζήσουμε!
Το “ζήσουμε” είναι ένα ρήμα που δεν ταιριάζει σε τούτη την εποχή!
Σκέφτομαι: ποιος τη ζει σήμερα τη ζωή του; Ποιος από κείνους που ζήσανε στα παρελθόντα, δεν νιώθει πως πια δεν ζει αλλά λειτουργεί ως μια μηχανή που άλλοτε είναι κουρδισμένη κι άλλοτε ξεκούρδιστη;
Πασχίζω να αποτραβήξω τον νου από το πληκτρολόγιο, να σταματήσω τα δάκτυλά μου να πατήσουν τα γράμματα για λέξεις που ψάχνουν να πληκτρολογηθούν! Λέξεις “της τωρινής εποχής” που με κούρασαν, φράσεις του σήμερα που κουράστηκαν από την επαναχρησιμοποίησή τους!
…Ολα ξένα, απόξενες έννοιες που δεν ταίριαξαν ποτές στην ψυχή μου· κι ας έχουν κάνει κατάληψη κι έχουν επικρατήσει εντός μου! Κι ας κυριαρχούν τριγύρω μου!
Μια στάση κάνω στη «διπλή γραμμή του δρόμου», να νιώσω και να αιστανθώ όπως κάποτε· άνθρωπος! Ποιος τη θυμάται τάχα τούτη την ιδιότητα;
…Να νιώσω και να αιστανθώ κάποια από τ’ ανθρώπινα· φίλος ανάμεσα σε φίλους πρόσωπα αγαπητά κι αγαπημένα, γύρω από τη στρωμένη τάβλα, με κρασί καλό και την παρέα που τραγουδά και γελά απ’ τα κατάβαθα της καρδιάς της!
Τούτες οι τελευταίες λέξεις μένουν στα κατάβαθα της καρδιάς!
Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 10.3.2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου