ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2  Τάξη ( Σχ. Χρονιάς 1984-35) 4ου Δημ. Σχ. Χανίωμ

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Eπιστροφή στην πατρίδα των σχολικών τους χρόνων στο Δημοτικό, για τα παιδιά της Στ1 τάξης του 1985 του 4ου Δημ. Σχ. Χανίων προς το τέλος του φετινού καλοκαιριού. Για “μια νοσταλγική επανένωση 31 χρόνια μετά…”, έκανε λόγο σ’ ένα ιδιαίτερα αισθαντικό κείμενο (βλ. “Χ.Ν.” 10.09.2016) ένα απ’ τα ωραία παιδιά εκείνης της υπέροχης τάξης, η Γιάννα Λάκκα, στο οποίο απένειμε όλα τα εύσημα στον για τρία χρόνια δάσκαλό τους, τον γνωστό και για τις υπηρεσίες του στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας, πρώην προϊστάμενο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων Μανόλη Βολουδάκη, αλλά και στην αείμνηστη σύζυγό του Σπυριδούλα Μαθιοπούλου που την είχαν δασκάλα στις τρεις πρώτες τάξεις. «Γιατί όχι έναν “Παιδότοπο», με αφορμή αυτήν την συνάντηση, σκεφτηκα διαβάζοντάς το, έχοντας υπόψη, μεταξύ των άλλων, τα πρωτοποριακά μαθητικά έντυπα που κατά καιρούς, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τον δάσκαλό τους, κυκλοφόρησαν ως τάξη, εκείνα τα παιδιά και κυρίως τους “Παιδικούς Παλμούς”, την τελευταία τους “εκδοτική δραστηριότητα” που περιλαμβάνει “κείμενα – ενθύμια”, απ’ τη σχολική τους ζωή “επί τη αποφοιτήσει τους”! Αμ’ έπος αμ έργον! Ωστόσο.. τι να πρωτοχωρέσει σε μία σελίδα! Και του χρόνου με υγεία, καλά μου παλιά Τεταρτάκια! Και για να προσθέσετε χρόνια στη ζωή του δασκάλου σας με μια ακόμα νοσταλγική επανένωση, Γιάννα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Η συνάντησή μου στο ιστορικό Καφέ “Κήπος” με τους μαθητές μου στο 4° Δημοτικό Σχολείο Χανίων, ύστερα από 31 χρόνια, πέρα από τα συναισθήματα χαράς, αγάπης και μεγάλης συγκίνησης, ξύπνησε μνήμες, γεγονότα και πράξεις που είχαν συντελεστεί μ’ αυτά τα ευλογημένα παιδιά την εποχή της τρυφερής ηλικίας τους, της αθώας παιδικής ψυχής τους και των πολλών δραστηριοτήτων τους.
Η στενή και αρμονική συνεργασία γονιών, μαθητών και δασκάλων είχε το αποτέλεσμα που φάνηκε σ’ αυτή τη συνάντηση.
Αμοιβαία αγάπη, αλληλεγγύη, συνεργασία, φιλία και ανθρωπισμός κυριαρχούν και σήμερα ανάμεσα στα παιδιά αυτά και τον δάσκαλό τους.
Να είστε καλά παιδιά μου, χαρούμενα κι ευτυχισμένα με τις οικογένειές σας και σας ευχαριστώ γιατί προσθέσατε χρόνια στη ζωή μου με την αγάπη και την εκτίμηση σας την άδολη και πραγματική.
Και του χρόνου με καλό
Μανώλης Βολουδάκης,
δάσκαλος







Κάτω απ’ τις ελιές της κρητικής γης, στον Κήπο της σκόλης και της ρέμβης, συνάχτηκαν ύστερα από κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο αιώνα όλες εκείνες οι συνειδήσεις που κάποτε έτυχε να βρεθούν στα ίδια θρανία, στην ίδια εκείνη τάξη του Τετάρτου Δημοτικού Σχολείου Χανίων για να μάθουν γράμματα. Κι είναι εκείνες τις στιγμές τέτοιων συνάξεων που ξυπνάνε μέσα σου οι αναμνήσεις της παιδικής ζωής, γιατί η παρουσία του κάθε προερχόμενου απ’ τα παλιά γνώριμου σού υπενθυμίζει αυτό που ήσουνα. Κι είναι εκείνες τις στιγμές που τούτες οι μορφές των παιδικών χρόνων φέρνουν τον συλλογισμό ότι όσα χρόνια και να περάσουν παραμένουμε πάντα ίδιοι στον πυρήνα μας, σ’ εκείνο το κομμάτι του εαυτού που αντιστέκεται στανικά στις φθοροποιές επιδράσεις της κοινωνικής ζωής. Κι είναι εκείνες οι ευλογημένες στιγμές τέτοιων συνάξεων που έτσι πεισματικά μας υποχρεώνουν να μην θέλουμε να πνίξουμε μέσα μας παλιές φωνές κι αγαπημένες, να μην θέλουμε να φιμώσουμε αυτόν τούτο τον πρώτο εαυτό μας. Κάτω απ’ τις ελιές της κρητικής γης, στον Κήπο της σκόλης και της ρέμβης, την ώρα που λύγιζαν τα δέντρα στο βάρος της ευωδιάς τους και η κούραση της μέρας έφτανε στο τέλος της, ξαναβρεθήκαμε κι αναπολήσαμε μέρες σχολικής ζωής…
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης


[…] Ο δάσκαλός μου, μου έσφιξε το χέρι σαν να ήμουν μεγάλη και ύστερα έσκυψε πάλι αμίλητος πάνω από τα χαρτιά του γραφείου του .
– Αν τον θυμόμουν. Βγήκα στο δρόμο με καινούρια αισθήματα. Κάθε τόσο στο μυαλό μου ερχόταν τα λόγια του δασκάλου μου:
«Τώρα που θα πας στο Γυμνάσιο…». Και βέβαια θα πήγαινα στο Γυμνάσιο. Μ’ ένα μικρό διάλειμμα που θα κρατούσε όσο και το καλοκαίρι και ύστερα άλλα έξι χρόνια. Εκεί με περισσότερη επιμέλεια και περισσότερη προσοχή για να τιμήσω τ’ όνομά μου, τ’ όνομα των γονιών και των δασκάλων μου». Λίγο πριν στρίψω στη γωνία του δρόμου γύρισα και κοίταξα το πρώην σχολείο μου και ξεχώρισα την τάξη μου, που ένα χρόνο περίμεναν οι μαθητές της Πέμπτης. Χαλάλι σας μουρμούρισα και έστειλα με το χέρι μου τον τελευταίο χαιρετισμό… Πώς πέρασαν έξι χρόνια.
Μάρθα Σταθάκη, (από το κείμενό της
στους “Μαθητικούς Παλμούς” με τίτλο
“Με το απολυτήριο του Δημοτικού στο χέρι”)


[…] Μια μέρα λοιπόν του καλοκαιριού ήρθαν από την πόλη πέντε ξυλοκόποι με τσεκούρια και άλλα εργαλεία κι άρχισαν να δουλεύουν. Κόψανε εκατοντάδες δέντρα. Ενα απ’ αυτά ήμουν κι εγώ.
Μας μετέφεραν στα ξυλουργεία κι άρχισαν να τρώνε τις σάρκες μας. Υστερα μας πήγαν στο εργοστάσιο. Καθίσαμε-πέντε σχεδόν μέρες. Μας έκοψαν κομμάτια, άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα, μας έδωσαν διάφορα σχήματα κι άρχισαν να κατασκευάζουν έπιπλα. Ενα απ’ αυτά ήμουν κι εγώ.
Μας έβαψαν, μας λούστραραν και μετά από τέσσερις περίπου μέρες μας φόρτωσαν σε μεγάλα φορτηγά και μας έστειλαν στα διάφορα σχολεία της πατρίδας μας. Ετσι, αγαπημένο μου παιδί, έφτασα κι εγώ κοντά σου.
Το λυπήθηκα για τα όσα πέρασε και σκέφτηκα πως πρέπει να το προσέχουμε και να το αγαπούμε με όλη μας την καρδιά. Εσείς τι λέτε;
Ελεάνα Παπαδοπούλου, (Από το κείμενό της
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Ενα θρανίο διηγείται την ιστορία του”.

[…] Να τι θέλουμε να δώσει ο καινούργιος χρόνος. Θέλουμε να σκορπίσει απλόχερα την ειρήνη πάνω στη γη και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς διάκριση χρώματος και φυλής. Να δώσει τροφή στα παιδιά της Αιθιοπίας και της Αφρικής που καθώς πληροφορούμαστε πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα και τις αρρώστιες. Να τα βοηθήσει και να τα σώσει από τα τόσα δεινά που μια ολόκληρη ζωή υποφέρουν .
Να σταματήσει τον ανταγωνισμό για τα πυρηνικά όπλα ανάμεσα στις μεγάλες υπερδυνάμεις του κόσμου. Να τα καταστρέψει, να χάσουν τη δύναμη τους.
Οι πόλεμοι και οι διαμάχες ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους λαούς της γης να σταματήσουν. Να πάψει η εκμετάλλευση του μικρού από τον μεγάλο και ισχυρό. Ολοι να ενωθούν για το καλό και την προκοπή της ανθρωπότητας, και ειρήνη, μόνο ειρήνη να υπάρχ,ει παντού.
Ολα τούτα θα πραγματοποιηθούν μόνο αν εμείς τα παιδιά κλείσουμε βαθιά στην καρδιά μας τις αλήθειες του χριστιανισμού και τις κάνομε πράξη όταν αύριο πολίτες στην κοινωνία των ανθρώπων, πάρουμε στα χέρια μας το πηδάλιο της διακυβέρνησης των λαών. Ας το ευχηθούμε με όλη μας την καρδιά.
Βασίλης Πραματιώτης, (από το κείμενο του
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Ελπίδες και προσδοκίες που μας γεννά
ο νέος χρόνος 1985).


[…] Αυτό το χτίριο τώρα θα γκρεμιστεί; Οχι ποτέ! Θα χαραχτεί βαθιά μέσα στις ψυχές μας με χρυσά γράμματα μια βαθιά και όμορφη ανάμνηση των τόσο ωραίων χρόνων. Κι η ανάμνηση θα είναι μια άσβηστη φλόγα μέσα στις ψυχές μας που για πάντα θα μας θυμίζει εκείνα τα χρόνια που ήρθαμε για πρώτη φορά στο πνευματικό τούτο εργαστήρι, το σχολείο, φοβισμένα και απελπισμένα πιτσιρίκια, κρατώντας σφιχτά της μητέρας μας το χέρι κι ήμασταν πραγματικά σαν τα ψάρια έξω από το νερό. Ομως με τη βοήθεια του Δασκάλου και κάτω από το φωτεινό του χαμόγελο μάθαμε πως ένα κι ένα κάνουν δύο, μάθαμε πως το κουλουράκι με το μπαστουνάκι κολημμένο δίπλα του λέγεται άλφα, μάθαμε το πώς, το ποιος, το γιατί, μάθαμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, το δίκιο από το άδικο.
Πραγματικά κάποτε όλα τελειώνουν. Και πάντοτε τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα. 0ι τόσο άσχημες στιγμές του αποχωρισμού με τον καιρό θα σβήσουν. Αλλά ποτέ δε θα σβήσει από μέσα μας η φλόγα, η ανάμνηση και τ’ άλλα συναισθήματα που είναι τόσο βαθιά χαραγμένα μέσα μας
(Από τον πρόλογο στους “Μαθητικούς Παλμούς”)


[…] Ολοι βρισκόμαστε σε δίλημμα σε ποιο γυμνάσιο θα πάμε: Στο πρώτο, στο δεύτερο, στο τρίτο…;
Οπως καταλαβαίνετε αυτό σημαίνει καταστροφή, γιατί όλες οι τόσο όμορφές δραστηριότητες που αναπτύξαμε στο δημοτικό δε θα συνεχιστούν στο γυμνάσιο.
Πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς και όλοι προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη φιέστα (εκδρομή κλ.π). Αγώνας για να συγκεντρώσουμε χρήματα με κληρώσεις δώρων, την εφημερίδα μας και το ταμείο μας. Αγώνας για το ποιες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουμε τις τελευταίες μέρες της φοίτησης μας στο δημοτικό.
Αυτές και άλλες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου καθώς πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς και μια ευχή ανεβαίνει στα χείλη μου: Ας έρθουν όλα καλά και να είμαστε γεροί για καινούριους αγώνες στο μεγαλύτερο σχολείο που πρόκειται σύντομα να φοιτήσουμε.
Γιάννης Ανδρουλάκης (από το κείμενό του
στους “Παιδικούς Παλμούς” με τίτλο
“Πλησιάζει το τέλος της σχολικής χρονιάς”)

Χανιώτικα νέα (15.10.2016)