ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ"

«Όλα τα χρώματα μάζεψε το χέρι σου/όπως μαζεύεις τ’ απλωμένα ρούχα./ Όλα τα αρώματα μάζεψες/ όπως κλείνεις τα παραθυρόφυλλα της άνοιξης.// Είσαι η θαλπωρή του κάθε ταξιδιού/η αγάπη που στρώνει το τραπέζι/ η λιακάδα στο ρυτίδωμα του δειλινού/ το μεγάλο ξανθό στρώμα της καλοκαιρινής νύχτας.// Είσαι πίσω απ την πηγή των χρόνων/ Το ρίγος από το ζεστό νερό του ήλιου/ αραχνοΰφαντο πέπλο που μαγεύει τον ουρανό/ μήτρα των μεγάλων γαλάζιων ονείρων.// Μέσα σου συναρμολογείται το θαύμα/ η μεγαλειώδης ενατένιση του γαλαξία./ Φωτίζεις το μυστηριακό σκότος τ’ ουρανού/ του κόσμου το χαμόγελο σε κάθε μέρα που ξημερώνει». Το ποίημα “Γυναίκα” του Γρηγόρη Γεωργουδάκη, που γράφτηκε ειδικά για τη στήλη.

«Πάει καιρός που το ταβάνι στάζει μνήμες/ όσο και να προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα/ Δεν τα καταφέρνω/ Γι’ αυτό φέρνω ειδικούς/ Μήπως και βρω μιαν άκρη/ Ένας μου είπε: / Τόση υγρασία που είναι κλεισμένη/ Στη μνήμη/ Τη βαραίνει/ Άλλος: / Να σκάψω το ταβάνι/ Και να φτιάξω τη μνήμη από την αρχή/ Και ένας τρίτος:/ Τόσο ελαφριά που είναι/ Δεν μπορεί να κρατηθεί και πέφτει// Κανείς τους δεν μου είπε/ Πόσο ακόμη θ’ αντέχω/ Να σκουπίζω το πάτωμα/ Ψάχνοντας να σε βρω». Το ποίημα “Η μνήμη δεν τελειώνει” του Λεωνίδα Κακάρογλου από την ποιητική του συλλογή “Οι τίγρεις των δωματίων” (εκδ. βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ” Αθήνα 2017).

«Η μορφή σου κραυγάζοντας/ στις παρηγορήτρες παραισθήσεις/ του χαμένου ταξιδιώτη της ερήμου/ κρατήσου./ Η μορφή σου φωνάζοντας/ στην ύστατη απελπισμένη στιγμή/ του παλεύοντα μοναχικού ναυαγού,/ κρατήσου./ Η μορφή σου ψιθυρίζοντας στο κρεμασμένο στο χάος χέρι/ του απελπισμένου ορειβάτη,/ κρατήσου.// Στο οπλισμένο χέρι της ρουτίνας/ και του μακρινού καρυωτακισμού, ξανάρθες,/ μεταμψυχωμένη άνοιξη,/ κορυφαία του χορού,/ αγαλμάτινη θεά,/ να ραντίσεις με μαγικό φίλτρο/ ζεσταίνοντας τη νάρκη των ονείρων»… Άτιτλο ποίημα του Μανόλη Λεφάκη, από την ποιητική του συλλογή “Η μετοικεσία του ονείρου” (εκδ. “Έρεισμα”, Χανιά, 2001).

«Γύρω η φύση:/ Λουλουδιασμένη, καταπράσινη,/ με τα πουλιά να πεταρίζουν ξέγνοιαστα,/ με τα ζουζούνια να φτεροκοπούν ολούθε.// Γύρωθε ουρανόξυστα βουνά/ καθιές αητών, θεών και θρύλων.// Και παρακεί νερένια ερημιά/ η θάλασσα/ να σιγογλύφει της στεριάς/ τ’ αρχίνημα.// Και πάνω ένας ήλιος καυτερός να παίζει το κρυφτό μ’ ένα φεγγάρι,/ στο αστερόχτιστο λιβάδι τ’ ουρανού.// Εγώ στη μέση του ονείρου/ μ’ ένα λουλούδι κι ένα μήλο/ εις τα χέρια/ ν’ αποζητώ την Εύα.// “Δε θα τη βρεις…”/ μίλησε μια φωνή στα μέσα μου./ “…αν θες να ζήσεις στον Παράδεισο”./ Κι εγώ έδεσα στην ουρά του όφη/ τ’ αρχέγονό μου ένστιχτο,/ κι έψαξα μες στις φυλλωσιές/ του εαυτού μου το συμπλήρωμα…» Το ποίημα “Ο παράδεισος και η Εύα” του Γιάννη Θ. Πολυράκη από την ποιητική του συλλογή “Δάνειο χωμάτων”. (εκδ. “Εριφύλη”, Αθήνα 2007)

Επίλογος στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που ήταν χθες, οι “φωνές” των τεσσάρων Χανιωτών ποιητών…

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Στο βαθύ κόκκινο… πλέουν και οι τρεις σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, όπως της τις υπαγόρευσε… η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όταν γράφτηκαν. «Ο κορωνιός στα κόκκινα την έντυσε τη χώρα/ τα κρούσματα του Κοβητά πήραν την ανηφόρα», μας λέει στην πρώτη. «Η πολιτεία προσπαθεί να τον περιορίσει/ η καραντίνα δυστυχώς είναι η μόνη λύση», υποστηρίζει στη δεύτερη. Για να καταλήξει στην τρίτη: «Ο κορωνιός “κοκκίνησε” ακόμα και την Κρήτη,/ άντε να τον γκρεμίσουμε από τον Ψηλορείτη». Για να δουμε, αν θα δούμε, πώς θα δούμε, τι θα δούμε, Νεκταρία! Βλέποντας και κάνοντας πορεύομαστε, γιατί να το κρύψουμε!

«Αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι,/ να μιλούν για την αφεντιά του/ ορισμένοι./ Θέλοντας να τον ξορκίσουν,/ λένε συνεχώς το όνομα του/ κάποιοι άλλοι./ Με τις σφεντόνες των παππούδων τους/ τον αντιμετωπίζουν τα παιδιά./ Κι ενώ οι πολλοί/ φοβούνται και τον ίσκιο του,/ κάποιοι, με άσπρες και πράσινες μπλούζες,/ τον αντιμετωπίζουν/ στα μαρμαρένια αλώνια/ σίγουροι ότι στο τέλος θα νικήσουν.// Υπέρ πάντων ο αγών». Το ποίημα μου “Στα μαρμαρένια αλώνια” από την ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”, που κυκλοφορεί από τα τέλη του Φλεβάρη ελέυθερα στο Διαδίκτυο (https://petaxta.blogspot.com/ 2021/blog-post.40.html). Με τη σημείωση ότι γράφτηκε στις 26 Μαρτίου 2020, πριν ένα χρόνο, ένα χρόνο – αιώνα…

”Προσέχουν οι Χανιώτες”, “παρά την κόπωση από τα μέτρα”, διαβάζω στην πρώτη σελίδα των “Χ.ν.” το πρωί του περασμένου Σαββάτου 6 Μαρτίου. Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο μου. Στο να κλάψει ή να γελάσει ο Μάρτης… Στο να πάω ή να μην πάω στο Νίππος για αγροτικές εργασίες εγώ…

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 9.3.2021)