ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ να φτάνει καταμεσήμερο στο Νίππος. Στο χωριό μας, στο χωριό που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής του. Μέρες Δεκαπενταύγουστου. . Ωστόσο τα πράγματα έγιναν διαφορετικά με τον Γιάννη Γεωργίου Κοτσιφάκη που πέθανε στα 65 του χρόνια στη Φλόριδα των Ηνωμένων Πολιτειών…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ να φτάνει καταμεσήμερο στο Νίππος. Στο χωριό μας, στο χωριό που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής του. Μέρες Δεκαπενταύγουστου. Να επιστρέφει στην κυριολεξία κι όχι “μεταφορικά” όπως ο Kostas απ’ την Kastoria του Γιάννη Κουβαρά, που ζούσε χαμένος στο Μανχάταν κι έβγαινε στο χωριό του κατά φαντασίαν. Ωστόσο τα πράγματα έγιναν διαφορετικά με τον Γιάννη Γεωργίου Κοτσιφάκη που πέθανε στα 65 του χρόνια στη Φλόριδα των Ηνωμένων Πολιτειών…

“ΑΣ ΜΗ δώσει η μοίρα μου/ εις ξένην γην τον τάφον/ είναι γλυκύς ο θάνατος/ μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα”. Οι στίχοι αυτοί του Ανδρέα Κάλβου ήταν τον τελευταίο καιρό η καθημερινή του προσευχή. Τι σημασία είχε, αν τους ήξερε ή δεν τους ήξερε. Σημασία έχει ότι η μοίρα άκουσε τον Γιάννη και του έκανε το χατίρι. Να γυρίσει στο Νίππος ύστερα από 50 χρόνια διαρκούς απουσίας, έστω μέσα σ’ ένα φέρετρο. Κατά την επιθυμία του. Ζωντανός ή πεθαμένος τούτο το καλοκαίρι θα γυρίσω στο Νίππος επαναλάμβανε στο τηλέφωνο, μιλώντας με τ’ αδέλφια του, τελευταία…

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ που περιμένει τον συγγραφέα του η ζωή του παιδικού μου φίλου. Θα το έλεγα κι αυτό, αν ήμουν στην κηδεία του το περασμένο Σάββατο (την ίδια περίπου ώρα γινόταν η βάφτιση της μικρής μου εγγονής) και τον αποχαιρετούσα όπως λογάριαζα να κάμω με το που έμαθα το φευγιό του πριν από δύο περίπου μήνες. Ηταν μια φορά στο Νίππος ένα αστρόλογο παιδί… Οχι δεν θα άρχιζα έτσι. Ηταν μια φορά στο Νίππος ένα υπερβολικά φιλότιμο παιδί… Ετσι θα άρχιζα… Ας είναι!

“ΧΑΝΕΤΑΙ ο άνθρωπος στο Μανχάταν”… Στον πρώτο στίχο του ποιήματος “Kostas – Kastoria – Astoria” του Γιάννη Κουβαρά ο νους μου, μιλώντας για τον Γιάννη με τον αδελφό του τον Στυλιανό που κατοικοεδρεύει στον Ασπρούγα του Νίππους τις προάλλες. Χαμένος για χρόνια, για δεκαετίες, κάπου στην Αμερική κι ο Γιάννης, λέει. Ας μη συνεχίσω όμως άλλο…

“ΚΑΙ ΣΑΣ ΡΩΤΩ:/ Ποιος άλλος/ σε τόσο μικρό εμβαδό σώματος/ έχτισε τέτοιον ουρανοξύστη πόνο;”. Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΜΕΓΑΛΗ κουβέντα κάναμε προχθές με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο για τον “ουρανοξύστη πόνο” που υψώνεται στο εμβαδό ενός ανθρώπινου σώματος, με αφορμή το παραπάνω “πεταχτό”.

“ΣΤΑ ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ νερά, προτού να κολυμπήσετε/ προσέχτε τον κροκόδειλο που ίσως συναντήσετε”. Μάλλον της… πλάκας είναι το δίστιχο που μου έστειλε η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη για την ύπαρξη ενός κροκόδειλου στο φράγμα των Ποταμών. Της… πλάκας βέβαια και μια συνταγή μαγειρικής που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και προτείνει τη… σπεσιαλιτέ μπουμπουριστό κροκόδειλο σβησμένο με τσικουδιά. Περί ορέξεως πάντως, ουδείς λόγος.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ – Γερμανία χθες, αργά το βράδυ, Αργεντινή – Ολλανδία σήμερα στο Μουντιάλ. Με τη Βραζιλία χθες με την Αργεντινή σήμερα. Ο Ελληνας που επιμένει νοτιοαμερικάνικα!

ΣΤΟΥΣ ΘΟΥΡΙΟΥΣ υπήρχε ένας νόμος που όριζε ότι η γυναίκα είχε το δικαίωμα να χωρίζει τον άντρα της και να παντρεύεται όποιον ήθελε. Κάποιος λοιπόν, ηλικιωμένος, που τον είχε εγκαταλείψει η γυναίκα του, πρότεινε στη συνέλευση του λαού, να τροποποιηθεί ο νόμος αυτός και να ορίζει ότι η γυναίκα διατηρεί το δικαίωμα να εγκαταλείπει τον σύζυγό της, αλλά δεν μπορεί να παντρεύεται νεότερο άνδρα από τον εγκαταλειφθέντα. Η τροποποίηση έγινε δεκτή και αφορούσε όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες. Οσο για τη γυναίκα του ηλικιωμένου που προκάλεσε την αλλαγή του νόμου, γύρισε στον άνδρα της, αφού, όπως φαίνεται η ελπίδα της να παντρευτεί νεότερο πήγε περίπατο (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας” εκδ. “Σαββάλας”).

“Χάνεται ο άνθρωπος στο Μανχάταν/ (γι’ αυτό το λένε έτσι)/ Κι ο Kostas/ το βράδυ μετά τη δουλειά/ Μέσα από τη ραγισμένη φλέβα/ Της φωνής του Καζαντζίδη/ (αυτός καζάντησε)/ Μέσα από υπερατλαντικό τούνελ/ Βγαίνει καταμεσήμερο στο χωριό του/ Από την κορφή του Δεκαπενταύγουστου/ Ρεμβάζει τους καταρράχτες του χειμώνα/ (ήλιο έχει να δει απ’ τον καιρό που ’φυγε απ’ την πατρίδα)/ Στο ’να του μπράτσο κεντημένο/ Το όνομα γυναίκας πάλαι αγαπημένης/ Και στ’ άλλο ζωγραφισμένο; H ELLAS/ Αλλοίμονο. Διπλά προδομένος”.
Το ποίημα “Kostas – Kastoria – Astoria” του Γιάννη Κουβαρά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (09.07.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-130/#ixzz36yCYfTS5
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook