ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ο Βενιζέλος του Θερίσου

Υπάρχουν ομιλίες που παρακαλάς από μέσα σου να τελειώσουν και ομιλίες που παρακαλάς από μέσα σου να συνεχιστούν. Στις δεύτερες κατέταξα, δίχως δεύτερη σκέψη, κι αυτή που έκανε προ ημερών, το Σάββατο 5 Μαρτίου, στο Θέρισο, ως κεντρικός ομιλητής του εορτασμού για τα 106 χρόνια απ' την ομώνυμη επανάσταση ο και πρώην βουλευτής και πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου, πρόεδρος του Παραρτήματος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» στην Αθήνα, δικηγόρος, Γιώργος Πρασιανάκης.
«Οποιος γνωρίζει να μιλεί με γνώση και με τρόπο/ κάνει να κλαίσι, να γελούν τα μάτια των ανθρώπω» γράφει στον «Ερωτόκριτο» ο Βιτσέντζος Κορνάρος. Ε, λοιπόν και με γνώση και με τρόπο μίλησε στο Θέρισο «Θέρισο: Το εφαλτήριο της κρητικής απελευθέρωσης και της εθνικής αναδημιουργίας και ολοκλήρωσης», ο τίτλος της ομιλίας του, ο Γιώργος Πρασιανάκης, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα στη βασική κοινωνική της αποστολή που είναι η επικοινωνία και στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα. Σ' ένα απ' αυτά στάθηκε ξεχωριστά και η δημοσιογράφος της εφημερίδας μας Ελένη Φουντουλάκη που κάλυψε την εκδήλωση.
Στο μήνυμα που απαντά στα διάφορα σενάρια των «αμαθών» και κυρίως των «ιδιοτελών» περί? ανεξαρτησίας της Κρήτης, αναφέρομαι. «Ο Βενιζέλος στέλνει το μήνυμα ότι ο αγώνας του, που ευδοκίμησε κάτω από τη σημαία 'Ενωση ή Θάνατος' δεν σταματά ποτέ», επεσήμανε. Και συνέχισε: «Η Κρήτη ήταν, είναι και θα παραμείνει διακεκριμένο επίλεκτο τμήμα της μιας, αδιαίρετης, ανεξάρτητης και ελεύθερης Ελλάδας».


Ο Λόρκα μέσα μου
'
Φεύγω κ' έρχομαι/ αδέξια τις λέξεις μου/ μόνο δημόσια τραυλίζω/ -κατ' επιλογή μου-/ Στρίβω το τσιγάρο μου/ σε μια ανάσα/ σε μια τούφα του καπνού/ την σιωπή μου ταξιδεύω/ Μοναχά/ εικόνες δίνω/ και σκηνές/ ασπρόμαυρες των χρωμάτων/ της Ανδαλουσίας/ οι σκιές/ Φεύγω κι έρχομαι/ στης ποίησης τους στίχους/ Γρανάδα - Ισπανία - Παρίσι/ Λόρκα - μέσα μου/ πώς να μιλήσω/ όταν σκηνοθετώ την μελωδία/ της λέξης/ την ομορφιά της ψυχής/ τον στιγματισμό/ της φύσης/ Στου 36 την σιωπή'.
Τους παραπάνω στίχους μου τους έστειλε, με την παράκληση να τους δημοσιεύσω, εάν το κρίνω σκόπιμο, ο άγνωστος σε εμένα μέχρι τις προάλλες συμπολίτης μας, τακτικός, κατά δήλωση του, αναγνώστης της εφημερίδας μας, Νίκος Λατινάκης. Τους έγραψε, λέει στη συνοδευτική επιστολή που μου έστειλε, μετά από την παρακολούθηση της ταινίας «Ο Λόρκα μέσα μου» του και εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού «Κεδρισός», σκηνοθέτη Κώστα Νταντινάκη, στις 11 Φεβρουαρίου τ.ε., στην αίθουσα της πρώην Δημοτικής Λαχαναγοράς Ηρακλείου και τη σύντομη γνωριμία του με τον σκηνοθέτη.
Πήγε επί τούτου με τη σύζυγό του στο Ηράκλειο, μου γράφει και επισημαίνει ότι ήταν μια «εκδήλωση ποιότητας που τόσο ανάγκη έχουμε στις μέρες μας, μέσα σε μια γεμάτη από κόσμο αίθουσα». Και λόγω του περιεχομένου της ταινίας που δημιούργησε συναισθηματική φόρτιση και λόγω της συζήτησης που ακολούθησε με τον σκηνοθέτη, λέει. Το ότι δεν έχω δει την ταινία, που είναι παραγωγής 2010, έχει διάρκεια 75' και στην οποία πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Βιολάκης και η Δέσποινα Πολλαναγνωστάκη, δεν είναι λόγος να μην ασχοληθώ σχετικά, έχοντας σαν βάση το ποίημα και την επιστολή του ευαίσθητου συμπολίτη μας, σκέφτηκα. Και γιατί ξέρω την ποιότητα της σκηνοθετικής δουλειάς του Κώστα Νταντινάκη απ' τα ντοκιμαντέρ του για τον Γιώργη Μανουσάκη και τη Βικτωρία Θεοδώρου? Για την εν λόγω εκδήλωση στο Ηράκλειο, μετά την πραγματοποίησή της, δεν γράφτηκε εξάλλου τίποτα?

Ενας αλλά λέων ο? Τιμολέων!

Ενας αλλά λέων ο? Τιμολέων! Το έγραψα και πριν από τρία ακριβώς χρόνια (17.3.2008) στη στήλη αυτή παρουσιάζοντας το με αρ. 83 φύλλο της εφ. «Η φωνή του Πλατανιά», που εκδίδει τακτικά κάθε δύο μήνες ο Τιμολέων Φραγκάκης. Το ξαναγράφω και σήμερα, βάζοντάς το μάλιστα και ως τίτλο σε τούτη την εύφημη μνεία με αφορμή την κυκλοφορία του 100ού πανηγυρικού 12 σελίδων φύλλου της πλατανιανής εφημερίδας.
Ενας, αλλά λέων με την έννοια ότι αυτός είναι όλα αυτά τα χρόνια ταυτόχρονα και σε ρόλο διευθυντή και σε ρόλο αρχισυντάκτη και σε ρόλο δημοσιογράφου και σε ρόλο διακινητή. Χωρίς αυτό να σημαίνει, πάντως ότι είναι μόνος. Αμέριστη, λέει ο ίδιος είναι η συμπαράσταση τόσο του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού όσο και των απανταχού Πλατανιανών. «Δεν σταθήκαμε ποτέ σε ό,τι μας χωρίζει και μας πληγώνει. Δεν θίξαμε υπολήψεις, δεν προσβάλαμε κανένα. Με σεβασμό και ευπρέπεια διαλέξαμε αυτά που μας ενώνουν και μας φέρνουν όλους κοντά. Δεν υποδαυλίναμε κομματικά και παραταξιακά πάθη. Σεβαστήκαμε και διαφορετικές απόψεις, ενώ διατηρήσαμε και τις δικές μας. Παρακολουθούσαμε ενέργειες, προβάλαμε αποτελέσματα, υπενθυμίζαμε προβλήματα, προωθούσαμε θέματα, πάντα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας». Μένω σ' αυτό το απόσπασμα απ' το κύριο άρθρο του τελευταίου φύλλου που έχει τίτλο «100 φορές και 17 χρόνια? ακούγεται η φωνή μας». Και για να επισημάνω ότι κυρίως τον ρόλο του συντονιστή του «πλατανιανού» εμείς έχει ο Τιμολέων. Και στο 200ό φύλλο, φίλε!