ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΠΑΡΑΗΤΑΝ ΜΑΤΩΜΕΝΗ η περασμένη Κυριακή στη Λωρίδα της Γάζας. Το φονικό που (ξανα)άρχισε στην πολύπαθη αυτή περιοχή του πλανήτη συνεχίζεται. Αδιάκοπη η ροή αίματος. Βολεμένη στον ρόλο του αμήχανου, στην καλύτερη περίπτωση, θεατή η Δύση, που κατά τα άλλα ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα η ζωή ενός παιδιού στη Λωρίδα της Γάζας;

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ μετά από την 40ή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Δύο μέρες πριν από την 40ή επέτειο της επαναφοράς της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Δύο μέρες μετά την ολοκλήρωση του αποκλεισμού της Βάσης στο Μαράθι απ’ τον κρητικό λαό, ενάντια στην καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στη Μεσόγειο. Ενώ η ισραηλινή αεροπορία εξακολουθεί να σπέρνει τον θάνατο στη Λωρίδα της Γάζας…

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, εκδηλώσεις για την τιμή των όπλων… Ετσι φαίνονται, μα έτσι δεν είναι. Δεν πέφτει με μια μαναρέ ο όποιος πρίνος… “Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”, επιμένει να μας θυμίζει ο ποιητής.

ΑΛΛΗ Η επανάσταση στους δρόμους και στις πλατείες κι άλλη η επανάσταση του καναπέ πάντως. Η λεγόμενη επανάσταση του καναπέ, γιατί επανάσταση δεν είναι το βόλεμα, το άραγμα, το άπλωμα  των αρίδων, τα φάσκελα στην οθόνη… Μεγάλη η κουβέντα που κάναμε με τον φίλο μου τον γερω – δάσκαλο, τις προάλλες, επί του θέματος.

ΠΑΡΑΗΤΑΝ ΜΑΤΩΜΕΝΗ η περασμένη Κυριακή στη Λωρίδα της Γάζας. Το φονικό που (ξανα)άρχισε στην πολύπαθη αυτή περιοχή του πλανήτη συνεχίζεται. Αδιάκοπη η ροή αίματος. Βολεμένη στον ρόλο του αμήχανου, στην καλύτερη περίπτωση, θεατή η Δύση, που κατά τα άλλα ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα η ζωή ενός παιδιού στη Λωρίδα της Γάζας;

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ… ΛΩΡΙΔΑ της Γάζας… Χημικά… Περιβάλλον… Ζωή…  Θάνατος… Ειρήνη… Πόλεμος… Τα συμφέροντα… Το πετρέλαιο… Οι ηγεσίες… Οι λαοί… Λέξεις, λίθοι, πλίνθοι (και) κέραμοι ατάκτως ερριμμένα…

ΩΣΤΟΣΟ ΟΙ “έρευνες” για την κατάρριψη (;) του μαλαισιανού αεροσκάφους στην Ανατολική Ουκρανία συνεχίζονται. Πολλά τα “μαύρα κουτιά” των ενημερώσεων. Παραείναι χοντρό το παιχνίδι που παίχτηκε και εξακολουθεί να παίζεται πάνω στον (και γύρω από τον) θάνατο των αθώων επιβατών…

“ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ υπάρχουνε οι Πόντιοι Πιλάτοι/ όπως κι αθώα θύματα με τον σταυρό στην πλάτη”. Η τελευταία μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος μοναχός μέσω κινητού όπως πάντα…

ΝΙΚΟΛΑΟ Δ. ΜΑΛΑΞΙΑΝΑΚΗ, ιεροψάλτη Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος Κόκκινου Μετοχίου, Μουρνιές Χανίων: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας ότι “τα εκκλησιαστικά μέλη πρέπει να είναι μέσα στα όρια της προσευχής, δηλαδή να είναι το δυνατόν σύντομα, εύηχα, λιτά και σεμνά, χωρίς φαρισαϊσμούς και επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων”, όπως γράφετε στον πρόλογο του βιβλίου σας “Μελοποιημένη Θεία Λειτουργία”, που κυκλοφορήθηκε απ’ την Ενορία που ψάλετε και το οποίο μου στείλατε με τον κοινό μας φίλο Σοφοκλή Μανιουδάκη. Σας ευχαριστώ από καρδιάς και σας εύχομαι να συνεχίσετε να διακονείτε για πολλά – πολλά χρόνια την υμνολογική τέχνη από το αναλόγιο!

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ του Β’ δουλικού πολέμου, 6.000 δούλοι, υπό την αρχηγία του Αθηνίωνος, νίκησαν τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Οταν ήλθε εναντίον τους νέα ρωμαϊκή στρατιά, με αρχηγό τον ύπατο Μάνιο Ακύλιο, ο Αθηνίων προκάλεσε τον ύπατο σε μονομαχία, στην οποία έχασε τη ζωή του. Χωρίς αρχηγό, οι δούλοι κατατροπώθηκαν και χιλιάδες έπεσαν νεκροί στο πεδίο της μάχης. Μερικές εκατοντάδες από τους αιχμαλώτους στάλθηκαν στη Ρώμη για να κοσμήσουν τον θρίαμβο του νικητή, παλεύοντας με άγρια θηρία. Αυτοί, όμως, αντί της ταπείνωσης, προτίμησαν να βυθίσουν τα ξίφη τους ο ένας στην καρδιά του άλλου κι έτσι βρήκαν όλοι τραγικό θάνατο, ταιριαστό σε ελεύθερους και όχι σε δούλους. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Κι εγώ στα χέρια μου μόνο μ’ ένα καλάμι·/ ήταν έρημη η νύχτα το φεγγάρι στη χάση/ και μύριζε το χώμα από την τελευταία βροχή./ Ψιθύρισα· η μνήμη όπου και να την αγγίζεις πονεί,/ ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει,/ ό,τι σκοτώνουν τη μέρα τ’ αδειάζουν με κάρα πίσω απ’ τη ράχη. Τα δάχτυλά μου παίζανε ξεχασμένα μ’ αυτή τη φλογέρα/ που μου χάρισε ένας γέροντας βοσκός επειδή του είπα καλησπέρα·/ οι άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό·/ ξυπνούν, ξυρίζουνται, κι αρχίζουν μεροκάματο το σκοτωμό,/ όπως κλαδεύεις ή χειρουργείς μεθοδικά, χωρίς πάθος·/ ο πόνος νεκρός σαν τον Πάτροκλο και κανείς δεν κάνει λάθος”.
Από το ποίημα “Μνήμη, Α” του Γιώργου Σεφέρη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χαιρετώ σας κι αγαπώ σας!

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-138/#ixzz38BrhL2um
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook