ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Κι εγώ σε αυτούς που μαζί τα... φάγαμε

Γράφει ο
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Το περασμένο τριήμερο συνάντησα πολλούς από εκείνους που τα έφαγαν μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Κι όλοι τους φαίνονταν να είναι πολύ χαρούμενοι γι’ αυτήν τους την πράξη, αφού το διαλαλούσαν με μεγάλες επιγραφές και πλακάτ, πάνω σε 'άρματα' και μάλιστα σε δημόσιους δρόμους ανά την επικράτεια!
Εγώ βλέποντάς τους τόσο στις τηλεοράσεις όσο και... live, όχι μόνο χάρηκα αλλά μπορώ να πω ότι ένιωσα και μια ενδόμυχη ικανοποίηση μαζί και ανακούφιση!
Μη με ρωτάτε να σας το εξηγήσω περαιτέρω γιατί αδυνατώ αλλά μέρος της αλήθειας είναι ότι από τότε που ειπώθηκε η συγκεκριμένη φράση, ένιωθα εντός μου μια αδιευκρίνιστη... ανησυχία, που ενδεχομένως να προερχόταν και από το γεγονός ότι δεν είχα δει κάποιον να 'βγαίνει' ευθαρσώς να παραδέχεται ότι είχε λάβει μέρος στο... τσιμπούσι!
Και όλο και περίμενα και προσδοκούσα -μέρα τη μέρα- κάποιους να βγουν και να το παραδεχτούν για να με παρακινήσουν και μένα στη δική μου εξομολόγηση: 'Ναι, λοιπόν, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που τα φάγαμε μαζί'!
Αυτό, λοιπόν, συνέβη το περασμένο τριήμερο· σε αυτήν μου την κρίση ειλικρίνειας αλλά και για να γιορτάσω την εσωτερική μου 'απελευθέρωση' ακολούθησα ένα άρμα και μεταξύ μας το... καταδιασκέδασα! Ακούγεται και είναι περίεργο αλλά το να σε καταδιώκει ένα τεράστιο προσωποποιημένο σύστημα και να μη μπορεί να σε πιάσει είναι από αυτά που σου μένουν αξέχαστα!
Κι εξηγούμαι: Ενιωσα μέρος της Ιστορίας της χώρας μου καθώς με ακολουθούσε η Μέρκελ, ο Στρος Καν, το ΔΝΤ, μαζί με την Τρόικα και με όλες τις άλλες μηχανές οικονομικής στήριξης. Τους έριχνα και κλεφτές ματιές που και που χορεύοντας και βγάζοντάς τους τη γλώσσα έως και πέντε πήχες!
Σε κάποια στιγμή που με πρόλαβε η Μέρκελ και μέσα στην οχλοβουή κάτι προσπαθούσε να μου πει που όμως δεν το άκουσα, της φώναξα δυνατά: 'Τι θες κυρά Μέρκελ, τι μου φωνάζεις; Γιατί χορεύω; Μια ζωή την έχουμε' και συνέχισα να χοροπηδώ σε ρυθμούς λάτιν! Κάποιοι με πέρασαν για μεθυσμένο μα εγώ το μόνο ποτό που είχα πιει ήταν λίγο νεράκι κι αυτό για να μη μου κάτσει το φαγητό που είχαμε συμφάγει εμείς οι ζεμένοι στο εν λόγω άρμα!
Γύρω μου οι περισσότεροι βρίσκονταν στην ίδια με εμένα κατάσταση, το μάτι μου πήρε και κάποιους άλλους που μας παρακολουθούσαν απ’ έξω και κουνούσαν το κεφάλι σαν να έλεγαν 'εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί...'.

Χανιώτικα νέα (09.03.11)