ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Η ΖΩΗ εν τάφω! Οπως σχεδόν κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, στον Επιτάφιο του Τιμίου Σταυρού στο Νίππος θα βρεθώ, πάντα Θεού θέλοντος, το βράδυ. Με το που θα σημάνει ο παπα – Μιχάλης. Από εδώ θα κινήσουμε όλοι μαζί, μέσα στη νύχτα, αφού ψαλλούν τα εγκώμια, για το Κοιμητήρι του Αγιού – Αθανάση, όπου θα μας περιμένουν οι δικοί μας. Ο καθείς στον τάφο του. Τι βεγγέρα κι αυτή η αποψινή!

Δείτε περισσότερα...ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΚΑΝΕΝΑΣ Ιωάννης ή άλλος μαθητής και κανένας ποτέ άνθρωπος δεν θα μπορέσει να γράψει για τη μάνα του Σταυρωμένου, που σήμερα, ως τρεις και ένα λεπτό της Φοβερής Παρασκευής, βρίσκεται μόνη ανάμεσα στους Ρωμαίους στρατιώτες, κάτω από τον σταυρό, του Μοναχογιού της, που μόλις έχει ξεψυχήσει. Για μια μάνα που δεν έχει πια δάκρυα και που η καρδιά της έχει γίνει μόρια σκόνης κι έχει σκορπιστεί στους πέντε ανέμους». Από το βιβλίο του γράφοντος “Τα γράμματα της Παναγίας” (εκδ. Μητροπόλεως Κισάμου & Σελίνου).

«ΣΗΜΕΡΟ μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα/ σήμερο ούλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται…». Ετσι αρχίζουν τα ξεχασμένα σήμερα “Πάθη του Χριστού”. Να ξαναγινόμουν λέει, παιδί! Να γύριζα 55 τόσα περίπου χρόνια πίσω και να τα ’λεγα πόρτα – πόρτα! Βαγγέλη (στον εννιάχρονο εγγονό μου το λέω) ακούς;

Η ΖΩΗ εν τάφω! Οπως σχεδόν κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, στον Επιτάφιο του Τιμίου Σταυρού στο Νίππος θα βρεθώ, πάντα Θεού θέλοντος, το βράδυ. Με το που θα σημάνει ο παπα – Μιχάλης. Από εδώ θα κινήσουμε όλοι μαζί, μέσα στη νύχτα, αφού ψαλλούν τα εγκώμια, για το Κοιμητήρι του Αγιού – Αθανάση, όπου θα μας περιμένουν οι δικοί μας. Ο καθείς στον τάφο του. Τι βεγγέρα κι αυτή η αποψινή!

ΑΠΟ ΤΟΝ φίλο ιερωμένο η μαντινάδα της ημέρας. «Οπως τον άσωτο υιό, Πατέρα μας, και πάλι/ μας περιμένεις στον σταυρό με ανοιχτή αγκάλη», μας λέει.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ αποικία ούτε λαθρεπιβάτες στο ευρωπαϊκό καράβι, διαμήνυσε από τη Μόσχα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Σε σε τα λέει η πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη! Αν υποθέσουμε ότι η πεθερά είναι η Ρωσία και νύφη η Ευρώπη. Ενα αυτό. Συν το άλλο. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, κυρία Ευρώπη!

ΚΙ ΑΥΤΟ και τούτο και τ’ άλλο και το παράλλο. Στην… πρέσα η ελληνική πλευρά στη συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Ομάδας Εργασίας (ΓουροΓουόρκινγκΓκρουπ). Τα πάντα όλα ζητούν οι ελεγκτές παύλα δανειστές μας. Ευρώ και… καλός θάνατος, πάντα η γραμμή μας;

«ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ πάντα ο Θιός στους δυνατούς τα δίνει/ γιατί εις τους αδύνατους δεν έχει (ε)μπιστοσύνη!». Και διά της στήλης αφιερώνω αυτή τη μαντινάδα στον φίλο, ξεχωριστό ποιητή και διακεκριμένο δημοσιογράφο Δημήτρη Κακαβελάκη, συνοδεύοντας τα συλλυπητήριά μου για το φευγιό της συντρόφισσάς του της Μαρίας και της αδερφής του Ειρήνης στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Διδάσκει ήθος και αξιοπρέπεια μέσα κι απ’ αυτήν την τελευταία διπλή δοκιμασία ο φίλος μου!

ΚΑΠΟΤΕ ένας κοκκινολαίμης είχε φτιάξει τη φωλιά του σ’ ένα δέντρο στη μέση περίπου ενός λόφου. Ζούσε εκεί τριγύρω και ήταν ευχαριστημένος. Μια μέρα, συννεφιασμένη και σκοτεινή, τρόμαξε από τις φωνές και τον θόρυβο που γίνονταν κοντά του. Ανθρωποι, πολλοί άνθρωποι, ανέβαιναν στο λόφο κι είχαν στη μέση τρεις που σήκωναν από έναν σταυρό ο καθένας τους. Άμα φτάσανε στο ψηλότερο σημείο του λόφου, σταυρώσανε τους τρεις ανθρώπους και στου μεσαίου το κεφάλι βάλανε ένα στεφάνι με αγκάθια […] Μια στιγμή άφησε τη φωλιά του και μ’ ένα φτερούγισμα βρέθηκε στον σταυρωμένο Χριστό. Πλησίασε και με τη μυτίτσα του τράβηξε ένα μικρό αγκαθάκι. Τότε, μια σταγόνα από το αίμα του Χριστού έπεσε στον λαιμό του κοκκινολαίμη κι από κείνη τη μέρα τα φτερά του γύρω – γύρω στον λαιμό είναι κόκκινα. (Από το βιβλίο του Βασίλη Γ. Χαρωνίτη “Θρύλοι και παραδόσεις για τη Μεγαλοβδομάδα και τη Λαμπρή”).

«Εκείνοι που φωνάζαν “Ωσαννά”,/ πετάξανε τα βάγια τους· και δούλοι/ του κάθε “δυνατού” τώρα ξανά/ το θάνατο ζητούν για μεροδούλι/ του Λυτρωτή π’ απάλυνε τον πόνο/ κι ορύονται: “τον Ιησού σταυρώστε μόνο!”/ Θεός Αυτός, μα κι άνθρωπος, γυρίζει/ στο πλήθος που χουγιάζει μανιασμένο/ και βλέπει ανάμεσά του, και γνωρίζει/ κάποιους λεπρούς κι εκείνον τον πιασμένο/ που γιάτρεψε· ω Θε μου, κοίταξέ τον/ πώς σκούζει σαν τσακάλι: Σταύρωσέ τον!/ Εβούρκωσε η ματιά, κι η απιστία/ σα νυχτερίδα φώλιασε στο Νου/ κι είπε βαθιά: “Πατέρα η αχαριστία/ να μην τον βρει το δρόμο τ’ ουρανού,/ και κάνε τη να σβήσει μ’ όποιους τρόπους αυτή κι η διαβολή απ’ τους ανθρώπους”».
Το ποίημα “Στερνή προσευχή” του Νίκου Νικολόπουλου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (10.04.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-277/#ixzz3Wta9eVjt 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook