ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…..

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Ποια Ελλάδα μωρέεε...

Των Ελλήνων την πατρίδα/ βάρβαροι την ατιμάζουν!/
Οπου ανθοπετούσαν οι Ερωτες/ παραδέρνει η νυχτερίδα./
Κωστής Παλαμάς

Μια σκέτη υποκρισία λοιπόν είναι τα πάντα; Και ’μεις άλλοτε ως μαριονέτες άλλοτε ως καλοκουρδισμένα κουκλάκια... επαναλαμβάνουμε στο ίδιο βαρετό ή μη μοτίβο τη ζωή μας για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία και τις ορέξεις ορισμένων που μας ελέγχουν;
...Να αρχίσω να ξεσκίζω τις σάρκες μου θα ’ναι κι αυτό μια κάποια λύτρωση μα μόνο για μένα, γιατί πλέον δεν υπάρχουνε λόγια να ειπωθούν και δεν υπάρχουν και πράξεις αντίστασης να γίνουν...
...Να ευχηθώ να χάσω τα λογικά μου θα ’ταν κι αυτό μια κάποια λύση μα μόνο για μένα, όχι για κάποιον άλλον...
Γιατί η ιστορία αυτό μου ’χει αποδείξει, πως σε τούτον τον τόπο δεν έχουμε μάθει να παραδειγματιζόμαστε ούτε από τα καλά ούτε από τα άσχημα κι ο καθένας για την πάρτη του προχωρεί και πατεί επί πτωμάτων για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του! Ανάμεσα σε αυτούς και τα λογής - λογής λαμόγια παντού διάσπαρτα να διαφεντεύουν τις τύχες των... αδύναμων!
...Ξεγελώ τον εαυτό μου και βυθίζομαι στα όνειρά μου!
Μακάρι -ονειρεύομαι τα βράδια- να μπορούσα να εκφραστώ και να απευθυνθώ σε κείνους που πρέπει να αφουγκράζονται του “κόσμου” τη φωνή!
Κάποιες φορές ονειρεύομαι πως πραγματοποιήθηκε η ευχή μου και ξύπνησα σε έναν τόπο όπου το λάθος που ’χει τόσες και τόσες φορές επαναληθφεί, δεν ξανάγινε!
Πως άνοιξα τα μάτια μου κι εκείνα δεν αντίκρισαν αίματα αθώων, πως ξύπνησα και δεν πληγώθηκε η ψυχή μου, η περηφάνιά μου, πως δεν βούρκωσαν τα στήθια μου και πάλι για τον ίδιο τον λόγο... ποτέ ξανά...
Και μετά, ξυπνώ κι αυτή η αέναη μάχη με το κακό, πάντα ηττημένο με βγάζει και πάντοτε μου αφήνει την πικρή γεύση της απογοήτευσης, της αποσύνθεσης, την αίσθηση πως η αδικία και οι αδικούντες είναι κυρίαρχοι τούτου του τόπου...
Μα κείνο που πιότερο με εξοργίζει είναι η πάντα “ίδια” ψεύτικη κι υποκριτική έκφραση συμπόνειας, τα “ίδια” λόγια συμπαράστασης που εκστομίζονται από τους “γνωστούς ίδιους και τους ίδιους” προς όλους που χάσαν, χάνουν άδικα το σπλάχνο τους, το ταίρι τους, την ίδια τους τη ζωή!
...Ναι, μια κάποια λύση θα ’ταν να φύγω, να μη θωρώ, να μη καταλαβαίνω κι ήσυχα να κουρνιάσω και ν’ αθεφώ να φύγει κι εμέ η ψυχή μου...