ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ (ΝικολακάκηΆννα.) 15.11.2025)

 ΣΤ2 ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ 

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: "ΠΟΤΕΣ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΕΣΤΕΡΙΑ..."

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Για τη «σύνδεση» του Νίκου Ξυλούρη µε την εξέγερση του Πολυτεχνείου ο λόγος στον σηµερινό Παιδότοπο, παραµονή του φετινού εορτασµού της. Για µια ξεχωριστή προσέγγιση εκείνων των ηµερών του Νοέµβρη του 1973, του ξεσηκωµού για «Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία», µε κείµενα και ζωγραφιές, των παιδιών της Στ2 τάξης του ∆ηµ. Σχ. Ναυστάθµου Κρήτης, ο λόγος. Πολλά συγχαρητήρια και στη δασκάλα των παιδιών, τη γνωστή χρόνια τώρα στους αναγνώστες της στήλης συναδέλφισσα µου Άννα Νικολακάκη, και βέβαια στα Εκτάκια της για τις υπέροχες οµαδικές εργασίες τους...
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος - λογοτέχνης

Η ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΞΥΠΝΗΣΕ ΨΥΧΕΣ

Μες στη βαριά σιωπή της επταετίας, ο Νίκος Ξυλούρης ύψωσε τη φωνή του “Πότες θα κάμει ξεστεριά” κι η νύχτα φωτίστηκε από θάρρος. Μια φωνή που πέρασε τα κάγκελα, ξύπνησε ψυχές και έφτασε ως εδώ, στα αυτιά των παιδιών... Μαθητές της ΣΤ΄ τάξης αναζήτησαν μέσα από τη μουσική του Νίκου Ξυλούρη τα ίχνη της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και της ελπίδας. Δούλεψαν με προσοχή, με σεβασμό στην ιστορική μνήμη και με πίστη στη δύναμη του “μαζί”. Άκουσαν, συζήτησαν, ένιωσαν. Έγραψαν με την καρδιά βάζοντας σε σειρά λέξεις που χωρούν αγάπη, αποδοχή και την έγνοια του να μπω “στα παπούτσια του άλλου”... Ακόμη κι αν ο άλλος έζησε, πόνεσε και πάλεψε 52 χρόνια πριν. Τα παιδιά αφουγκράστηκαν τους ψιθύρους της Δικτατορίας και τη δύναμη της επιμονής στο δίκιο. Επιδίωξη των ομάδων που ελεύθερα δημιουργήθηκαν, δεν ήταν απλώς η παράθεση γεγονότων, αλλά η βίωση του συναισθήματος και το μοίρασμα μέσα από πρωτότυπα κείμενα που επιμελήθηκαν συνεργατικά.. 

 Κάθε ομάδα ανέλαβε να παρουσιάσει τη σύνδεση του Ανωγειανού λυράρη με το Πολυτεχνείο με τρόπο διαφορετικό! Με την ευαισθησία ενός ημερολογίου, την τρυφερότητα ενός γράμματος, την οξύνοια μιας ποιητικής ερώτησης για τους «πολέμους του σήμερα», και τον λυρισμό ενός μύθου για το «κάτασπρο γεράκι» που φτερούγισε από την Κρήτη στην Αθήνα, τα παιδιά φωτίζουν τη συμβολή του Ψαρονίκου στο φαινόμενο της εξέγερσης.. Και κάπως έτσι, η φωνή του Αρχαγγέλου της Κρήτης ξαναπερνά τα κάγκελα — αυτή τη φορά όχι του Πολυτεχνείου, αλλά του χρόνου — για να μας θυμίσει πως όσο υπάρχουν παιδιά, η μνήμη δεν σβήνει ποτέ.. Καλή αντάμωση εκεί που η Ιστορία συναντά την Ελπίδα!

Η δασκάλα Άννα Νικολακάκη

“ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ”

Νοέμβρης 1973. Μέσα από το ραδιόφωνο ακούγεται η φωνή του Νίκου Ξυλούρη.

Οι φοιτητές τον έζησαν δίπλα τους. Έγινε κρίκος της δικής τους αλυσίδας. Ένας απ΄αυτούς γράφει...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα γνώρισα έναν σπουδαίο μουσικό. Έναν σπουδαίο άνθρωπο. Μας είπε πολλά.Για την αδικία και την ελευθερία.. Μας τραγούδησε “ήσυχα κι απλά”.. Η λύπη της σκλαβιάς έδωσε λίγο χώρο στη χαρά.. Πήραμε θάρρος. Βρήκαμε ελπίδα. Νιώσαμε όπως παλιά.. Προσευχηθήκαμε όλοι μαζί για την ελευθερία της Ελλάδας.

Έπειτα έφυγε, αλλά πριν φύγει κατάφερε το αδύνατο… Να μας εμψυχώσει..

Βασίλης, Φανούρης, Κυριάκος

ΈΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΥΛΟΥΡΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Αγαπημένα μου παιδιά,

να θυμάστε. Πάντα να θυμάστε. Ήταν δύσκολη η εποχή που οδήγησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.. Να χαίρεστε, παιδιά. Να χαίρεστε που είστε ελεύθεροι.. Να χαμογελάτε για όλα όσα σας έχει δώσει ο Θεός. Γι΄αυτόν “τον κόσμο τον καλό” που σας χάρισε.. Να ΄χετε στόχους και να μένετε συγκεντρωμένοι! Έτσι κι εγώ! Είχα στόχο και όνειρο να τραγουδώ! Να γίνω καλλιτέχνης και να βοηθώ μέσα από τη μουσική μου! Ο Θεός τα φερε βολικά και κάτι κατάφερα.. Μην τα παρατάτε ποτέ! Να πιστεύετε στον εαυτό σας και να αγαπάτε τη μουσική… Παναγιώτης, Βαγγέλης

“ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝΕ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ”

Χωρίς στρατό, χωρίς λαό, χωρίς εμείς, χωρίς εσείς….Τα όπλα είναι τα μόνα υπεύθυνα;

Ο Νίκος Ξυλούρης δεν τραγούδησε απλώς με τη φωνή του. Τραγούδησε με την ψυχή του. Οι άνθρωποι γεννιούνται να αγαπούν. Να δημιουργούν. Να τραγουδούν. Όχι να πολεμούν. Όχι να σκοτώνουν. Ούτε να εκφοβίζουν. Οι άνθρωποι δε φτιάχτηκαν να γίνονται δικτάτορες. Ούτε να ζουν δίχως να μιλούν… Ποιοι είναι οι πόλεμοι του σήμερα; Πώς μπορούμε να τους σταματήσουμε; Όχι με όπλα, αλλά με λόγια, ιδέες, φιλία και μουσική.

- Μα καλά.. μόνοι σας κάνετε τον πόλεμο; ρώτησε ο άνθρωπος.

• Οχι. Έρχονται κάθε βράδυ.. κρυφά και μας ανάβουν…

Αλέξης, Θάνος, Κωνσταντίνος

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο παππούς μου, μου διηγήθηκε έναν μύθο.. Τον ψιθύριζαν την περίοδο της δικτατορίας.

Ήταν λέει ένα κάτασπρο γεράκι με βλέμμα σπινθηροβόλο… Ξεκίνησε ένα ταξίδι μακρινό. Από τα Λευκά Όρη έως την Αθήνα! Τελικός προορισμός του η Οδός Πατησίων και ο αριθμός 42. Στον διάβα του συνάντησε κακουχίες πολλές, ανθρώπους λυπημένους και μοναξιά. Το θελε να τους δώσει βοήθεια και να μοιράσει συμπόνια.. Όμως ο σκοπός του ήταν ιερός. Ήθελε να προλάβει το κακό… Να δώσει ελπίδα στα παιδιά και αγάπη στην καρδιά.. Διήνησε χιλιόμετρα πολλά, όταν ξαφνικά μία βοή και μια μελωδία έφτασε στ ΄αυτιά του. Είδε το Πολυτεχνείο από μακριά.. Φτερούγισε πιο κοντά.. Είδε τη λάμψη στο βλέμμα. Είδε το Φως. Κι άρχισε να τραγουδά…

( ..το γεράκι συμβολίζει τη μουσική του Ψαρονίκου που “πέταξε” και “κουβάλησε” αξίες και συναισθήματα στην μπόρα της εποχής εκείνης..)

Μαρία, Αγγελική, Δέσποινα

Χανιώτικα νέα (15.11.2025)