ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakisv@gmail.com

Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. ήταν κι εφέτος, την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 28, 29 και 30 Ιούνη, εδώ! Για ν’ ανοίξει, γι’ άλλη μια χρονιά, στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου, τις πύλες του Πολιτιστικού μας καλοκαιριού. Για να μας ψυχαγωγήσει και πάλι, με την πραγματική έννοια του ρήματος. Για να λειτουργήσει, και πάλι, το κοινωνείν. Για να μας δείξει, και πάλι, ότι τα πάντα είναι δυνατά κάτω απ’ το ίσκιο της σημαίας του “εμείς”. Για να βάλει χρώμα στη ζωή μας που τελευταία παραέχει γίνει ασπρόμαυρη. Για να μας κάμει ενέσεις αισιοδοξίας. Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., το θέατρό μας, όπως τουλάχιστον όλοι οι Χανιώτες το θεωρούμε, πιστό στο καλοκαιρινό του ραντεβού, δήλωσε κι εφέτος “παρών”! Το δικό του ξεχωριστό “παρών” στο πολιτισμικό, και όχι μόνο, γίγνεσθαι του τόπου μας. Με τον “Αρχοντοχωριάτη” του Μολιέρου αυτή την φορά. Ένα έργο πολυδάπανο και υψηλών απαιτήσεων. Πριν ξεκινήσει, έχοντας για έβδομη συνεχή χρονιά, σαν χρυσό χορηγό την ΑΝΕΚ, την ανά την Ελλάδα περιοδεία του, όπου θα πραγματοποιήσει πάνω από 60 παραστάσεις. Με ούριο άνεμο, όπως πάντα τα τελευταία χρονια, τον αέρα του... Αεράκη. Του ιθύνοντος νου του, του Καλλιτεχνικού του Διευθυντή, που εκτός των άλλων, επιμένει να βάζει κάθε χρόνο ψηλά τον δείχτη της ποιότητας, μην αρκούμενος στην κατάκτηση της όποιας κορφής. Έχουμε ευθύνη... πρέπει να κρατούμε πάντα ψηλά τη σημαία... δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε καλλιτεχνικές εκπτώσεις... Στο περίπου κάποια, απ’ αυτά που είπε, όπως τα συκγράτησα, μιλώντας πριν απ’ την παράσταση της δεύτερης μέρας ο Μιχάλης. Έχουμε... κρατούμε... κάνουμε! Τι ωραίο να μιλά κανείς στο α’ πληθυντικό πρόσωπο. Τι ωραίο να λειτουργούμε και να λειτουργούμαστε στο α’ πληθυντικό πρόσωπο! Τι ωραίο να είναι το ΔΗΠΕΘΕΚ πάντα εδώ!

Την υπαρκτή και τη σήμερον ημέρα, μάλλον ιδιαίτερα τη σήμερον ημέρα, αρχοντοχωριατιά, σατιρίζει αναδεικνύοντάς την και αναδεικνύει σατιρίζοντάς την ο Μολιέρος με το κλασικό περί ου ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες έργο του. Ο κυρ Ιορδάνης, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης, είναι ένας ευκατάστατος νοικοκύρης. Τίποτα δεν του λείπει. Έχει εισοδήματα, ένα άνετο σπιτικό, μια υπέροχη σύζυγο και μια τρισχαριτωμένη κόρη που τον αγαπά και τον σέβεται. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη. Έχει όμως προσβληθεί από μια φοβερή ασθένεια: τη μεγαλομανία. Θέλει να δείχνει ανώτερος απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Πασχίζει ν’ απαλλαγεί από τη ρετσινιά της ταπεινής καταγωγής του και να αποκτήσει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανώτερης τάξης, της αριστοκρατίας. Μαϊμουδίζει συμπεριφορές ξένες προς την ιδιοσυγκρασία και την ανατροφή του, μιμείται το lifestyle που επικρατεί στο παλάτι του βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, σπαταλάει τεράστια ποσά σε δασκάλους για να τον μεταμορφώσουν, ώστε να γίνει αποδεκτός από την άρχουσα τάξη. Το ψώνιο του και την αφέλειά του εκμεταλλεύεται ο αδέκαρος ξεπεσμένος Κόμης Δοράντης και τον ταράζει στα δανεικά κι αγύριστα, καθώς ο καλοκάγαθος αυτός κυρ-Ιορδάνης ονειρεύεται να παντρέψει με τον κόμη την κόρη του Λουκίλη και να εισχωρήσει με αυτόν τον γάμο στους κύκλους της αριστοκρατίας...
Η συνέχεια, για όσους δεν είδατε το έργο, επί της σκηνής. Σε μια απ’ τις παραστάσεις που θα δοθούν μετά τις 17 Αυγούστου, ύστερα από την ανά την Ελλάδα περιοδεία σε περιφερειακούς δήμους του Νομού μας και πιθανόν στην Ανατολική Τάφρο...

Ελάχιστο που ήταν το αντίδωρο

Υψηλού, υψηλότατου, επιπέδου “Ο Αρχοντοχωριάτης”, έτσι όπως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. σε μετάφραση-διασκευή και σκηνοθεσία με αναφορές στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, του Γιάννη Καλατζόπουλου (βοηθός σκηνοθέτη η Χαρά Τσιώλη) τον ανέβασε, ζωντανό αναγνώσιμο και αναγνωρίσιμο επί σκηνής. Ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο απαξάπαντες οι ηθοποιοί. Ο Δημήτρης Πιατάς, που ας μου επιτραπεί η έκφραση έδωσε ρέστα στον ρόλο του Ιορδάνη, ο Τάσος Παλαντζίδης (τι ταλέντο!) στον ρόλο του Κόβιελου, ο Γιάννης Καλατζόπουλος (και ως ηθοποιός) στους ρόλους του β’ μουσικού, του υπηρέτη, του δασκάλου φιλοσοφίας, του θεατρίνου και του χότζα (!), του Τάκη Παπαματθαίου στους ρόλους του δασκάλου χορού και του κόμη Δοράντη, της Νικολέτας Βλαβιανού στον ρόλο της Νικολέττας, της Ελένης Κρίτα στον ρόλο της κυρίας Ιορδάνη, της Ιωάννας Μυλωνά στους ρόλους της τραγουδίστριας, της υπηρέτριας και της α’ θεατρίνας, της Στέλλας Δρογγίτη στους ρόλους του α’ μουσικού, της μπαλαρίνας, της Λουκίλης και της β’ θεατρίνας, της Θεοδώρας Σιάρκου στους ρόλους του γ’ μουσικού, του δασκάλου ξιφασκίας και της μαρκησίας Δοριμένης και του Γιώργου Χρανιώτη στους ρόλους του δασκάλου μουσικής και του Κλεόντη. Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη! Και βεβαίως αυτά που έπρεπε να είναι, για να μας παραπέμπουν στην εποχή του Λουδοβίκου του 14ου, μην κάνοντας μας ωστόσο να ξεχνούμε τη σημερινή εν Ελλάδι εποχή της... ΔΝΤ κρατίας, τα σκηνικά του Αντώνη Χαλκιά, τα κοστούμια της Βάλιας Μαργαρίτη (γι’ άλλη μια φορά ανιδιοτελής η προσφορά της!) η μουσική του Δημήτρη Λέκκα και οι χορογραφίες της Κατερίνας Ανδριοπούλου. Πόσο άψογα λειτούργησαν όλα και όλοι, σαν άτομα μα προπάντων σαν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο! Ελάχιστο που ήταν το αντίδωρο των πολύ θερμών και παρατεταμένων χειροκροτημάτων, όπως και των επευφημιών του κοινού, που μπορεί να μην ξετρούλιαξε αυτή τη φορά τις άβολες κερκίδες, αθρόως ωστόσο προσήλθε, εντέλει!