Σε κοιτάζω συνεπαρμένη. Είναι τα ορθάνοιχτα φτερά σου μάτια και βλέπουν, χέρια και παίζουν τη λύρα του Ορφέα, γλώσσα και μιλούν τη γλώσσα μας… Ολοζώντανη η σάρκα σου κάτω από τον χιτώνα σου. Κάτω από το αφροπλεγμένο μπούστο σου, βαθιά στον κόρφο σου, ανασαίνει ρυθμικά, λυπημένα η ελληνίδα ψυχή σου! Σε κοιτάζω άλαλη. Βρόγχος η κραυγή που ανεβαίνει στο λαιμό μου και με πνίγει: Τούτη η Νίκη είναι Ελληνίδα! Είναι δικό μας τούτο το ανεπανάληπτο θαύμα! Γιατί το κρατάτε σκλαβωμένο σε ξένη γη, κάτω από ξένο ουρανό, όπως τόσα και τόσα άλλα; Γιατί;
Ευδοκία Σκορδαλά- Κακατσάκη
Δείτε περισσότερα... ΕΥΔΟΚΙΑ
ΣTH ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
Ανθρωποθάλασσα γύρω σου. Τα κύματά της πλησιαίνουν, πλαταίνουν, φουσκώνουν, ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια σου. Ο σάλαγός τους ακαταλαβίστικος, σκέτη Βαβέλ, ξεψυχά μπροστά στα πόδια σου. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι. Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, Έλληνες. Λευκοί, μαύροι. Στέκονται και σε θαυμάζουν. Σε φωτογραφίζουν. Φωτογραφίζονται μαζί σου…
Ανάμεσά τους κι εγώ. Να σε προσκυνήσω θέλω. Λαχτάρα, χαρά, συγκίνηση. Περηφάνια, λύπη, θυμός, οργή. Χίλια μύρια αφίλιωτα κι αντίμαχα συναισθήματα, κουβάρι αξεδιάλυτο, μέσα μου. Τα μηνίγγια μου χτυπούν να σπάσουν. Τα πόδια μου τρέμουν. Τα μάτια βουρκώνουν. Γεμίζουν βροχή.
Πώς την περίμενα τούτη τη στιγμή! Τόσα και τόσα άκουγα για σένα από παιδί. Θαύμαζα τις φωτογραφίες σου. Καμάρωσα κάποτε το φτωχό εκμαγείο σου από γύψο(!) που έστειλαν…πεσκέσι οι «φίλοι μας» οι Γάλλοι στο Μουσείο του μικρού νησιού σου-μας! Τι ειρωνική χειρονομία, Θεέ μου!
Καμιά σχέση εσύ με τις φωτογραφίες και το ψευτο-ομοίωμά σου! Ήλιος φεγγοβόλος εσύ. Κι όλα μπροστά σου ίσκιοι που σβήνουν, καπνός που διαλύεται. Άμορφα κι άψυχα, άχαρα και ψεύτικα μπρος στην ψυχή και την αλήθεια σου. Η απόλυτη ομορφιά σου, η επιβλητική θωριά σου καθηλώνει το βλέμμα, κόβει την ανάσα!
Σε κοιτάζω και δεν σε χορταίνω! Θαρρείς και μόλις πάτησες τα ποδάρια σου στην πέτρινη πλώρη του καραβιού. Στάζουν Αιγαίο οι πτυχές του αψεγάδιαστου πέπλου σου. Μοσχοβολάς αλμύρα και Ελλάδα! Έχεις ορθάνοιχτα τα τεράστια φτερά σου. Έτοιμη είσαι να πετάξεις!
Σε κοιτάζω συνεπαρμένη. Είναι τα ορθάνοιχτα φτερά σου μάτια και βλέπουν, χέρια και παίζουν τη λύρα του Ορφέα, γλώσσα και μιλούν τη γλώσσα μας… Ολοζώντανη η σάρκα σου κάτω από τον χιτώνα σου. Κάτω από το αφροπλεγμένο μπούστο σου, βαθιά στον κόρφο σου, ανασαίνει ρυθμικά, λυπημένα η ελληνίδα ψυχή σου! Σε κοιτάζω άλαλη. Βρόγχος η κραυγή που ανεβαίνει στο λαιμό μου και με πνίγει: Τούτη η Νίκη είναι Ελληνίδα! Είναι δικό μας τούτο το ανεπανάληπτο θαύμα! Γιατί το κρατάτε σκλαβωμένο σε ξένη γη, κάτω από ξένο ουρανό, όπως τόσα και τόσα άλλα; Γιατί;
Σε κοιτάζω άλαλη κι ανήμπορη να κάνω κάτι για να σε λευτερώσω! Σφίγγω τις γροθιές μ’ ανίσχυρη λύσσα. Κλείνω αθέλητα τα μάτια.
Και… νιώθω τον θρακιώτη άνεμο που χαϊδεύει το θεσπέσιο κορμί σου να ξεσηκώνεται. Φυσά δυνατά, φυσά μανιασμένα… Κι εσύ πλαταγίζεις τα μεγάλα φτερά σου και πετάς… και φεύγεις μαζί του! Καλή αντάμωση στην πατρίδα!!! σου φωνάζω. Και σε βλέπω με της ψυχής τα μάτια να προσγειώνεσαι στη Σαμοθράκη! Γύρω σου στήνουν χορό χαράς ο ουρανός κι η θάλασσα, ο ήλιος και το φεγγάρι, τα δέντρα, τα βουνά, οι πηγές και τα ποτάμια! Κι όλα σε καλωσορίζουν. Άψυχα και ζωντανά… Άνθρωποι και φύση! Όλα, σου λέω!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου