Eυθύβολα και μη...

Καλοκαιρινή αποστολή

Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr

Εκαιγε η φρεσκοστρωμένη άσφαλτος έξω από το διώροφο στο πάνω Κουμ - Καπί. Εμείς ξεπορτίσαμε γρήγορα - γρήγορα, κλείνοντας πίσω μας προσεκτικά τη σιδερένια εξώπορτα!
Είχαμε... αποστολή να πάμε να κλέψουμε τα όπλα των εχθρών που μένανε σε μια γειτονιά 6 - 7 δρόμους πιο μακριά από τη δική μας!
Με ταχύ βήμα, ντάλα μεσημέρι και συντροφιά τον ήχο από τα τζιτζίκια κινήσαμε πρώτα για το σπίτι του στρατηγού για να πάρουμε τις τελευταίες οδηγίες του...!
Εκείνος μας περίμενε, όπως είχαμε συμφωνήσει, για να μας παραδώσει έναν χάρτη με τη διαδρομή, έναν δεύτερο του εγκαταλελειμμένου σπιτιού με τη μεγάλη αυλή και ένα άλλο χαρτί με κωδικοποιημένες σημειώσεις που αφορούσαν την αποστολή!
Θα μπαίναμε από τη σιδερένια πόρτα που δεν καλόκλεινε και με προσοχή να μη μας πάρουν είδηση οι... φρουροί τους! Θα προσέχαμε κάτι παλιοσίδερα που βρίσκονταν στη χορταριασμένη αυλή μην τα ακουμπήσουμε γιατί μέσα στην απόλυτη ησυχία του μεσημεριού θα έκαναν πολύ θόρυβο και μετά, αφού περνούσαμε προσεκτικά από ένα στενό σημείο ανάμεσα από τα ψηλά χόρτα, θα πηγαίναμε στο σημείο όπου ήταν η κρυψώνα με όλα τα φυσοκάλαμα, τα σπαθιά από κλαδιά μουριάς και ό,τι άλλο βρίσκαμε...
“Καλή τύχη λοχία, καλή τύχη δεκανέα”!
Αφήσαμε πίσω μας τον αρχηγό και ξεκινήσαμε! Περπατούσαμε με προσοχή μη μας πάρει είδηση κανένα μάτι. Ο δεκανέας ήταν ζωσμένος τη ζώνη που συγκρατούσε το σπαθί του... για παν ενδεχόμενο! Αν μας έπιαναν τι θα κάναμε; Ούτε να το σκεφτούμε! Η αποστολή έπρεπε να πετύχει πάση θυσία!
Φτάσαμε στον προορισμό μας μέσα από κάτι στενά, όχι από τον κεντρικό δρόμο! Λίγο πριν φτάσουμε στα όρια της γειτονιάς τους, κρυφτήκαμε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και βγάλαμε το χαρτί με τις οδηγίες! Εγώ ως λοχίας θα κρατούσα τσίλιες στη γωνία του μαντρότοιχου του σπιτιού και ο δεκανέας θα έκανε όλη τη δύσκολη δουλειά!
Είμαστε απόλυτα έτοιμοι! Η πολλή ησυχία μας έκανε κάπως καχύποπτους αλλά καμία σκέψη για υποχώρηση! “Καλή τύχη δεκανέα!”.
Τον παρακολουθούσα να τρυπώνει από το μικρό πέρασμα της σιδερένιας πόρτας! Μου φαινόταν παράξενο που δεν υπήρχε κανένας από τους “εχθρούς” τριγύρω!
Δεν πρόλαβα να βάλω το κακό στον νου μου και είδα τον αδερφό μου να βγαίνει από τη σιδερόπορτα αγκαλιά με τα όπλα!
Κάτω από τον ήλιο, αρχίσαμε το τρέξιμο, πίσω για τη γειτονιά...