ΔΙΑΧΥΤΗ παντού η προσδοκία της Ανάστασης. Το βλέπεις στις κινήσεις των ανθρώπων, το διαβάζεις στα μάτια τους, το παρατηρείς στη συμπεριφορά τους. Να μη λείψει ποτέ αυτή η προσδοκία που μας κρατά ζωντανούς, η ευχή που κάνει ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΠΟΣΟ ξένο και μακρινό μου φαίνεται τώρα το μοιρολόι της Μαρίας της Μαγδαληνής, που αναθυμάται πως έπλυνε τα πόδια σου με τα μύρα και πως τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Αυτή δεν ξέρει! Κανένας δεν ξέρει πως, αυτήν κιόλας την ώρα, την ώρα που δύει ο ήλιος, εσύ είσαι κιόλας αναστημένος και ξεσκονίζεις, μέσα στον τάφο, από πάνω σου τα χώματα. Οπως τον γαμπρό που ξεκινώντας από το σπίτι μου για τον γάμο, ισιώνει με το δεξί χέρι τα μαλλιά του μήπως και του ξεφύγει καμιά τρίχα». Από το βιβλίο του γράφοντος “Τα γράμματα της Παναγίας” (εκδ. Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου).
«ΠΟΣΟ ξένο και μακρινό μου φαίνεται τώρα το μοιρολόι της Μαρίας της Μαγδαληνής, που αναθυμάται πως έπλυνε τα πόδια σου με τα μύρα και πως τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Αυτή δεν ξέρει! Κανένας δεν ξέρει πως, αυτήν κιόλας την ώρα, την ώρα που δύει ο ήλιος, εσύ είσαι κιόλας αναστημένος και ξεσκονίζεις, μέσα στον τάφο, από πάνω σου τα χώματα. Οπως τον γαμπρό που ξεκινώντας από το σπίτι μου για τον γάμο, ισιώνει με το δεξί χέρι τα μαλλιά του μήπως και του ξεφύγει καμιά τρίχα». Από το βιβλίο του γράφοντος “Τα γράμματα της Παναγίας” (εκδ. Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου).
ΔΙΑΧΥΤΗ παντού η προσδοκία της Ανάστασης. Το βλέπεις στις κινήσεις των ανθρώπων, το διαβάζεις στα μάτια τους, το παρατηρείς στη συμπεριφορά τους. Να μη λείψει ποτέ αυτή η προσδοκία που μας κρατά ζωντανούς, η ευχή που κάνει ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος.
ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ κι οι δυο αναστάσιμες σήμερα: «Το μήνυμα τσ’ Ανάστασης πρέπει ν’ αφουγκραστούμε/ φτωχούς κι ανυπεράσπιστους πάντα να βοηθούμε», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Θε μου, το φως τσ’ Ανάστασης τον κόσμο να φωτίζει/ και των λαών δάκρυ χαράς λουλούδια να ποτίζει», μας λέει ο Ηλίας Σταματάκης, στο ίδιο περίπου μήκος κύματος.
«ΠΟΛΛΑ δεν θέλει ο άνθρωπος/ να ’ν’ ήμερος, να ’ναι άκακος/ λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση». Πολλές φορές έρχονται στο νου μου οι στίχοι αυτοί του Οδυσσέα Ελύτη. Τι καλά να ήταν πάντα έτσι τα πράγματα και να μην έρχονταν αλλιώς!
ΕΣΠΕΥΣΑΝ να προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια στους διασωθέντες τελικά Σύρους μετανάστες οι κάτοικοι της Γαύδου, διαβάζω στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μας. Δεν λείπουν απ’ την κοινωνία μας οι πράξεις αλληλεγγύης, είναι φανερό. Δεν είμαστε όμως μια κοινωνία αλληλεγγύης. Κι αυτό είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού, μάλιστα…
ΧΙΛΙΑΔΕΣ είναι οι επισκέπτες που βρίσκονται στον τόπο μας αυτές τις μέρες. Χανιά, τόπος να τον επισκεφθείς, αν δεν είσαι Χανιώτης. Και βέβαια τόπος να ζεις.
ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Μας αρέσει να επιστρέφουμε σ’ αυτά αυτές τις μέρες. Στο δίχως ζιζάνια περιβόλι των αναμνήσεων. Στου Ιούδα το δεμάτι, σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, για παράδειγμα. Τι… επιχείρηση κι αυτή!
ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Μας αρέσει να επιστρέφουμε σ’ αυτά αυτές τις μέρες. Στο δίχως ζιζάνια περιβόλι των αναμνήσεων. Στου Ιούδα το δεμάτι, σήμερα, Μεγάλο Σάββατο, για παράδειγμα. Τι… επιχείρηση κι αυτή!
«Ο ΠΑΠΑ – Διανέλλος εσηκώθη στενάζων, εισήλθεν εις τον ναόν και προσεκύνησεν εις τας βαθμίδας του ιερού βήματος. Ευθύς κατόπιν του έτρεξαν η γριά Μαθηνώ και η θεία το Σειραϊνώ, η σημαιοφόρος των πανηγύρεων. Αι δύο γυναίκες ήρχισαν να αναζωπυρώσι τα φυτίλια, να ρίπτωσιν έλαιον εις τας κανδήλας και να κάμνωσι εγκαρδίους σταυρούς. Ησθάνοντο ανέκφραστον χαράν και γλύκαν εις τα σωθικά των: Ήτον Ανάστασις. Ανάστασις!» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: “Λαμπριάτικος ψάλτης”).
ΕΝΑ ΣΦΑΚΙΑΝΟ έθιμο που επιβίωσε σχεδόν μέχρι τις μέρες μας προσδίδει μια διαφορετική διάσταση στην αναστάσιμη ευφορία. Εδιναν λίγο από το ψωμί της Λαμπρής στα οικόσιτα ζώα, ακόμη και λίγα ψίχουλα από το τραπέζι αρκούσαν. Το μεγάλο μήνυμα της Ανάστασης πρέπει να πάει παντού, να φτάσει ακόμη και στα ζωντανά του σπιτιού η ιδιαιτερότητα της μέρας. Ωστόσο, ο χώρος του βοσκού ή του καλλιεργητή της γης δεν περιοριζόταν στα όρια του οίκου. […] Πετούσαν ένα κομμάτι κρέας έξω από το σπίτι και λέγανε: «Φάτε, ψύλλοι και κοριοί/ κι όφιδες και ποντικοί/ κι όλα τα μιαρά τση γης/ να πασκάσετε κι εσείς». (Από το βιβλίο “Λαϊκές Τελετουργίες στην Κρήτη” του Νίκου Ψιλάκη.
«Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!/ Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή, Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί!/ Ανοιγαν οι πύλες, η πομπή προχωρούσε/ με ψαλμούς κι εξαπτέρυγα, άστραφταν/ τα πολύτιμα, άναβαν μυριάδες τα κεριά/ των χριστιανών, φλόγες πίστης/ σημείο χαράς./ Μιαν μικρήν εικόνα της Ανάστασης/ είχε η Ενορία μας. Σπρωχνόμασταν/ για να ασπαστούμε, οχλαγωγή. Γελούσαν/ χαρούμενοι οι πιστοί, στα χέρια/ κόκκιν’ αβγά, άναβαν βεγγαλικά/ κι οι μεγαλύτεροι σαν παιδιά».
Από το ποίημα “Πριν την Ανάσταση” της Ζωής Καρέλλη.
Από το ποίημα “Πριν την Ανάσταση” της Ζωής Καρέλλη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (11.04,2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου