Γράφει η Γιάννα Λάκκα
Η πρωτοβουλία ανήκει στον αγαπημένο μας δάσκαλο κ. Μανώλη Βολουδάκη, που μαζί με την αείμνηστη σύζυγό του Σπυριδούλα Μαθιοπούλου – Βολουδάκη, επίσης δασκάλα μας στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, τίμησαν στο ακέραιο το λειτούργημά τους, με απόλυτη αφοσίωση τόσο στο διδακτικό όσο και στο παιδαγωγικό τους έργο. Στην υλοποίηση αυτής της “επανένωσης” συνέβαλε η συμμαθήτριά μας Ρέα Μανουσάκη που με τη βοήθεια της τεχνολογίας διέδωσε το μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους.
Στη συνάντηση, που πρώτος έφτασε ως σωστός οικοδεσπότης ο δάσκαλός μας, καταφέραμε να βρεθούμε τελικά 15 συμμαθητές καθώς για πολλούς αυτό δεν κατέστη εφικτό λόγω διαμονής τους στο εξωτερικό ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αρκετοί, ωστόσο, από αυτούς έστειλαν τους χαιρετισμούς και την αγάπη τους live μέσω skype ή τηλεφωνικής σύνδεσης. Κάποιοι είχαν να ιδωθούν από τότε, από το τέλος της Στ’ Δημοτικού, πριν καν αρχίσουν να γίνονται έφηβοι, άλλοι είχαν τυχαία συναντηθεί σε περιστασιακές διαδρομές της ενήλικης ζωής, ενώ κάποιοι λίγοι είχαν διατηρήσει δεσμούς και επαφές.
Αυτό το ξανασμίξιμο ήταν για όλους μας μία πρόκληση, πρόσκληση για μία μικρή επιστροφή στα παιδικά μας χρόνια. Την αρχική αγωνία και αμηχανία διαδέχτηκαν γρήγορα οι μεγάλες θερμές αγκαλιές, τα επιφωνήματα έκπληξης και χαράς. Ξανασυστηθήκαμε σε ανθρώπους που περάσαμε μαζί τα πρώτα χρόνια της κοινωνικής μας ζωής προσπαθώντας μέσα σε λίγες μόνο ώρες να χωρέσουμε πληροφορίες για μία διαδρομή τριάντα χρόνων.
Με τη βοήθεια φωτογραφιών από την κοινή σχολική μας ζωή -ψηφιοποιημένων πλέον χάρη στη νέα τεχνολογία- ανασύρθηκαν στιγμές και περιστατικά ξαναστήνοντας με ευκρίνεια το χρωματιστό παζλ των πρώτων μαθητικών μας χρόνων.
Οι παλιές εικόνες μπερδεύτηκαν με τις σύγχρονες συμπεριφορές και το ενήλικο ύφος των ίδιων ανθρώπων, με φόντο όμως μία απέραντη τρυφερότητα και ανεπιτήδευτη οικειότητα ανάμεσά μας, με συνδετικό στοιχείο το μακρινό κοινό μας παρελθόν, που κυριαρχούσαν τα παιδικά μας όνειρα και η αθωότητα.
Η βραδιά αποδείχθηκε τελικά μικρή για να χωρέσει τόσες αναμνήσεις, τόσες αφηγήσεις, τόση συγκίνηση και νοσταλγία και για αυτό ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε σύντομο χρόνο προκειμένου να βρεθούμε όλοι μαζί, αυτή τη φορά και με τους απόντες συμμαθητές μας.
Πολλές φορές τέτοιου είδους “επανενώσεις” φαντάζουν περίεργες και τρομακτικές, ιδίως όταν έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια, φέρνοντας σε μία ιδιότυπη αναμέτρηση το χθες με το σήμερα. Έρχεσαι αναγκαστικά αντιμέτωπος με ό, τι ήσουν, ό,τι έκανες και ό,τι ίσως θα ήθελες να κάνεις αλλά δεν έκανες.
Η δική μας συνάντηση κατά κοινή ομολογία ήταν τρυφερή, νοσταλγική κα χρήσιμη για να ξαναβρούμε το κομμένο νήμα και να επανασυνδεθούμε με το παιδί που ήμασταν κάποτε, ανάγκη που κάπου ανάμεσα στην τέταρτη και πέμπτη δεκαετία της ζωής μας, αρχίζει να γίνεται αισθητή- και η πιο γερή “γέφυρα” γι’ αυτό το πέρασμα είναι αν μη τι άλλο οι παιδικοί μας φίλοι.
Χανιώτικα νέα (10.09.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου