Σαράντα μέρες μετά...
Και εκ στόματος νηπίων ο αίνος
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Σαράντα μέρες μετά...
Της Ανάληψης χθες. Τ’ Αναληψίου, όπως έλεγε η μάνα μου. Σαράντα μέρες και από το φευγιό του Αντώνη. Μου κοστίζει πολύ. Το συνειδητοποίησα χθες, που η ψυχή του έπαψε να φτερουγίζει λίγο πιο πάνω απ’ τα κεφάλια μας και αναλήφθηκε στα ουράνια δώματα. Μόνο σ’ ένα πρώτο επίπεδο, ωστόσο, το κόστος από την απουσία της παρουσίας του. Σ’ ένα δεύτερο, όμως, σ’ αυτό το κεκλιμένο της μνήμης πανταχού παρόντα τον συναντώ. Οπως τότε στα μικράτα μας, όταν μετρούσαμε μαζί τα άστρα, στην αυλή του Αγίου Πνεύματος, κάτω απ’ τον ίσκιο της Μαδάρας…
Τη νύχτα της Ανάστασης έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ο πρωτοξάδερφός μου, ο Αντώνης Μανούσου Κακατσάκης. Είχε προαποφασίσει γι’ αυτό ο Υψιστος. Ξέρει ποιους διαλέγει να πάρει μαζί του στην κάθοδό του στον Αδη και να τους κάνει αγγέλους του, ο Υιός του Θεού. Ηταν, όμως και του Αντώνη απόφαση να μας σμίξει τούτο το Πάσχα. Το ’λεγε και το ξανάλεγε… Εγινε. Μέρα Λαμπρής η κηδεία του. Εδιναν κι έπαιρναν το “Χριστός ανέστη” και το “Αληθώς ανέστη” μαζί με τα συλλυπητήρια. Χαρμολύπη!
«Οι πόρτες του Παράδεισου για σεν’ άνοιξαν όλες/ γιατ’ είχες χάρες όμορφες σαν τσι καρνάδες βιόλες». Μια απ’ τις 88 μαντινάδες που έγραψε στη μνήμη του Αντώνη στα Σαράντα του, ο πρωτανιψιός του ο Κωστής Ι. Μπουρμπάκης, γιος της αδερφής του της Βαγγελιώς, που μένει στον Φρε. Αγνωστη για μένα η λέξη “καρνάδες”, το ομολογώ, μέχρι να μου την εξηγήσει ο Κωστής. Καρνάδες βιόλες είναι οι κατακόκκινες βιόλες που βγαίνουνε κάθε άνοιξη στα μέρη μας, μου ’πε όταν τον ρώτησα. Ιταλική η λέξη, επισημαίνει στο “Λεξικό” του ο ειδικός Αντώνης Ξανθινάκης. Σαν τσι καρνάδες βιόλες οι χάρες του ωσεί παρόντος ξαδέρφου μου!
Και εκ στόματος νηπίων ο αίνος
«Χέρια φτερά που μας ταξίδεψαν σε κόσμους μουσικούς του ονείρου. Χέρια φτερούγες απλωμένες αγκαλιά ζεστή τις ώρες που πάγωνε η ελπίδα. Ρωμιοσύνης φτερούγες στου κόσμου τους ωκεανούς/ Σε είδα να στέλνεις λόγια ιερά σε προδομένους και εχθρούς λαούς, Canto General κι αγιασμένες μουσικές στον κόσμο, για να τον δούμε, δίκαιο, όμορφο, αναστημένο. Σε είδα να στέλνεις κούρνιασμα φιλόξενο την Ποίηση στα πικραμένα χείλη των γερόντων και στην αφράτη δίψα των παιδιών, στη φλόγα των ερωτευμένων/[…] Εζησες τη ζωή και ζεις. Τη ζωή έζησες. Άξιον εστί το χαραγμένο πρόσωπό σου. Οι φτερούγες σου θα μας αγγίζουν στους αιώνες καθώς οι μουσικές θα ταξιδεύουν στη χώρα των ευελπίδων, των αναχωρητών, των άξιων προπαντός/ Λήθη στα λάθη σου, μεγαλοσύνη στις κινήσεις σου, υποθήκη τα λόγια σου, αντρειοσύνη κι έρωτας οι μουσικές σου. Χέρια φτερούγες αετού τραγουδιστή, ταξιδεμένου σε οκτάβες και πεντάγραμμα». Από το ποίημα του Γιώργου Δουατζή “Χέρια φτερούγες”.
Και με αφορμή τις εκδηλώσεις αγάπης, τιμής κι ευγνωμοσύνης που έγιναν τις τελευταίες μέρες στον τόπο μας για τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μίκη τον Ουρανομήκη, όπως τον πρωτοείπε ο Παππούς ο μακαριστός μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης, το αφιερωμένο σ’ αυτόν ποίημα του φίλου ποιητή Γιώργου Δουατζή. Και γιατί, όμως, το απάγγειλαν πρώτο τα παιδιά του 11ου Νηπ. Χανίων στην εκδήλωση του σχολείου τους (Τρίτη 7 Ιουνίου στο θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης”) με τίτλο “Μίκης Θεοδωράκης: Μια ζωή Ελλάδα”. Και εκ στόματος νηπίων ο αίνος!.
Χανιώτικα νέα (10.06.2016).
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/saranta-meres-meta/#ixzz4BAPsGK6i
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου