Ο οχλός εμαζεύτηκε περιμένοντας ένα σύνθημα. Ενα νεύμα του διοργανωτή. Οι κάμερες πάντοτε στο ON. Tα φώτα, πάντα ανοιχτά, οθόνες, οθονάκια κι οθονίσκοι κι αυτά τριγύρω αντανακλώντας τις οθόνες των μες στις οθόνες τους. Το πλήθος αλαλάζον…
Οι γραφιάδες μίλησαν για πλήθος· όποιοι από αυτούς ήταν με τον διοργανωτή. Κάποιοι άλλοι πάλι γραφιάδες μίλησαν για κόσμο κι οι ποιητές σημείωναν εντός τους τα σημάδια και σιωπούσαν από συνήθεια… Συνηθισμένοι από την στοχοποιημένη απομάκρυνσή τους.
«Ισως καλύτερα έτσι» είπε ένας
Οι γραφιάδες μίλησαν για πλήθος· όποιοι από αυτούς ήταν με τον διοργανωτή. Κάποιοι άλλοι πάλι γραφιάδες μίλησαν για κόσμο κι οι ποιητές σημείωναν εντός τους τα σημάδια και σιωπούσαν από συνήθεια… Συνηθισμένοι από την στοχοποιημένη απομάκρυνσή τους.
«Ισως καλύτερα έτσι» είπε ένας
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Των ημερών... της εποχής... αφηγηματική αδεία
Ο οχλός χειροκροτούσε -το “οχλός” τονισμένο στη λήγουσα- και κάπου-κάπου θύμωνε και κάπου φωνασκούσε. Και κάποτε-κάποτε ορυόταν κι έβριζε… Κι άλλοτε “κυλιόταν στα πατώματα”, άναβε αναπτήρες, γελούσε με την καρδιά του στα τσιτάτα του γελωτοποιού και κάπου-κάπου σιγομουρμούριζε ο γεις στον άλλο -μέρος όλοι του ίδιου “οχλού”- «πόσο ωραία περνάμε ρε παιδί μου».
Κι όταν έσβηναν τα “φώτα” -λίγες στιγμές πριν το κάθε παραλήρημα- οι πόρτες ήταν ανοιχτές να μπορέσει να μπει κι “άλλος οχλός”, να στριμωχθεί μέσα στο “μαγαζί” όπου κι ο κόσμος ο πολύς γινόταν όλο και περισσότερος.
Τόσος κόσμος!… Ηταν κι η “βρώμα” πού ’χε κυκλοφορήσει -και οι οθόνες όπου κοιτούσες το ’γραφαν ξακάθαρα- «ίσως κάποιοι τυχεροί κερδίσουν το ΜΕΓΑ δώρο». “Δώρο” και “τσάμπα” έστω κι αν είναι “ίσως”…, μια ελπίδα πάντοτε ελλοχεύει. Κι ας είχε χαθεί κι εκείνη η μεγάλη ελπίδα, ο “οχλός” πάντοτε ελπίζει. Ελπίζει πως κάποτε θα γελάσει το χειλάκι του. Τούτη η ελπίδα δεν πρόκειται να χαθεί κι ας φαντάζει για κάποιους “λίγη”.
Ο οχλός εμαζεύτηκε περιμένοντας ένα σύνθημα. Ενα νεύμα του διοργανωτή. Οι κάμερες πάντοτε στο ON. Tα φώτα, πάντα ανοιχτά, οθόνες, οθονάκια κι οθονίσκοι κι αυτά τριγύρω αντανακλώντας τις οθόνες των μες στις οθόνες τους.
Το πλήθος αλαλάζον…
Οι γραφιάδες μίλησαν για πλήθος· όποιοι από αυτούς ήταν με τον διοργανωτή. Κάποιοι άλλοι πάλι γραφιάδες μίλησαν για κόσμο κι οι ποιητές σημείωναν εντός τους τα σημάδια και σιωπούσαν από συνήθεια… Συνηθισμένοι από την στοχοποιημένη απομάκρυνσή τους.
«Ισως καλύτερα έτσι» είπε ένας από αυτούς ως “διάνος” και “διανοούμενος”. «Είναι καλύτερα έτσι, δεν το μπορώ να είμαι ένας από αυτούς, ένας μες στον όχλο».
«Ενας μέσα στον οχλό;» ρώτησε κάποιος που εξακολούθησε να τραντάζεται στους ήχους της δυνατής συγκίνησης…
Ξεπουπουλιάστηκε ο “διάνος” ακούγοντας τον συμπατριώτη του και μη γυρίζοντας να τονε δει, σήκωσε αψηλά το κούτελό του κι αποχώρησε να πάει να γράψει τ’ απωθημένα του…
Οι άλλοι δεν του δώσαν σημασία και συνέχισαν να χασκογελούνε, να χοροπηδούν και να θωρούν το “πλήθος”
-που έμοιαζε με το δικό τους πλήθος- εντός των οθονών που ήτανε τριγύρω…
Κι ο γελωτοποιός αίφνης σήκωσε το χέρι:
«Στοοοπ» τους φώναξε κι εκείνοι ως διά μαγείας εσιώπησαν…
«Είναι ώρα τώρα να μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον σας», τους είπε…
«Ακούτε με»…
Κι όταν έσβηναν τα “φώτα” -λίγες στιγμές πριν το κάθε παραλήρημα- οι πόρτες ήταν ανοιχτές να μπορέσει να μπει κι “άλλος οχλός”, να στριμωχθεί μέσα στο “μαγαζί” όπου κι ο κόσμος ο πολύς γινόταν όλο και περισσότερος.
Τόσος κόσμος!… Ηταν κι η “βρώμα” πού ’χε κυκλοφορήσει -και οι οθόνες όπου κοιτούσες το ’γραφαν ξακάθαρα- «ίσως κάποιοι τυχεροί κερδίσουν το ΜΕΓΑ δώρο». “Δώρο” και “τσάμπα” έστω κι αν είναι “ίσως”…, μια ελπίδα πάντοτε ελλοχεύει. Κι ας είχε χαθεί κι εκείνη η μεγάλη ελπίδα, ο “οχλός” πάντοτε ελπίζει. Ελπίζει πως κάποτε θα γελάσει το χειλάκι του. Τούτη η ελπίδα δεν πρόκειται να χαθεί κι ας φαντάζει για κάποιους “λίγη”.
Ο οχλός εμαζεύτηκε περιμένοντας ένα σύνθημα. Ενα νεύμα του διοργανωτή. Οι κάμερες πάντοτε στο ON. Tα φώτα, πάντα ανοιχτά, οθόνες, οθονάκια κι οθονίσκοι κι αυτά τριγύρω αντανακλώντας τις οθόνες των μες στις οθόνες τους.
Το πλήθος αλαλάζον…
Οι γραφιάδες μίλησαν για πλήθος· όποιοι από αυτούς ήταν με τον διοργανωτή. Κάποιοι άλλοι πάλι γραφιάδες μίλησαν για κόσμο κι οι ποιητές σημείωναν εντός τους τα σημάδια και σιωπούσαν από συνήθεια… Συνηθισμένοι από την στοχοποιημένη απομάκρυνσή τους.
«Ισως καλύτερα έτσι» είπε ένας από αυτούς ως “διάνος” και “διανοούμενος”. «Είναι καλύτερα έτσι, δεν το μπορώ να είμαι ένας από αυτούς, ένας μες στον όχλο».
«Ενας μέσα στον οχλό;» ρώτησε κάποιος που εξακολούθησε να τραντάζεται στους ήχους της δυνατής συγκίνησης…
Ξεπουπουλιάστηκε ο “διάνος” ακούγοντας τον συμπατριώτη του και μη γυρίζοντας να τονε δει, σήκωσε αψηλά το κούτελό του κι αποχώρησε να πάει να γράψει τ’ απωθημένα του…
Οι άλλοι δεν του δώσαν σημασία και συνέχισαν να χασκογελούνε, να χοροπηδούν και να θωρούν το “πλήθος”
-που έμοιαζε με το δικό τους πλήθος- εντός των οθονών που ήτανε τριγύρω…
Κι ο γελωτοποιός αίφνης σήκωσε το χέρι:
«Στοοοπ» τους φώναξε κι εκείνοι ως διά μαγείας εσιώπησαν…
«Είναι ώρα τώρα να μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον σας», τους είπε…
«Ακούτε με»…
(Χανιώτικα νέα, 25.02.2017)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ton-imeron-tis-epochis-afigimatiki-adia/#ixzz415SDFgJd
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου